Een oogverblindende vrouw in een zwarte cocktailjurk komt thuis na een avondje stappen. Ze schopt haar schoenen uit en mikt haar oorbellen op het aanrecht. De kijker weet niet beter of zo meteen volgt er een stomende seksscène. Maar nee, de vrouw rukt de ijskast open en haalt er een homp buikspek uit en een tros tomaten, waarna ze gedecideerd naar de olijfolie grijpt. Toch seks ? Nee, de intro van Nigella feasts, het kookprogramma dat sinds kort mijn gemoedsrust en cholesterolwaarden verstoort. Qua timing een regelrechte ramp : net was ik mijn jaarlijkse vet- en suikerarme lenteoffensief begonnen, kwestie van straks moeiteloos in de zomergarderobe te passen en vijf kilo lichter aan de start van de Ladies Run te verschijnen, en ineens is ze daar, vlak voor het zondagavondjournaal op Eén : Nigella Lawson, queen of food porn. De trekken van Monica Bellucci, de G-cups van Sabine Hagedoren en de heupen van Jennifer Lopez verenigd in één wellustig aan keukengereedschap likkend vrouwmens. Hebt u gezien hoe ze soldaatjes van zuurdesembrood in een overlopend zachtgekookt eitje dopte ? ‘Mmmm’, kreunde ze zachtjes. Niet geschikt voor gevoelige kijkers, neem het van mij aan.

Welke televisiekok haalt het nu in haar hoofd om een publiek van overwegend foodies een ei te leren koken, vraagt u zich af ? Maar geloof me, dat simpele eitje deed mij kwijlen als een newfoundlander voor een konijnenpijp. Het eiwit net geen prut meer, de dooier van een vloeibare oranjegele weelde die alleen maar afkomstig kon zijn van raskippen met vrije uitloop op de gazon van een National Trust Mansion. Kakelen deden ze uitsluitend in the Queens English, dat zag je zo. Nee, wat ingrediënten betreft, doet Nigella geen toegevingen. Maar voor de rest is ze geruststellend down-to-earth. Als we verondersteld werden tomaten vel- en pitloos te consumeren, dan zouden ze geblancheerd en wel aan de struik hangen, redeneert ze en kiepert ze complexloos in hun blozende pracht in de pan. En het leven is simpelweg te kort om bloem en cacao te zeven. Zou een mens treuren om een klontertje meer of minder in de granola cupcakes ? Helemaal mijn gedacht, Nigella.

Op haar meest verleidelijk is la bella Nigella als ze de kijker op samenzweerderige toon haar eetzonden toevertrouwt. Individueel verpakte worstjes in de ijskast, want “soms kan ik gewoonweg niet wachten op mijn eten”. De dikke vetrand van een varkenslapje, genieterig opgespaard voor een laatavondlijk moment van zwakte. En ja, als ze thuiskomt van een avondje doorzakken, troont the domestic goddess in een cocktailjurk met ruches achter het fornuis voor haar late night bacon-and-tomatoes special. Op dat moment werd ik kwaad op de sterrenkok en nog geen klein beetje : “Potverdekke, Nigella, klodders vet, tonnen suiker en toch een wespentaille op je vijftigste. Je denkt toch niet dat iemand daar intrapt ?” En ik zette mijn tanden in een taaie winterpeen.

Linda Asselbergs