Is het echt alleen bij de olifanten dat wijze oude vrouwtjes hoog in aanzien staan ? Ik weet het, oud worden is nimmer voor de teerhartigen onder ons, maar misschien zijn er plekken op deze aardbol waar het iets minder penibel is. Wat ik wél heel zeker weet, is waar de strijd tegen halsrimpels, uitzakkende kaaklijnen en flodderdijen het meest verbeten is. Los Angeles bij uitstek is no country for old women, kon ik onlangs met eigen ogen vaststellen. Daar liep ik dan in Rodeo Drive, het alleen-maar-kijken-maar-niet-aankomen-shoppingwalhalla van Beverly Hills. Midden november, onder een juichende zon die een vrouw zou aanzetten tot het roekeloos afwerpen van kledingstukken, mocht ze niet omringd zijn door leeftijdloze droomcreaturen, het lijf strak als een gespannen veer, alsof ze zich voorgenomen hadden de oude dag eruit te hongeren. Het levende bewijs als het ware van het levensmotto van wijlen de hertogin van Windsor, née Wallis Simpson : “Een vrouw kan nooit rijk en mager genoeg zijn.”

Er was een tijd dat je als vrouw van boven de 45 moest kiezen tussen kop en kont. Liet je bezuiden de kin het vlees floreren, dan bespaarde je dat een paar diepe voren tussen neus en mondhoeken. Koos je voor een gestroomlijnde carrosserie, dan moest je de barsten in de voorruit erbij nemen. Tegenwoordig kunnen meisjes van veertig, vijftig en ouder have their cake andeat it too. Met hun gladde botoxvoorhoofd, hun glanzende appelwangen vol hyaluronzuur en gelifte wenkbrauwen in een boog van eeuwige verwondering trippelen ze je tegemoet, de tijdloos parmantige Meg Ryans en Goldie Hawns in hun complexloze mini’s en zwaartekracht tartende Manolo’s. Voor de aardigheid heb ik een paar sites van plaatselijke plastico chirurgico’s geraadpleegd : echt, je houdt het niet voor mogelijk wat er allemaal kan tegenwoordig. Overtollig vet kan niet alleen weggeslurpt, maar naar barre gebieden als handruggen, ingevallen wangen en concave bipsen getransporteerd worden, afhangend vel kan onderdeel per onderdeel gelift worden tot je in je geheel ettelijke vierkante centimeters minder plek in de wereld inneemt.

En nee, voorlopig wordt het gerecupereerde lichaamsvet niet in de vorm van koekjes naar de ondervoede kindertjes in derde wereld verscheept, zoals onlangs in het Nederlandse actualiteitenmagazine Netwerk gesuggereerd werd. Maar dat er zoveel kijkers intuinden, bewijst hoezeer het idee van de verbouwbare mens ingeburgerd is. Waarom kunnen wij babyboomers toch zo moeilijk afscheid nemen van onze jeugd ? Is het omdat wij, narcistische kinderen van de rock-‘n-roll, nog altijd in de illusie leven dat we die jeugd zelf uitgevonden hebben ? Hoelang nog kunnen we in ontkenning leven ? Ben ik dat echt in de spiegel, met die kraaienpootjes en lijnen in mijn nek ? Wat er ook van zij, 27 graden Celsius was echt te warm om mijn jasje aan te houden in Rodeo Drive. Moesten ze maar denken dat in the old country slagersvrouwenbovenarmen een symbool van emancipatie en zeldzame creatieve intelligentie zijn.

Linda Asselbergs

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content