Kobe Desramaults, 13 jaar geleden ’s lands jongste sterrenchef: ‘Ik doe weer wat ik het liefst doe’

© Charlie De Keersmaecker

Een kijkje achter de schermen van 35 jaar Knack Weekend. Voor wie speelde ons blad een bepalende rol? Deze week: Kobe Desramaults.

Kobe Desramaults (38) veroverde in 2004 de Gouden Garde voor het Jong Talent van Knack Weekend. Een jaar later werd hij met zijn restaurant In de Wulf ’s lands jongste sterrenchef. Hij sloot de zaak eind 2016 en opende vorig jaar Chambre Séparée in Gent, waar hij eerder al bakkerij-brasserie De Superette en de inmiddels gesloten bistro De Vitrine opende.

‘Deze foto is in het najaar van 2004 gemaakt in restaurant In de Wulf naar aanleiding van de uitreiking van de Gouden Gardes van Knack Weekend. Ik was toen pas een jaar bezig in het restaurant van mijn moeder in Dranouter, en dat was tot op dat ogenblik geen onverdeeld succes. Ik had er heel impulsief de keuken omgegooid, maar de klanten die de eenvoudige Vlaamse gerechten van mijn moeder gewoon waren, zaten niet te wachten op mijn vernieuwende, creatieve aanpak, en een nieuw publiek aantrekken was moeilijk omwille van de ligging.

Zonder In de Wulf had ik nooit zo’n helder concept als Chambre Séparée kunnen bedenken

De prijs en de lovende recensie van Pieter van Doveren die eraan voorafging, veranderden alles voor ons. Destijds waren er niet veel kanalen waar mensen nieuwe restaurants en chefs konden ontdekken – er waren maar weinig media echt mee bezig, en het internet en de sociale media stonden nog in de kinderschoenen. Een artikel van een vooraanstaande restaurantcriticus had dus een enorme impact: na die publicatie in Knack Weekend zat de zaak voortdurend vol.

Aanvankelijk waren we totaal niet voorbereid op de massale belangstelling. We waren zodanig onderbemand en ongeorganiseerd in de keuken dat we de moderne brasseriekaart met herwerkte klassiekers van mijn moeder al gauw moesten afvoeren, en we serveerden nadien enkel een groot of klein menu met Vlaamse tapas. Anderzijds was ik 24 en wilde ik er volledig voor gaan. Op die leeftijd zit je in een soort vechtmodus en heb je massa’s energie. De plotse aandacht vergrootte de mentale druk aanzienlijk, maar die kwam in de eerste plaats uit mezelf.

In de Wulf was begonnen met twee man in de keuken, op het einde waren het er twintig. Dan steek je onvermijdelijk heel veel tijd in organiseren en delegeren. Toen we op een bepaald moment moesten beslissen of we het pand wilden kopen, begon ik me af te vragen hoelang ik nog op die manier en in dat kader verder wilde werken. De hoeve was mijn thuis en de plek waar ik opgegroeid was, maar het was snel duidelijk dat ik terug naar de basis wilde, naar het ambacht: zelf koken, met slechts enkele mensen rond me, zodat het overzichtelijk blijft. Wat ik nu doe met Chambre S̩par̩e vraagt veel discipline en is superintens Рik werk in een open keuken voor mensen die letterlijk op mijn vingers zitten te kijken en moet er dus staan Рmaar ik doe weer wat ik het liefst doe, en ik leer nog elke dag bij.

Het feit dat Chambre Séparée tijdelijk is (de Belgacom-toren wordt eind 2020 gerenoveerd, red.) werkt bevrijdend. Een eindeloos verhaal zoals In de Wulf, dat zag ik echt niet zitten. Maar ik blijf wel trots op dat avontuur. Zonder In de Wulf had ik nooit de vrijheid gehad om het anders te doen, en dan had ik nooit zo’n helder concept als Chambre Séparée kunnen bedenken. Mijn eigen rol, de look-and-feel van de zaak: alles is uit die veertien jaar gefilterd.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content