La moule sucrée heet het etablissement, en even probeer ik mij voor te stellen hoe een gesuikerde mossel zou smaken. Ik mag er niet aan denken. Vijf minuten geleden heb ik een dubbele regenboog gezien, die strak opklom boven de huizen. Met mijn mond een beetje open heb ik ernaar staan kijken en good hope gefluisterd, want een kinderhand is gauw gevuld en om goede hoop zit een mens altijd verlegen.

Nu ben ik mijn gazet aan het lezen, in de hoek van een gelagzaal waar geen gelach weerklinkt, maar de schurende stemmen van mannen met buiken. Zoals altijd staat de krant vol merkwaardige verhalen. Verhalen van hartzeer en verhalen over stommiteiten, die wij graag lezen omdat wij ons daar dan mee vergelijken en tot de slotsom komen dat ons leven, hoewel niet perfect, toch zo beroerd nog niet is. Ik ken de krant inmiddels wel, daarvoor heb ik er zelf lang genoeg voor gewerkt. Belevenissen van dieren doen het goed, en die van de superrijken, alsook verhalen over mensen die dommer zijn dan de lezer. Daar houdt de lezer van : zo’n artikel over een vent die de naam van zijn lief foutief op zijn arm liet tatoeëren, waarop zij hem de bons heeft gegeven. Bij zo’n nieuwstijding voelt de lezer zich geestelijk gezond en slim, een winner. Leedvermaak verkoopt.

‘Johannes Paulus II sloeg zichzelf met zweep’, staat in een hoekje van pagina negen, boven het bericht dat een fles wijn per dag volgens een wetenschappelijk tijdschrift goed is voor het hart. Ik baal van dat soort onderzoek. Als je een tijdje meedraait in de pers, heb je het allemaal zien passeren : van studies waaruit blijkt dat mensen die veel peren eten vruchtbaarder zijn dan mensen die appelen eten, tot onderzoek dat aantoont dat dagelijks douchen je korter doet leven. Een Australische professor heeft, na acht jaar studie op bijna tienduizend mensen, uitgevogeld dat op elke belangrijke gebeurtenis in een mensenleven een prijs kan worden geplakt. Zo staat het overlijden van een geliefde voor een man gelijk aan het verlies van 385.000 euro, terwijl een huwelijk overeenkomt met het winnen van 19.000 euro. De geboorte van een kind is voor een man 20.000 euro waard, maar voor een vrouw slechts 5300 euro – begrijpe wie kan. Dat soort onzin wordt, van Washington tot Wachtebeke, elke dag weer gedrukt.

Het meisje aan de tafel naast mij heeft begerenswaardige oren en een smartphone waarin kristallen van Swarovski zijn verwerkt. Ze is van het type dat, nog steeds volgens mijn krant, op een willekeurige dag 515 chemicaliën op haar lichaam aanbrengt. “Ik snak ernaar mijn ei te kunnen leggen”, bezweert ze de jongen tegenover haar, met die vreselijke uitdrukking uit de hoenderwereld die altijd al mijn tenen heeft doen krullen. Wat zou haar ei zijn ? vraag ik mij af. Ze ziet er niet uit als iemand die een godsdienst zal stichten of een gedicht zal schrijven zoals Hugo Claus, zo’n gedicht waar Absynthe Minded een liedje van kan maken dat ik inmiddels beu ben gehoord. Begrijpt ze niet dat ze een van die zes miljard mensen is die hier even mag rondscharrelen alvorens voorgoed, zonder geur of merk, weer in de oersoep op te lossen ?

De duisternis valt buiten en ik heb mijn krant inmiddels helemaal uit, tot en met de hoopgevende boodschap dat Mariah Carey de kerstverlichting in een winkelcentrum slechts wil aansteken als in een decor wordt voorzien met twintig witte poesjes en honderd witte duiven. Er moet ook een roze Rolls-Royce zijn en dito confetti in de vorm van vlindertjes. Anders stuurt Mariah haar kat, een daadkrachtig standpunt waar ik haar alleen maar gelijk in kan geven. Ik stap door de draaideur van La moule sucrée naar buiten, de novemberavond in, en zeg – voor het plezier dat ook eens te kunnen zeggen – de woorden die ik van mijn grootvader hoorde : “Een goede oorlog, dát hebben wij nodig.”

Maar ik hoop dat die vandaag niet uitbreekt en ook nog niet morgen, want de feestdagen komen eraan, en om volstrekt irrationele redenen kijk ik ernaar uit om met slingers en ballen een kerstboom te tooien.

Reacties : jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders