BLOEMIST (40) . KUNSTENAARS EN MODEONTWERPERS VRAGEN HEM . O.M. VOOR ‘MARIE-ANTOINETTE’ VAN SOFIA COPPOLA

“Ik moet vier of vijf zijn geweest toen ik mijn eerste bloemen plukte in de tuin van mijn ouders. Door de bloemen ging er voor me een wereld open, waarin ik kon wegdromen en ontsnappen aan de dagelijksheid. Ik kom uit een familie van landbouwers, we hadden veel plaats. Van mijn ouders kreeg ik, op mijn zesde, een eigen tuintje. Mijn eerste bloementuin. Ik kocht graantjes in de winkel en was zo gefascineerd door het opschieten van het zaaisel dat ik iedere dag ging kijken hoe dat ging. Die wondere natuur had me helemaal in de greep. Ik vind het nu jammer in een stad te wonen, mijn zoontje van twee heeft dus geen tuin. Ik moet daar beslist iets aan doen. Maar ik besef ook dat je je kind daarin niet kunt forceren. Want dat is een van de geheimen : de passie ontstaat spontaan. Als je iemand dwingt tot belangstelling gebeurt er niets.”

“Ik werd ook geboeid door de archeologie. Overal waar ik kwam, keek ik naar bloemen en zocht fossielen of potscherven. De oudheidkunde boeit me nog steeds en er is ook een verband tussen beide, want bloemen, planten en archeologie hebben alles te maken met de aarde.”

“Ik groeide dus op in het landelijke Normandië, wat mijn passie voor bloemen heeft aangewakkerd. Maar ik word meer geboeid door het platteland en het landschap dan door tuinen. Ik hou vooral van simpele volkstuinen waar de irissen tussen de aardappelen en wortels staan en hou ook van streekgebonden bloemen en planten. Al wat te verfijnd is, raakt me niet.”

“De bloemen hebben mijn leven in een bepaalde richting geduwd. Het moeilijkste is echter om van je passie je beroep te maken. Passie is als een vriendschap, de trouw is er een basiswaarde van. Wie gepassioneerd is, kan niet bedriegen, jezelf noch een ander. Maar het systeem is er niet altijd op berekend om met die passie rekening te houden. Zo neem ik afstand van modetrends en hou niet van bloemen die snob of ‘design’ zijn. Geef me simpele bloemen. Wie de mode volgt, verdient snel geld, maar daaraan heb ik nooit meegedaan. In mijn zaak komen er gelukkig mensen die van mijn werk houden, sommige volgen me al sinds het begin. Dat is een mooi geschenk.”

“Ik hou van al wat ambachtelijk is, zoals van volkskunst. Ik beschouw mijn werk trouwens een beetje als art populair. Maar het valt me op dat er, zeker in België, steeds minder artisans zijn. Dat is zelfs een probleem in mijn vak, want er zijn hier nog weinig kleine kwekers. Het aanbod is vooral industrieel. In Frankrijk bestaat die traditie wel nog.”

“Soms ben ik bang dat mijn passie verloren zou gaan door handel te drijven. Want passie is broos als liefde en als je concessies moet doen, dan komt dat hard aan. Maar het vak blijft zo mooi, zeker als ik van die uitzonderlijke opdrachten krijgt zoals voor de film Marie-Antoinette van Sofia Coppola. Dat is heerlijk.”

Louizalaan 404 , Brussel, 02 649 39 49

Piet Swimberghe