Er zijn vrouwen die een hekel hebben aan fitnessen. ‘Geestdodend’ is een woord dat ze daarbij graag in de mond nemen. Niet zo deze taaie tante. Terwijl ik mij uitleef op de crosstrainer, gaat ook mijn geestelijke vliegwiel in overdrive, als ik mijn buikspieren opspan, raken ook mijn gedachten uit de knoop. En altijd kom ik na een sessie afzien met meer energie buiten dan ik naar binnen ging.

Maar ook tussen droom en een afgetraind lijf staan er wetten in de weg en vooral praktische bezwaren. De vertrouwde fitnessclub die sluit wegens verbouwingswerken, om maar iets te zeggen. Nu zijn er in een straal van vijftien kilometer rond Antwerpen weinig van die etablissementen die ik nog niƩt frequenteerde. Sommige hebben de allures van een chique privƩclub en de prijs van een lidmaatschap is navenant. Geweldig veilig en state of the art, daar niet van, met een hoogtechnologische infrastructuur en trainers die nauwlettend je vorderingen in de gaten houden. Maar laat dat nu juist de dingen zijn waar ik een tikkeltje schichtig van word. Een simpel krachthonk waar ik ongestoord en met de blik op oneindig mijn ding kon doen, daar was ik al een tijdje naar op zoek.

Ik vond het aan de zuidrand van de stad, in een buurt die als het Antwerps equivalent van Klein Turkije bekend staat. Bescheidener dan de gemiddelde keukenshowroom, volgestouwd met simpele, maar doeltreffende toestellen, duidelijk ontworpen voor gebruik door technofoben zoals ik. De typische habituƩ heeft er de bouw van een wandmeubel, versierd met tribale tatoeages en genoeg metalen ornamenten om een luchthavendetector tilt te doen slaan, en is voorradig in alle huidtinten van het menselijk spectrum. De enige andere vrouw die ik er ooit waarnam, zet ook op de loopband haar zwarte zonnebril niet af en heeft een silhouet dat speciaal ontworpen lijkt om in een schemerige horeca-instelling rond een paal te kronkelen. Denk daar boomende technomuziek bij en de sfeer van mijn nieuwe sportclub is compleet.

Niet meteen de biotoop van een bezadigde redactrice van een lifestylemagazine, zou je zeggen. Bovendien was mijn eerste kennismaking met de uitbater niet echt een succes. Vriendelijke jongen, daar niet van, spreekt accentlozer Nederlands dan de doorsnee autochtoon, maar het ontbreekt hem duidelijk aan ervaring in de omgang met rijpere vrouwen. Dat zestigplussers tien procent korting op een abonnement krijgen, zei hij langs zijn neus weg. Een fractie van een seconde was ik te geschokt om te reageren. “Zie ik eruit als een zestigplusser misschien ?” siste ik. De jongeman kleurde tot diep in zijn haarwortels, hij realiseerde zich dat hij een kapitale fout begaan had. “Je kunt dat zo moeilijk zeggen, tegenwoordig”, sputterde hij nog, maar viel toen stil omdat alles wat hij kon zeggen het alleen maar erger zou maken.

Een tienbeurtenkaart, daar hou ik het voorlopig op. En hoeft het gezegd dat ik mijn twisted crunches met iets meer verbetenheid uitvoer dan vroeger? ” Good obliques“, zei een van de wandmeubels. Dat is Bodybuilders voor ‘straffe schuine buikspieren’. “Toch voor een zestigplusser”, hijgde ik.

Linda Asselbergs

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content