Een plaats waar reeën dartelen en de eiken honderden jaren oud zijn. Waar een kasteel staat en hout gekapt wordt voor de ouderwetse kachel in huis. Ann en Jeroen van Studio Simple lijken wel in een sprookjesbos te wonen.

Binnenkomen bij Ann Vereecken en Jeroen Worst is een beetje als thuiskomen. De setting : een rijkgevulde tafel met versgebakken brood en een salade met zelfgeplukte kruiden uit de tuin. De geur van verse koffie hangt in de lucht en hond Thor ligt tijdens het interview in een mand op zijn rug te knorren, poten in de lucht. Boris, de poes, waakt vanuit het deurgat over het geheel.

Ann en Jeroen zijn de ontwerpers achter Studio Simple. Ze wonen wel in Nederland, maar eigenlijk zijn ze ook een beetje van ons. Zij is Belgisch, hij Nederlands en hun kinderen Kamiel en Lotje spreken Vlaams-Nederlands. Ze woonden jarenlang in België en maakten hier ook naam als designstudio. Maar ze wilden meer ruimte en dichter bij de natuur zijn. “We werken veel met hout, het is voor ons logisch om bij de bron te wonen. Dat kon de stad Gent ons moeilijk geven”, zegt Jeroen.

Op een dag gingen ze zijn ouders bezoeken en passeerden langs een oude boerderij waar Jeroen vroeger nog had gewoond. “We keken er recht op en het was alsof ze ons aanstaarde. Soms kom je op plekken en je voelt iets.” Een sparkle, een gevoel van thuiskomen. ’s Avonds reden ze weer naar huis, richting Gent, maar ze konden het landgoed niet loslaten. Vandaag wonen ze bijna een jaar in de bewuste boerderij.

Oerbos

De plaats waar ze wonen omschrijven als een ‘huis’, is ze bijna oneer aandoen. Dit is geen gewone plek, de geschiedenis druipt van de muren. De oude boerderij met loods stamt uit 1895 en behoort tot het zogenaamde Twickel-landgoed in Ambt Delden, Nederland. “De wortels van het domein gaan honderden jaren terug. Het strekte zich in de middeleeuwen uit over heel Europa en de toenmalige eigenaar kon van in Duitsland tot aan onze kust reizen door alleen eigen land te doorkruisen.” In 1953 droeg een gravin de restanten van het landgoed over aan Stichting Twickel. “Dat is een vzw die het gedachtegoed van de graven en gravinnen in ere moet houden. Respect voor de natuur, bijvoorbeeld, zit hier bijna ingebakken in de lucht.” Ann en Jeroen wonen tussen mastodonten van eiken die honderden jaren oud zijn. “Door een vooruitziende graaf geplant, die een eikenproductiebos voorzag dat nu op een oerbos lijkt.” De graaf heeft het niet meer meegemaakt, maar Ann en Jeroen wandelen er elke dag in. En elke ochtend zien ze vanuit hun keukenraam reeën voorbij dartelen.

Ongeveer de helft van de gebouwen in de stad Delden staat op Twickel-landgoed, en die bewoners betalen allemaal erfpacht aan de stichting die ook nog eens bossen, heides, landerijen en zelfs een kasteel beheert. “Ik ben hier deels opgegroeid, op exact deze plek”, vertelt Jeroen. “Tussen mijn twaalfde en mijn achttiende. Mijn ouders maakten hier kaas en geitenfeta, ze waren eigenlijk stadsboeren avant la lettre.” Ann en Jeroen schreven een brief naar Stichting Twickel, bijna een liefdesverklaring. “De boerderij stond al een aantal jaren leeg omdat ze geen bewoners vonden die in het gedachtegoed pasten : de natuur respecteren, maar ook het agrarische verleden en de historische context. Van oudsher verpachtten ze aan boeren.”

Schaap op het menu

Ann en Jeroen zitten nu op een domein waar ze letterlijk de ruimte hebben voor alle zijpaadjes in hun universum. De woning is omgeven door vijf hectare bos en weiland. “We noemen het onze festivalweide.” Studio Simple heeft er niet alleen een atelier, ze geven er ook workshops rond hun ontwerpvisie en houtbewerking, en gaan zelf aan de slag met het hout uit de bossen. Ze heten niet toevallig Studio Simple : ze zijn op zoek naar eenvoud. “Met de bosbaas van de stichting speuren we naar geschikte stukken, die bijvoorbeeld al op de grond liggen.” Ze geloven in de kracht van de korte keten, een verhaal dat ze hier ook waarmaken. Ze werken samen met een houtzagerij om de hoek en met een staalverwerkend bedrijf en een pottenbakker even verderop.

“Morgen komen de schapen”, vertellen ze nog. Oerbeesten uit Engeland, met indrukwekkende horens. “Om de grond te begrazen maar ook voor onze eigen vleesproductie.” Ze tonen foto’s van de schapen die ze zelf zijn gaan uitkiezen. Gaan ze die schaapjes dan een naam geven ? Vriendjes worden ? En dan opeten ? De lammetjes toch zeker niet ? “Dat is diezelfde korte keten”, vertelt Jeroen. “Hout verwerken van de boom in je eigen bos, groenten uit je eigen tuin en ja, ook vlees van je dieren. Ze krijgen een goed leven. Als je vlees eet, moet je het beest in de ogen durven te kijken. Er bewust voor kiezen om de herkomst van ingrediënten te kennen.”

Geïnspireerd door nomaden

Als je van die schapen of groenten uit de moestuin wilt proeven : Ann en Jeroen nodigen regelmatig mensen uit bij hen thuis aan tafel. “Ook onbekenden, ja. Het table d’hôte-principe. We houden van toevallige ontmoetingen aan één lange tafel. Met alles vers van het land, een goed glas wijn en de kachel aan. We willen dat gasten zich deze plek herinneren als een plaats waar ze mooie ontdekkingen deden.” Ze maakten van de stallen gastenverblijven in de geest van het landgoed : met stoelen vol gebruikssporen, ruwhouten tafels, en ouderwetse kachels. “Die verzamelen we.”

Wie hun werk een beetje kent, weet dat ze zich vaak laten inspireren door het gedachtegoed van de nomaden. Bij galerie Valerie Traan in Antwerpen hadden ze enkele jaren geleden de expo Caravanserai, met objecten rond de thema’s ‘onderweg’ en ‘beweging’. Ze wonen zelden ergens langer dan twee jaar : een woongroep in Amsterdam, een loft in het Patershol of een voormalige paardenstal in de Brugse Poort in Gent, een vierkantshoeve in de Vlaamse Ardennen… Ze zoeken het avontuur op. “In die vierkantshoeve sneeuwde het door het dak. En als het waaide, moesten de kinderen bij ons in bed omdat de schoorsteen dreigde om te vallen.” Niets staat stil in hun leven. “We zoeken de verandering niet op, ze komt op ons pad gewaaid. We worden niet gedreven door onrust maar door nieuwsgierigheid. Kansen dienen zich aan en dan springen wij.”

Tekst Veerle Helsen & Foto’s Tim Van De Velde

Ann en Jeroen wonen in een boerderij met vijf hectare groen en weiland. Ze betalen geen huur maar erfpacht, op voorwaarde dat ze voor het erfgoed zorgen.

Het gedachtegoed van de boerderij: de natuur respecteren, maar ook het agrarisch verleden en de historische context