De legendarische auteur van De kleine prins, Antoine de Saint-Exupéry, werd zijn leven lang heen en weer geslingerd tussen twee passies : vliegen en schrijven. De schrijver-piloot, die op zijn vierde zijn vader verloor, bracht een groot deel van zijn adellijke jeugd door op het familiekasteel in Saint-Maurice de Rémens, nabij Lyon. Toen hij twaalf was werd zijn leven door een onvergetelijke gebeurtenis getekend : de jonge Antoine, die al een kei was in mechanica, kreeg een luchtdoop met de Poolse pionier Gabriel Wroblewski op het vliegveldje van Ambérieu, waar ook oorlogsheld Georges Guynemer zijn opleiding zou volgen.

Antoines moeder, die al haar man en een zoon verloren had, verzette zich tegen een carrière als piloot, maar tijdens zijn dienstplicht werkte Saint-Exupéry zich als grondmonteur binnen bij de luchtmacht. Eind december 1921 behaalde hij zijn vleugels, nauwelijks een jaar later crashte hij bij het vliegveld van Le Bourget en werd met een schedelbasisfractuur opgenomen in het ziekenhuis. Zijn liefde voor Louise de Vilmorin en de druk van zijn moeder deden hem verzaken aan een pilotencarrière. Hij werd klerk in een Parijs kantoor en later handelsreiziger. Die jaren aan de grond zouden de gruwelijkste en vervelendste uit zijn leven worden.

Het echte leven herbegon toen hij in 1926 werd aangeworven door de vliegtuigmaatschappij Latécoère om poststukken van Frankrijk naar Senegal te vliegen. Volgens Didier Daurat, de baas van de maatschappij, mocht geen menselijke zwakheid of mechanische storing een obstakel vormen voor het bezorgen van de post, een bijna vijfduizend kilometer lange reis van Toulouse naar Dakar. De mannen die voor de verbinding instonden waren niet-alledaagse kerels die voor elkaar door het vuur gingen, ook als ze niet vlogen.

Toen Saint-Exupéry in 1928 luchthavenmanager werd van de basis in Kaap Juby (het huidige Tarfaya in Marokko) ondernam hij vele keren een gevaarlijke zoektocht door vijandig gebied naar piloten die met hun toestel in de Sahara waren gestrand. Maar het verblijf zou voor hem ook een andere betekenis krijgen : in Kaap Juby leerde hij een leven van eenvoudige waarden kennen waarnaar hij altijd terug zou verlangen.

Een nieuwe uitdaging bood zich aan in 1929 toen de Aéropostale een lijn naar Buenos Aires inlegde, en vandaar naar Patagonië. Tijdens zijn verblijf in Argentinië leerde hij Consuelo Suncin Sandoval kennen, met wie hij enkele maanden daarna trouwde. Het zou een huwelijk met hoogtes en laagtes worden, onder meer omdat de liefde vaak ondergeschikt bleef aan Antoines behoefte om te vliegen. Die beslissing kwam nog harder aan toen het paar naar Casablanca verhuisde, waarbij Consuelo uit haar vertrouwde omgeving werd gerukt.

Toen hij als testpiloot van een vliegboot bij een landing eind december 1933 in zee crashte, kwamen daarbij vier mensen om en werd hijzelf levensgevaarlijk gewond. Consuelo hoopte dat hij zich nu, zoals hij in zijn brieven zo vaak had beloofd, geheel aan het schrijven zou wijden. Vergeefs. Tot overmaat van ramp kocht de piloot zich ook nog een Bugatti en een privévliegtuig, een Caudron 630 Simoun, die hij zich nauwelijks kon permitteren. Daarom wilde hij het langeafstandsrecord breken en de daaraan verbonden geldprijs opstrijken, maar hij strandde op 30 december 1935 tijdens een oefenvlucht tussen Parijs en Saigon in de Libische woestijn. Drie dagen werd niets meer van hem gehoord, tot hij op 2 januari opdook in Wadi Natroun, ten westen van Caïro, na een heroïsche staptocht van 180 kilometer. Ondanks die mislukking was Saint-Exupéry van de ene dag op de andere een nationale held, die door Nelly de Vogüé, een zakenvrouw met grote literaire belangstelling, op sleeptouw werd genomen. Zij verzachtte ook zijn financiële noden.

Maar Saint-Ex had een rekening te vereffenen met de woestijn, zoals hij het zelf uitdrukte. Twee jaar later zette hij een nieuwe vliegroute uit tussen Casablanca en Timboektoe, een tocht van 9000 kilometer. Gesterkt door die prestatie, ondernam hij in februari 1938 een poging om de 14.000 kilometer lange luchtroute van New York naar Patagonië te openen, maar crashte na het opstijgen in Guatemala City, vermoedelijk door overgewicht. Hij brak daarbij zijn kaak en rechterpols, en beschadigde zijn linkerarm en pols zodanig dat hij die arm nooit meer zou kunnen strekken, en daardoor geen parachute meer kon gebruiken.

Toen de oorlog uitbrak, leek er alleen nog plaats voor hem als verkenner. Op 31 juli 1944 keerde hij niet terug van een opdracht boven Zuid-Frankrijk en gedurende meer dan veertig jaar had men het raden naar zijn lot. Tot enkele resten van zijn Lockheed P-38 Lightning en een armband in november 1998 voor de kust van Marseille werden opgevist.

De man die wereldfaam verwierf als schrijver van Le Petit Prince en Vol de Nuit en fysiek nauwelijks nog in staat was om te vliegen, had zijn passie met zijn leven betaald.