Internet : een broeihaard van pedofielen ? Of een onuitputtelijke bron van potentiële vrienden en vertier ? Tussen de kroost en hun – vaak computeronkundige – ouders liggen de meningen ver uiteen. Hoe kunnen we kinderen met

een gerust hart loslaten op de internetsnelweg ? Een vader getuigt, iemand van Clicksafe sust.

Peter (38) is netwerkbeheerder bij Barco. Dat hij behoorlijk veel afweet van computers, is mooi meegenomen voor zijn tweelingdochters. Virussen zijn in een wip verwijderd, gecrashte pc’s zo opgelapt. Dat hij een timer en internetblocker zou installeren, was voor Pauline en haar zusje Emma een minder leuk neveneffect. Als we Peter vragen naar het waarom, begint hij te grinniken. “Nee, papa, vertel het niet”, gilt Pauline, en ze rent de tuin in. Peter lacht plagerig. “Wil je het echt weten ?” vraagt hij ons. We knikken benieuwd. “Wel, toen mijn jongste dochter zes was, was ze een echte kattenliefhebster. Op een mooie dag tikte ze nietsvermoedend ‘foto’s poesjes’ in op Google. Het gevolg kun je wellicht raden. Veel katjes waren er niet te zien. Pauline kreeg meteen het goorste van het goorste te zien. ‘Papa, papa, wat is dat hier allemaal ?’ zei ze, serieus geschrokken. Shit, dachten mijn vrouw en ik. Dit willen we echt niet meer meemaken.”

Een reactie kon niet uitblijven. Het verhaal van de bloemetjes en de bijtjes nog eens hervertellen, en een bijrol geven voor een lief poesje ? Internet verbieden ? Het voorval in de doofpot stoppen ? Peter en zijn vrouw pakten het pedagogisch gelukkig iets vakkundiger aan. “Eerst en vooral hebben we Pauline en Emma uitgelegd dat op internet niet alle inhoud even braaf is. Dat er sites bestaan die ze nu nog niet hoeven te zien. En dat ze later zelf maar moeten beslissen of ze daar echt naar willen kijken of niet.”

Een tweede reactie was iets ingrijpender : Peter zocht naar internetpreventieprogramma’s die sites eerst checken op dubieuze inhoud of schunnige taal vooraleer ze op het scherm verschijnen. “Akkoord, het surfen gaat wat trager, en het scherm flikkert even als ze een website intikken. Maar het werkt wel”, zegt hij. Het enige probleem : soms worden ook bonafide websites tegengehouden omdat er toevallig pakweg de woorden porno, seks of orgie in voorkomen. Hoezo ’toevallig’ ? “Er is bijvoorbeeld geen enkele reden waarom een website over interieurdecoratie geblokkeerd moet worden, enkel en alleen omdat men schrijft over ‘een orgie van kleuren’. Gelukkig is het mogelijk om websites toch toe te voegen aan de veilige lijst als we merken dat er helemaal niets mis mee is.”

Timer

U kunt het zich wellicht inbeelden : papa Peter maakte zich niet echt populair met zijn cybercontroleprogramma, gewoonweg omdat het surfen minder vlotjes verloopt. Maar de meeste tegenwind ving hij met de timer die hij installeerde. “Mijn kinderen mogen een bepaald aantal uren per week op het net. Ze weten dat. Dus als ze op maandag al hun ‘krediet’ opgebruiken, dan kunnen ze er voor de rest van de week niet meer op. Zo simpel is het. Met de timer leer ik mijn kinderen om hun internetgebruik te doseren. En tegelijk forceer ik hen om hun vrije tijd anders te vullen. Ontspanning aan de pc is eenrichtingsverkeer : alle vertier komt op je af. Terwijl kinderen best wel wat creatiever kunnen zijn. Ik wil ze daarin wat stimuleren. We hebben een grote tuin, dus ik heb eigenlijk liever dat ze daar wat ravotten.”

En het experiment werkt : Pauline en Emma zijn helemaal niet verslaafd aan de pc en passeren het gros van hun vrije tijd niet met internetspelletjes of chatprogramma’s genre MSN. “In de vakantie zaten ze soms de ganse dag op zolder om een toneeltje in elkaar te boksen, waar mijn vrouw en ik dan ’s avonds mochten naar komen kijken. Ze kunnen zich wel degelijk nog creatief uitleven. Weet je wat het mooiste bewijs is dat mijn kinderen geen computeraddicts zijn ? Toen Pauline terugkwam van CM-kamp, was ze amper een paar dagen thuis vooraleer ze op Chirokamp vertrok. Een ganse maand was ze dus niet online geweest en had ze haar mailtjes niet kunnen lezen. Toen ze uiteindelijk weer voor het scherm zat, was ze haar paswoord compleet vergeten. Ik heb het dan maar veranderd in ‘vergeetkous’.”

Veilig chatten

Nog paswoordtumult in de reportage over internetbeveiliging voor kinderen, in het magazine Koppen, uitgezonden midden augustus. Daarin werd een Amerikaans gezin opgevoerd dat een deal had gesloten met hun puberende kinderen : zij hadden recht op hun internetprivacy, maar moesten het paswoord van hun mailbox wel in een verzegelde enveloppe aan hun moeder bezorgen. Die kon dan in noodgevallen – een onrustwekkende verdwijning, zelfmoord of een ongeluk – de enveloppe openen om in de respectieve mailboxen te checken of er aanwijzingen te vinden zijn. Peter knikt : “Ik kan begrijpen dat die moeder bezorgd is en dat ze die paswoorden wil verzamelen voor haar eigen zielenrust. Maar ik heb toch liever dat mijn kinderen open zijn over met wie ze online omgaan.”

En meteen snijdt Peter een heikel punt aan : internet is voor veel kinderen hét middel om contacten te onderhouden of te leggen met vrienden en kennissen. Vele ouders zijn bang dat hun kroost op die manier blootstaat aan pedofielen of andere malafide personen die hen anoniem of onder een schuilnaam benaderen. “Als mijn dochters aan het chatten zijn, vraag ik hen wel eens terloops : zijn jullie wel zeker dat jullie tegen Sofie en Willem uit de klas aan het praten zijn ? ‘Papaaaaa, doe niet zo’, zeggen ze dan. Maar tegelijk beseffen ze wel degelijk dat niet iedereen te vertrouwen is. Al ben ik wel relatief gerust. Ze vertelden me onlangs nog dat ze nooit iemand toevoegen aan hun vriendenlijst op de chatbox die ze niet persoonlijk kennen.”

Toch overweegt Peter ook hier een beetje in te grijpen : hij is van plan om zich een e-ID-kaartlezer aan te schaffen. “Telkens als mijn kinderen willen chatten, moeten ze hun identiteitskaart in dat bakje stoppen. Zo kunnen ze enkel praten met mensen die ook een kaartlezer hebben. En meteen bewijzen ze aan hun vriendjes dat ze wel degelijk de enige echte Emma of Pauline zijn.” Op dat moment stormen de twee de kamer binnen, hun broeken grasgroen ter hoogte van de knieën. “Papa, ben je bijna klaar met roddelen over ons tegen die meneer ? We moeten je iets tonen.” We nemen onze spullen en haasten ons naar huis. Daar snel nog even de mails lezen ? Of wat in de tuin ravotten ? We gaan helaas voor het eerste.

Door Thijs Demeulemeester . Illustratie Sebastiaan Van Doninck