We eindigen het jaar met een propere lei. Met het team rond de Umicar Infinity. Veertien mannen en vrouwen van de Leuvense Groep T sloegen voor de tweede keer de handen in elkaar om een auto te bouwen die op een propere manier voortbeweegt, want hij maakt gebruik van een onuitputtelijke, zuivere en goedkope energiebron : de zon. Dat we niet zelf met de wagen kunnen rijden, heeft alles te maken met de kostprijs ervan. Het tuig kost om en bij de 1,5 miljoen euro, de werkuren van de veertien, die er een vol jaar fulltime mee bezig waren, niet meegerekend.

Proper rijden is duur omdat een uitgekiende aerodynamica primordiaal is, zeker bij snelheden vanaf 60 km/uur. Maar een laag gewicht is al even belangrijk. Een laag gewicht vraagt om uitgekiende, hoogtechnologische materialen en die zijn peperduur. Een ideale vorm vraagt vele uren in de windtunnel en ook daar geldt : time is money.

De basisgedachte bij het ontwikkelen van de vorm was de aerodynamische obstakels zo ver mogelijk naar achter te verplaatsen, want die zorgen voor wervelingen die de auto afremmen. De smalle wielkasten die de wielen omsluiten, draaien mee, zodat ze kleiner gehouden konden worden. Een en ander resulteerde is een Cd van minder dan 0.10 (een productiewagen haalt in het beste geval 0.26). Maar ook het opnemen van de zonne-energie en het omzetten ervan in elektriciteit is een dure klus.

Teamleider Pieter Vangeel : “We gebruiken zonnecellen van galliumarsenide, op basis van germanium. Die werden ontwikkeld door Umicore, wereldleider in wafers, de grondstof voor zonnecellen die vooral in de ruimtevaart gebruikt worden en in Duitse en Australische energiecentrales. Ze zijn efficiënter en lichter dan siliciumcellen maar ook veel, veel duurder. De zonnecellen op de Umicar Infinity kosten ongeveer een half miljoen euro en nemen een oppervlakte van 6 m2 in, het maximum dat toegelaten is. De driewieler eenzitter zelf weegt 195 kilo, waarvan 30 kg voor de lithium-ion polymeer batterijen en 20 kg voor de motor die in het achterwiel huist en deels een eigen creatie is. Die motor ontwikkelt zo’n 1800 watt, dat is evenveel als een strijkijzer. En toch haalt de driewieler een top van 130 km/uur en bezit hij een autonomie van meer dan 500 km. Dat liefst veertig Belgische bedrijven betrokken waren bij de bouw van Infinity onderstreept het potentieel aan hightech in dit land waarvan nog te weinigen de omvang beseffen.”

De Panasonic World Solar Challenge wordt op de Australische Stewart Highway verreden, is 3000 km lang en zag dit jaar 40 deelnemers aan de start. Het Leuvense team haalde een gemiddelde snelheid van meer dan 88 km/uur en werd daarmee uiteindelijk tweede, na het Nederlandse team dat voor de vierde keer deelnam en telkens won.

“We hadden wat technische en elektronische problemen die ons vier uur kostten”, aldus Pieter Vangeel. “Maar de Nederlandse astronaut Wubbo Ockels verklaarde op de Nederlandse televisie dat we de besten waren en dat de Nederlanders alleen meer geluk hadden gekend.”

Voor het gebruik van zonne-energie in doordeweekse auto’s bestaan maar zeer weinig plannen. Maar Vangeel loopt al rond met het idee voor een competitie met tweezitters en hoopt dat de organisatie het maximale oppervlak verder beperkt. Als de batterijtechnologie en de capaciteit van de zonnecellen verder evolueren, kan een dak van een doorsneeauto misschien volstaan. Maar zover zijn we nog niet.

Door Pierre Darge