Een persoonlijke assistent om het moderne internetleven in goede banen te leiden, het klinkt me als muziek in de oren. Iemand die je e-mails beantwoordt bijvoorbeeld, of klantendiensten en administraties mailt tegen beter weten in. De virtuele boekhouder in kwestie mag ook meteen op Facebook, want van die vriendenverzoeken word ik hoorndol. De bekende gezichten zijn uiteraard het probleem niet, maar waar komen al die spamhoofden vandaan ? En wat is dat dan, een vriend ? Hoe diep duik je in het verleden ? Voor u het weet, zadelt zo’n site je op met unfinished business. In mijn geval : Tom Naegels. Ook een Facebookmaatje, maar de laatste keer dat we elkaar echt spraken, moest het wereldwijde web nog een gezicht krijgen.

Op de schoolbanken zat de succesvolle auteur van Los en De Standaard-columnist nooit ver uit mijn buurt. Bij onze eerste ontmoeting waren we eerstejaars op het Koninklijk Lyceum in Antwerpen, de baard zat amper in de keel. En van los zijn was nog geen sprake, integendeel. Door onze achtergrond waren we zelfs tegenpolen : hij hogere middenklasse, uit links-progressieve kringen en het blanke gedeelte van Borgerhout-buiten-de-Ring, ik het multiculturele, maar lang niet zo tolerante arbeidersmilieu van het Kiel. Om van de smaakkloof nog maar te zwijgen: terwijl Tom al op de basisschool had kennisgemaakt met Kunst en Cultuur, luisterde ik naar Milli Vanilli, The Pasadenas en Kylie. Thuis keek ik zoveel mogelijk naar pulp op de commerciële Nederlandse stations, tot dat uiteindelijk ook bij VTM kon. Ik kan u verzekeren : in ons klasje Latijn-Wetenschappen leverde dat je geen punten op, ook niet bij een Tom Naegels. Ik herinner me hem als een intelligent buitenbeentje, en dat we ook van meet af aan tot verschillende kampen behoorden.

Nochtans liggen de gelijkenissen voor het rapen. Naarmate hij bekend werd, vielen ze me steeds meer op. Want net als ik koesterde Tom nog even plannen om wetenschapper te worden, is hij zot van vliegen en een vogelperspectief op de wereld, en maakt hij zich zorgen over overgewicht. En als we moedeloos zijn, gaan we allebei naar de kapper, zij het dan niet dezelfde. Bravo voor de efficiënte manier waarop hij Vlaams-nationalisme en machismo doorprikt, en ook in zijn wantrouwen tegenover de media kan ik me helemaal vinden. We zouden samen wellicht een perfecte tv-avond kunnen organiseren, want Naegels schijnt zot te zijn van kitsch en het Eurovisiesongfestival. In een interview verklaarde hij ooit zelfs zijn liefde aan Madonna, Michael Jackson en Wham ! Had me dat destijds gezegd man, denk ik dan, dat is mijn jeugd in een notendop !

Of wringt daar net het schoentje ? Want dat zangfestijn blijft voor Tom Naegels natuurlijk wel ‘uitlachtelevisie’, en slapstick en foute films moet je niet écht goed vinden. Hadden Rachida Lamrabet en Abou Jahjah gelijk toen ze hem onlangs neerbuigendheid en superioriteitsgevoelens tegenover de lagere klassen aanwreven ? De auteur hekelt graag de hypocrisie van zelfverklaarde breeddenkers en de romantisering van de kleine man door de intelligentsia, maar in een volkscafé voelt hij zich niet zomaar aanvaard. “Ik weet niet direct wat ik tegen die mensen zou kunnen zeggen”, zei hij ooit.

Als ik een raad mag geven : gewoon jezelf blijven, Tom. Op het Kiel werkt dat in ieder geval perfect, en daarvoor moet je mening geen haar veranderen. Por me anders eens op Facebook, of stuur me een bericht, iets wat ik zelf veel eerder had moeten doen. Wie weet eindigt onze avond wel in La Rocca, de tent die je ooit verfoeide. God verhoede dat ze die sluiten voor we daar totaal los gaan.

Wim Denolf