Te laat komen, ik heb er een hekel aan. Stressen, met een rooie kop en bonzend hart achter het stuur zitten en rare manoeuvres uithalen om toch maar ergens op tijd te geraken, ik probeer het uit alle macht te vermijden. Anderzijds is het ook een beetje onnozel om op een persconferentie of een première te verschijnen als mannen in overall nog druk bezig zijn de potpalmen binnen te dragen en de rode loper uit te rollen.

Nochtans zou het niet moeilijk mogen zijn om te weten wanneer je precies de deur uit moet om relaxed maar niet belachelijk vroeg ter bestemming te geraken. In principe althans. Tijd is namelijk meetbaar. Elk uur bestaat uit 60 minuten en elke minuut uit 60 seconden. Maar dat is theorie. Op de crosstrainer duurt een minuut veel langer dan in de jacuzzi, en in sommige taxi’s tikt de meter veel sneller aan dan in andere. Soms krijg je in een mum van tijd ontzettend veel gedaan (tanden flossen, mascara aanbrengen, haar kammen, gsm in het stopcontact pluggen om op te laden) en soms niets. Op je knieën voor de schoenenkast, bijvoorbeeld, als het licht in de hal defect is. En altijd zijn er onvoorziene omstandigheden.

Neem nu een modale werkdag. Om half-acht opstaan, in de winter gaat dat wat moeizamer dan in de zomer. Maar als er geen haar gewassen hoeft te worden is er tijd zat voor een gezond ontbijt en een streepje krant. Alleen mag er dan geen contactlens zoek raken. Wat is dat nu ? Daarnet zat ze nog op het topje van mijn wijsvinger en nu niet meer. Ik duw tegen mijn ooglid, knipper een paar keer. Nee, de wereld blijft flou. Vervolgens loens ik kippig naar het rooster van het afvoerputje en tast ik behoedzaam de badmat af. Aha, hier is ze, helaas onder het pluis. Weg daarmee, nieuwe lens dan maar.

Het helpt ook als je van tevoren weet wat je gaat aantrekken. Maar dat is buiten plotse gemoedswisselingen gerekend, elke vrouw weet waarover ik het heb. Ineens weet je : nee, vandaag is geen rolkraagtruidag. Het leven is al grijs genoeg, het wordt de overslagjurk in een vrolijke print. Waar het zwarte topje onder hoort, wegens anders te bloot voor overdag. Nu is het nadeel van zwarte topjes dat ze in tegenstelling tot sokken en schoenen een zelfstandig leven leiden. Vind je maar één schoen, dan weet je dat er iets loos is. Topjes daarentegen kunnen dagen, wat zeg ik, weken zoek zijn zonder dat je je daarvan bewust bent. Wie weet heeft het bewuste exemplaar tijdens de laatste vakantie in Lanzarote wel besloten om op eigen houtje na te blijven. Toch maar een stoel aanslepen, voor het geval het zich slinks op de hoogste plank van de garderobe verstopt. Dacht ik het niet, hebbes !

Wijlie eindelijk weg ? Toch niet, want laat mijn voorruit nu dik beijzeld te zijn en de enige doeltreffende ruitenkrabber – die van Humo is waardeloos – zich niét in het zijvak van het portier te bevinden… Volgens experts in tijdmanagement helpt het als je alle deelactiviteiten van het ‘de deur uitgaan’ afzonderlijk plant. Dat lijkt mij typisch zelfhulpboekenadvies dat niemand ooit in de praktijk brengt, maar goed, ik wil het wel proberen. Hoeveel tijd zou ik daar straks voor uittrekken ? Een dik kwartier, meer moet dat toch niet zijn, zeker ?

Linda Asselbergs