De Roparun. Ik had er nog nooit van gehoord tot Phara de Aguirre mij erover mailde. Dit loop- en fietsevenement tussen Parijs en Rotterdam, de langste estafette ter wereld, bestaat al sinds 1992 en is bij onze noorderburen zeer populair. De gesponsorde teams – dit jaar waren het er 250 – fietsen en lopen geld bijeen dat naar projecten gaat voor mensen met kanker.

Een van de Vlaamse teams die meededen was Lotgenoten Vlaanderen. Doel van de ploeg : aantonen dat een sportieve topprestatie nog mogelijk is voor (ex)-kankerpatiënten. Missie alvast geslaagd. In Ren voor je leven (pagina 22) krijgt u een verslag van binnenuit. VRT-journaliste Phara de Aguirre en ‘lotgenote’ Kristien Van den Bon (auteur van het boek Borstkanker en Boezemblues) beschrijven hoe ze met hun groep lopend en fietsend na iets meer dan 50 uur Rotterdam bereiken, een zware maar ook onvergetelijke ervaring.

“Anderhalf jaar geleden lagen we in puin, nu dit”, schrijft Kristien Van den Bon. “Hiermee hebben we een statement gemaakt, onze rotkanker een poepje laten ruiken : wij geven ons niet zomaar gewonnen.”

Zowel Phara als Kristien schrijven op een beklijvende maar no-nonsensemanier. Zo antwoordt Phara ook als ik haar vraag hoe ze Kristien leerde kennen. “Toen ik in juni 2006 thuis zat met die knobbel in mijn borst, maakte een collega mij attent op de blog van Kristien (http://cancer-chicklit.skynetblogs.be). Ik ben haar blog beginnen volgen, heb wel eens gemaild en van ’t een kwam ’t ander. De rest van onze borstkankerrit hebben we samen uitgereden. In augustus vorig jaar hebben we nog met drie andere lotgenoten een ’tettenfeest’ gegeven om onze comeback in de bewoonde wereld te vieren.”

Na de comeback is er nu dus een indrukwekkende sportieve prestatie. Want makkelijk was het niet, dat leest u in hun strijdverslag. Met de Vlaamse deelnemers hoop ik dat de Roparun editie 2009 hier wat meer weerklank krijgt.

Dat er in november weer geen vrouw in het Witte Huis in Washington zal aantreden, is nu al zeker. Of en hoe swingend de nieuwe president zal zijn, weten we pas in november. Maar onze ‘bruisende stedelingen’ Ben Van Alboom en Wouter Van Vaerenbergh hebben de verkiezingen niet afgewacht om op zoek te gaan naar hip Washington. Ze moesten langer zoeken dan pakweg in New York of Londen, maar vonden toch een bruisend apolitiek nachtleven en een zeer verscheidene muziek-scène ( Tussen lam en leeuw, pagina 58). Ook overdag valt er in de Amerikaanse hoofdstad zeker wat te beleven. ‘Monumenthoppen’ bijvoorbeeld, naar het Witte Huis en het Amerikaanse Congres op Capitol Hill, iconen van de stad die de komende maanden niet uit onze journaals weg te branden zullen zijn.

Wie als Belg naar een restaurant of bar in het politieke hart van de stad trekt, moet wel voorbereid zijn op de vraag die Ben Van Alboom overal kreeg : of en wanneer België uit elkaar zal vallen ?

trui.moerkerke@knack.be

Trui Moerkerke