Er is niets zo fijn als oog in oog staan met je grootste angst. Faithlessfrontman Maxi Jazz zei me dat ooit voor hij het podium opging, en dat geldt ook voor mij. Voor een groot publiek staan schrikt me niet af. Het risico dat je op je bek gaat, is er natuurlijk altijd. De truc is om zo oprecht mogelijk te zijn.

Ik hou ervan op mezelf terug te moeten vallen. Verdwalen in een derdewereldland bijvoorbeeld. Je hebt er geen perskaart, geen friends in higher places, geen Delvauxtas om je te kunnen bewijzen. Dat boezemt me geen angst in. Integendeel, ik vind het geweldig.

In Mexico leek alles heel vrij, progressief en artistiek, zo wilde ik ook leven. Ik was zeventien toen ik er uit Kalmthout naartoe trok. Ik logeerde er bij een oom en kwam in contact met schrijvers en de regisseur Guillermo Arriaga ( van The Burning Plane, en scenarist van onder meer Amores Perros en Babel). Terug in België ging ik zelfs Spaans studeren om zo snel mogelijk terug te keren. Maar onzekerheid hield me tegen.

Keuzes maken is het moeilijkste wat er is. Want iedere keuze vóór iets, is ook een keuze tegen iets anders. Ik probeer dus zo weinig mogelijk te kiezen.

Iemand die graag zoekt, vindt niet graag de terminus. Plannen om pompier of advocaat te worden, heb ik dan ook nooit gemaakt. Al doende heb ik mijn weg gevonden. Ik heb me inmiddels verzoend met het feit dat ik die grote eindbestemming waarschijnlijk nooit zal bereiken, daarvoor ben ik met te veel verschillende dingen bezig.

Trendwatchen is me overkomen. Toen ik net voor Jim werkte, moest ik op een groot reclamebureau de explosie aan nieuwe muziekstromen toelichten. Daar ontmoette ik trendwatcher Herman Konings, die me voorstelde om vaker samen te werken. We vullen elkaar perfect aan : hij wat meer academisch, ik eerder intuïtief.

Televisie doet je vervreemden van jezelf. Je wordt in een format gegoten, om voor de kijker duidelijk te maken wie je bent en waar je voor staat. Ik werd heel ongelukkig van die grenzen. Als tegenreactie ging ik schrijven en reizen.

Ik ben geen dagmens. ’s Morgens sta ik op tussen zes en zeven uur en begin ik te schrijven. Maar tegen tien uur verlies ik mijn aandacht en moet ik andere dingen doen. Pas ’s avonds, als het wat rustiger wordt, kan ik me weer focussen.

Voor merken ben ik nooit bezweken. Maar ik ben erg gevoelig voor prullaria. Ik hou van emoties en waarde in dingen. Het meeste geld geef ik uit aan muziek, iTunes is mijn persoonlijke jukebox. Ik koop ook graag boeken, maar daar probeer ik dankzij de bibliotheek van terug te komen.

Ik heb een filefobie. Niemand staat voor zijn plezier in de file, maar ik reageer emotioneler dan anderen. Ik vind het vreselijk om in mijn vrijheid geremd te worden, al klinkt dat pedant. Alles moet voortdurend in beweging blijven. Ik neem dus zo weinig mogelijk de wagen.

Londen is een brutale woonstad, bijna middeleeuws. Ik heb er lang genoeg gewoond om te weten dat het romantische beeld van shoppen en caffè lattes drinken niet klopt. Er liepen zelfs ratten in mijn keuken. Antwerpen is mijn pied-à-terre. Een plek waar mijn ziel tot rust komt en ik de gedragscodes ken.

Ik heb nood aan een plek om mijn gedachten te ordenen. Dat doe ik in mijn bescheiden huisje op Linkeroever, met de stad op fietsafstand. Toen ik het vijf jaar geleden vond, beantwoordde het meteen aan een lijstje dat ik niet eens geschreven had.

Er is geen Plan De Man. Vraag me dus niet wat ik binnen twee of vijf jaar wil. Of ik misschien nog 2,4 kinderen wil, of waar ik van plan ben mijn oude dag door te brengen. Ik leef van dag tot dag.

Info : Nina De Man (33) presenteert op 18 juni The Future Summit (www.thefuturesummit.be) in Brussel, waar trendwatchers hun visie op de toekomst toelichten. Ze presenteert Switch op Studio Brussel, geeft yogalessen, is trendwatcher, copywriter, woordvoerster en journaliste.

Door Pieter Lantsoght / Foto Isabel Pousset