Wat doet een koppel dat eens – dankuwel opa en oma – een weekend zonder kinderen kan doorbrengen ? Slapen, nog meer slapen, eens de stad in gaan en op zaterdagavond naar… een opvoedingsprogramma kijken. Goed, er bestaan spannender dingen dan een rustig weekend op de sofa, maar wat een luxe om gewoon rond te hangen. Dat de kinderen toch weer ongemerkt binnensluipen via televisie, hoeft niet te verwonderen. Er zijn nu eenmaal veel programma’s over opvoeden.

Ik durf weleens blijven kijken naar Supernanny, Huisje Niet Tevree of Nanny 911. Meestal om enigszins gerustgesteld te worden : bij ons is het toch zo erg nog niet. Maar toegegeven, ook om hier en daar een truc mee te pikken.

Opvoeden vind ik een moeilijke job. Wat doe je met een driejarige die zich ’s ochtends met alle middelen verzet tegen het aankleden en zo de hele huishoudelijke ochtendspits blokkeert ? Of met een vijfjarige die je in een overvolle supermarkt vrank van antwoord dient, omdat ze haar zin niet krijgt. En je zult het zien, in de lange rij aan de kassa staan altijd wel een paar mensen met de bedenkelijke “bij mij zou het niet waar zijn”-blik. Als ik niet zo druk bezig was met mijn winkelkar en mijn vijfjarige, zou ik die criticasters neerbliksemen. De enige aanvaardbare reactie door omstanders is volgens mij doen alsof ze niets horen of zien. Zelf heb ik eruit geleerd dat je jonge kinderen beter zo weinig mogelijk mee uit winkelen neemt.

Naast de tv-programma’s zijn er ook de talloze boeken over opvoeding. Ze liggen op een stapel naast mijn bed en als ik nog wakker genoeg ben, wil ik er wel eens in bladeren. Of in een crisissituatie snel zoeken naar een mogelijk recept. Voor u denkt dat mijn kroost een stel ambetanteriken is, moet ik u tegenspreken. Ze zijn de mooiste, liefste en intelligentste kinderen van de hele wereld, maar soms weten ze dat goed te verbergen.

Zo komt het dat ik de voorbije weken zelfs op een zaterdagavond bleef hangen aan de speciale edities van het Een-programma De thuisploeg. Het ging om twee uitzendingen rond positief ouderschap. Vooraf was er een enquête georganiseerd rond opvoedingssituaties en mogelijke en ‘verantwoorde’ reacties daarop. Een voorbeeld : hoe reageer je op een vijfjarige zoon die de witte keukenmuur blauw kleurt ? Of hoe reageer je als je veertienjarige dochter schaars gekleed naar een technofuif in de stad vertrekt ? Voor de vragen en de resultaten verwijs ik graag naar www.bijonsthuis.be.

Waar het mij om gaat is de positieve aanpak van het programma. Geen reality-tv waarin je naar weerbarstige kinderen en uitgeputte ouders zit te kijken. Neen, gewoon een ouderwetse quiz rond opvoeden, waar je wat kon leren. Dat laatste was zeker de verdienste van de expert van dienst, de bekende kinderpsychiater Peter Adriaenssens. Op een nuchtere en ook geruststellende toon, gaf hij zijn mening op de voorgelegde stellingen, waarbij het ook gebeurde dat er meerdere oplossingen waren. Adriaenssens gaf geen kant-en-klare trucs, maar zette de kijkers aan om positief over opvoeden na te denken. Zijn pleidooi voor ‘warme duidelijkheid’ in de opvoeding, vond ik alvast een inspirerende gedachte.

Trui Moerkerke trui.moerkerke@knack.be