In de wachtzaal van de huisarts : een kleuter van een jaar of vier, vijf, als kinderloze heb ik daar moeilijk zicht op. Aangezien zijn moeder totaal verdiept is in het huwelijk van Kathleen, ex-K3, in een verlepte Story, staat de kleine onbewaakt voor het vitrinekastje waarin de arts ten gerieve van patiënten in hoge nood staaltjes van gangbare medicijnen bewaart. Gebiologeerd staart hij naar de doosjes, en dan gebeurt het : vier tikjes met zijn neus tegen het glas, pauze, dan weer vier tikjes. Als het glas al aardig wat vettige neusjesafdrukken vertoont, kijkt de moeder nijdig op van haar lectuur : “Robin, is dat nu gedaan met die flauwekul ?” De kleine laat zijn hoofd hangen, staart schuldbewust naar zijn oranje Crocs. Maar zodra zijn ma naar de perikelen van Pico bladert, gaat het van de weeromstuit : vier neustikjes, pauze, vier neustikjes. Geen deugnieterij, nee, die kleine moét dat doen, niets is hartverscheurender dan het niét te doen. Ik zucht en hoop dat het joch er met de jaren uitgroeit, je zult maar loketbediende of ruitenwasser zijn met zo’n tic.

Tics, obsessies, fobieën, moeilijk te catalogeren idiosyncrasieën… Het is mijn diepste overtuiging dat we allemaal op onze manier een tikkeltje gek zijn. Normaal bestaat niet als het over mensen gaat. Misschien mept de paus wel zes keer met een crucifix tegen zijn voorhoofd voor hij inslaapt, en stapt Obama over elke vierde steen in de gang naar de Oval Office. Ik ken mensen die panisch worden als er ergens een vogel fladdert, en anderen die uit pure pleinvrees niet tot bij hun eigen brievenbus geraken. Sommigen eten niets met hun vingers (vies !) en anderen eten uit hun neus. Er zijn er die niet op een vreemd toilet willen en op vakantie drie weken geconstipeerd zijn. Om nog te zwijgen van de lui die een toilet niet op slot durven te doen uit angst opgesloten te raken. Er zijn er die niet zoenen en anderen die huisdieren aan hun gezicht laten likken. Sommigen kunnen niet fietsen of hebben een hekel aan Meryl Streep. Er zijn er zelfs die Bart De Wever sympathiek vinden. Of stemmen horen die hen aansporen hun vinger in het stopcontact te steken. Ja, zo bewonen we allemaal onze eigen kleine knusse hoek van het voorgeborchte van de hel. En dan heb ik het nog niet over de echt sinistere afwijkingen.

Zelf mag ik met recht en reden enige originaliteit in het rariteitenkabinet claimen. Of kent u iemand anders met handtekeningkramp ? Eén document ondertekenen gaat nog. De truc bestaat erin er niet bij na te denken en die krabbel er in één vloeiende beweging uit te floepen. ’t Is nota bene een hele simpele, ik heb een hekel aan mensen met een pompeuze signatuur. Maar één aarzeling en zut, mijn hand stokt en er komt niets meer. Bloed, zweet en tranen ja, uit angst dat iemand iets merkt. Reeksen documenten tekenen ? Diploma’s, zoals in mijn onderwijstijd ? Een ramp. Ziehier een zeldzaam geval van handtekeningamnesie : de enige vrouw ter wereld die er niet in slaagt haar eigen handtekening na te maken.

Linda Asselbergs

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content