Zoals elk jaar pakken we ook nu uit, net als de collega’s van Knack en Focus, met de ‘Mensen van het jaar’. De Weekend-redactie koos voor kinderpsychiater Peter Adriaenssens. Het was niet de eerste keer dat hij op onze lijst van favorieten stond. Maar 2010 was natuurlijk een bijzonder jaar. Peter Adriaenssens realiseerde de crisisopvang kinderpsychiatrie en bracht een nieuw boek uit. Maar hij werd ook diep geraakt door zijn werk in de Commissie Adriaenssens en de daaropvolgende juridische acties van Operatie Kelk. Met de commissie die naar hem genoemd is en die seksueel misbruik in de Kerk onderzocht, stond hij vanaf april voortdurend vooraan in het nieuws, soms zelfs in een heuse mediastorm. Toen we hem uitnodigden voor een interview (zie Je moet als ouder gezond ongerust zijn, pagina 20), vroeg hij zich af of dat wel kon. “Hoe moet dat dan, ‘Man van het jaar’, is dat wel op zijn plaats ? Jullie vragen mij : hoe is dat voorbije jaar geweest ? De vraag is natuurlijk : hoe was het voor de slachtoffers ?” Het argument, dat de aandacht die bij de titel hoort een manier is om die een stem te geven, haalde hem over de streep. “Als men het vandaag over slachtoffers heeft, gaat het vaak over de kleine groep die een advocaat heeft, of die bij een belangenbeweging is aangesloten. Er is echter ook een grote, stille groep.”

Maar het was ons niet alleen om het werk van de Commissie Adriaenssens te doen. Als ‘man die zijn volk leert opvoeden’ is de kinderpsychiater al jaren een veelgelezen en graag gehoorde autoriteit op het gebied van educatie. In tal van gezinnen ligt er wel ergens een boek van zijn hand. Dit jaar bracht hij Laat ze niet schieten ! Geef de grens een plaats in het leven van jongeren uit. Het is een ferme aanklacht tegen groeiend pro-bleemgedrag bij jongeren, gedrag dat volgens Adriaenssens onze collectieve verantwoordelijkheid is. Geen feelgoodlectuur, maar een boek dat ouders en de maatschappij een spiegel voorhoudt. Hij schreef het als een pamflet, met dertig concrete aanbevelingen om er wat aan te doen (van een minister van het Kind, over kleinere klassen en armoedebestrijding, tot de opdracht om kinderen graag te zien, maar ook grenzen te stellen).

Het boek is scherp en tegelijk begeesterend. Peter Adriaenssens roept op om er te blijven in geloven. “Maar”, vroegen we hem tijdens het interview, “is het niet utopisch om over bijvoorbeeld buurtplatformen te spreken ?” “Een mens moet soms ook dromen”, was het antwoord.

Een droom die in dit bewogen jaar uitkwam, was de opening drie maanden geleden van het Crisiscentrum Kinderpsychiatrie in het UZ Gasthuisberg in Leuven. “Een jongere die vandaag in ernstige moeilijkheden zit, krijgt in het beste geval pas over enkele weken hulp. Dus ja, dat was een droom : een centrum waar je naartoe kunt en meteen opgenomen wordt.”

Alle taken die Peter Adriaenssens ter harte neemt, voert hij uit met een grote drive. Hij is ook voorzitter van het Prinses Mathildefonds, dat aandacht heeft voor de kwetsbare groepen in onze maatschappij, en hij werkt samen met zuster Jeanne Devos, die in India de National Domestic Workers’ Movement oprichtte. In februari trekt Adriaenssens naar Mumbai voor de opening van het Jeanne Devos Huis. Hij noemt engagement besmettelijk. “Contact met geëngageerde mensen helpt je om je eigen engagement te ontwikkelen.”

trui.moerkerke@knack.be

Trui Moerkerke

PETER ADRIAENSSENS REALISEERDE DE CRISISOPVANG KINDERPSYCHIATRIE, HIJ BRACHT EEN NIEUW BOEK UIT EN WERD DIEP GERAAKT DOOR ZIJN WERK IN DE COMMISSIE DIE SEKSUEEL MISBRUIK IN DE KERK ONDERZOCHT.