Foodbloggen behelst heel wat meer dan snelle kiekjes van je avondeten : het is een gerespecteerde manier van culinaire content creating geworden. Steeds meer foodbloggers slagen erin om van hun hobby een smakelijke bijverdienste te maken – sommigen mogen zelfs ‘fulltime foodie’ noteren op hun cv.

Stel : je moet tegen vanavond een etentje voorbereiden. Grijp je dan eerst naar je laptop of naar je stapel kookboeken ? Het wereldwijde web wint steeds meer aan culinair terrein, het monstersucces van de papieren baby’s van Jeroen Meus en Pascale Naessens ten spijt. Foodbloggers promoten hun recepten via Pinterest, waar u en ik mapjes met onze favoriete desserts, salades, champagnecocktails en ovenschotels bij elkaar kunnen klikken.

De foodbloghype is zodanig groot dat heel wat foodbloggers van hun digitale nevenproject hun beroep konden maken, met tv-programma’s, miljoenendeals en boekvoorstellingen als kers op de taart. Ook de Vlaming lust er wel pap van. Hoewel BelgiĆ« op digitaal vlak doorgaans een aantal jaar achterophinkt ten opzichte van de rest van de wereld, en slechts weinigen erin slagen om rond te komen als fulltime foodblogger, weten ook Ć³nze bloggers buiten de muren van hun webstek te treden. Zo zijn er de kookboeken van onder meer Marta Majewska (Princess Misia), de radiorubriek van Amylia De Schepper (Cookameal), het internationaal geroemde Thursday Dinners-concept van Louise De Brabandere en Hannes Vandenbroucke, of de krachtvoer- en krachtboer-events van de meisjes achter Alle Dagen Honger.

NIEUWE OPPORTUNITEITEN

Dankzij programma’s als Masterchef, Mijn Restaurant en Komen Eten is de passie voor eten en drinken van de toch al bourgondische Belg nog meer aangewakkerd. Steeds meer mensen noemen zichzelf een ‘foodie’ en hashtags als ‘foodporn’ worden zelfs door de meest kieskeurige eter gebezigd. Deze opmars van alles wat culinair is, is allesbehalve nadelig voor foodbloggers. Want hoewel ze doorgaans minder hoge bezoekersaantallen en volgers hebben dan hun collega’s in de mode- of beautybranche, ontstaan er voor hen heel wat opportuniteiten.

Vandaag de dag worden bloggers alsmaar vaker ingezet als content creators, als fotografen, koks en storytellers. “Ze leveren nu eenmaal een totaalpakket”, weet Francine De Caluwe, accountmanager bij pr agency Oona. “Wanneer je met een foodblogger samenwerkt, krijg je daar veel voor terug. Ze leveren recepten, knowhow, technische kennis en mooie foto’s. Dat zie je toch iets minder in andere sectoren, vooral omdat foodbloggers heel toegewijd zijn. In mode en beauty zijn er veel mensen die er na amper twee jaar de brui aan geven, terwijl het verloop in het culinaire wereldje veel kleiner is. Zo kun je echt expertise opbouwen”, aldus De Caluwe, die in het verleden al bloggers inschakelde voor drankenmerken. “Tegenwoordig begin je ook een beetje een omgekeerde wereld te zien : krantenredacteurs die bijvoorbeeld uitgenodigd worden voor een bezoek aan een distilleerderij, en vragen of ik een goede blogger ken die veel van whisky afweet en dit voor hen kan coveren als freelanceredacteur.”

WIE SLIM IS, SPECIALISEERT

Een eigen niche claimen, van alcoholische dranken tot cupcakes, is dus zeker een slimme zet. Zo is er Julie Van den Kerchoven (Julie’s Lifestyle) die het grote publiek laat kennismaken met raw food, of Annelies Vermeir (Een Lepeltje Lekkers) die inzet op recepten die weinig tijd in beslag nemen.

“Ik denk dat mijn niche in het begin mijn leeftijd was”, lacht Louie Van Nieuwenborgh (Baked Louie’s). “Ik ben mijn foodblog begonnen in het vierde middelbaar, als een soort database voor mezelf. Ik was ‘dat jonge gastje dat van bakken hield’, maar ik hoop dat ik vandaag eerder bekendsta als ‘die jongen die klassiekers een moderne twist geeft’.” Regula Ysewijn (Miss Foodwise) bouwde een groot gevolg op in het Verenigd Koninkrijk met haar ode aan de Britse keuken. Haar boek Pride and Pudding wordt zowel hier als daar bijzonder gesmaakt en Naked Chef Jamie Oliver riep haar in The Sunday Times zelfs uit tot zijn favoriete foodblogger.

In tegenstelling tot andere sectoren, waar professionals de komst van bloggers met lede ogen aankeken, lijkt het er in de culinaire wereld heel wat amicaler aan toe te gaan. Balls & Glory-oprichter Wim Ballieu ontdekte de blog van de toen vijftienjarige Van Nieuwenborgh, tweette erover en de tiener kreeg prompt een boek bij het Davidsfonds aangeboden. Hetzelfde verging het Gilles Draps (Eat Warm) : na wat enthousiast porren van Jeroen Meus ging Hotel Hungaria met hem in zee. Zijn boek ligt in het najaar in de rekken. “Ik denk niet dat onze Belgische chefs echt foodblogs lezen”, zegt Draps. “Maar ze weten natuurlijk wel wat er in de sector gaande is. Wanneer je als foodblogger de krant haalt, zullen ze dat wel gezien hebben, en gaan ze eens kijken waar de heisa vandaan komt. Bovendien zijn sociale media een handige tool om in de aandacht te lopen – ook bij bekende koks. Jeroen Meus volgde mij al op Instagram nog voor we elkaar ontmoet hadden.”

VISUEEL VERRUKKELIJK

Ook Ysewijn benadrukt het belang van haar Instagramaccount. “Ik zou bijna durven te zeggen dat je Instagramfeed belangrijker is geworden dan je blog. In de Verenigde Staten en in Groot-BrittanniĆ« is dat al het geval.” Het medium is nu eenmaal een snelle manier om je werk tentoon te spreiden, om contact te leggen met collega’s en een merk uit te bouwen.

Iedereen die echter al eens op een stoel heeft gestaan in een sfeervol verlicht restaurant om een plaatje te schieten van al dat moois op zijn bord, zal het beamen : aantrekkelijke foodfotografie is een ware kunst. “Ik ken bijzonder competente ‘gewone’ fotografen die er niet in slagen een maaltijd smakelijk in beeld te brengen”, vertelt Ysewijn. “Je moet voeding echt begrijpen wanneer je een bord voor de lens haalt, het is een vak apart.” Ysewijn is zelf culinair fotografe en journalist, en ook Draps wordt regelmatig ingeschakeld voor zijn camerabehendigheid. Zijn food photography ziet er zĆ³ smakelijk uit dat we hem bij de Weekend Blog and Digital Awards nomineerden voor zijn verrukkelijke Instagramfeed, in plaats van voor zijn blog.

Draps kan erom lachen. “Ik spendeer minstens evenveel tijd aan het maken en bewerken van de foto van het gerecht, dan aan de ontwikkeling en bereiding van dat gerecht, dus misschien was dat wel terecht.” Die focus op beeld legt hem in ieder geval geen windeieren : hij werkte mee aan verschillende campagnes van grote merken, zoals Leffe, Douwe Egberts en Lidl. “Die fascinatie voor mijn foto’s is soms wel bizar. Dan claimen mensen dat ze ‘fan’ zijn van mij, maar blijkt dat ze nog nooit iets van mijn hand hebben gegeten, of een van mijn recepten uitgeprobeerd hebben.”

Een doemscenario voor iemand als Van Nieuwenborgh. “Recepten ontwikkelen, het Ć©chte creĆ«ren van iets om te eten is voor mij waar het allemaal om draait”, aldus de negentienjarige die bijna al zijn vrije tijd spendeert in de keuken van zijn studentenkot. “Een like bij een foto is leuk, maar ik wil dat mensen mijn gerechten proeven. Het grootste compliment dat ik kan krijgen, is wanneer mensen mij zeggen: ‘Louie, ik heb die rabarberpannenkoeken van u thuis eens gemaakt en amai, het was lekker, jong !'”

BROOD OP DE PLANK ?

Het is opvallend hoe Draps, Ysewijn en Van Nieuwenborgh hun blog alle drie op een verschillende manier benaderen, en er toch op een of andere manier hun brood – of toch tenminste een boterham – mee weten te verdienen.

Hoewel Van Nieuwenborgh zich laat begeleiden door een social influencer agency is Baked Louie’s nog altijd een hobby en een beetje de praktijk bij zijn studierichting handelswetenschappen. “Al hoop ik natuurlijk dat ik er op een dag van kan leven.”

Draps is zijn blog vanuit een commercieel oogpunt begonnen. “Ik wilde van mijn hobby mijn beroep maken, en een foodblog was daarvoor de beste manier. Mijn doel was om na een jaar genoeg geld te verdienen om volledig zelfstandig te worden. Na vier maanden kon ik mij al gaan inschrijven bij het ondernemersloket.”

Ysewijn bekijkt het anders. “Indirect leef ik wel van mijn blog, omdat het een uithangbord is voor mijn werk als redacteur en fotograaf, maar ik verdien er niet rechtstreeks geld mee.” Ze kiest er dan ook bewust voor om haar blog persoonlijk te houden, en banners en gesponsorde posts te weren. “Veel mensen beseffen niet hoe uniek het is om een plek te hebben waar je kunt schrijven wat je wilt, waarover je wilt. Dat wil ik koesteren.”

Tekst Katrin Swartenbroux

“Een bord voor de lens halen is een vak apart”

“Je Instagramfeed is belangrijker dan je foodblog”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content