“En wat dacht u van een badpak, mevrouw ?” Ik weet nog precies hoe ze keek, de jonge verkoopster in die winkel in Knokke waar ik nu alweer jaren geleden een bikini wilde kopen. Een badpak ? Er viel veel voor te zeggen : geen getob meer over randjes en rolletjes, geen witte vouw vijf centimeter boven de navel ten gevolge van zitten lezen in de zon. Strak gesneden, met van die listige naden die de vrouwelijke massa op haar voordeligst compartimenteren. Anderzijds heeft het ook iets deprimerends, een witte tors in de zomer, als een uitgestrekt terra incognita op een oude landkaart. Om nog te zwijgen van de symbolische betekenis van het afscheid van de bikini. Een mijlpaal in een vrouwenleven. En dan die neerbuigende blik van dat wicht ! Gezegend zijn de vrouwen die zich daar allemaal niks van aantrekken en zelfs hoogbejaard nog ongegeneerd hun verwelkte vlees aan de openbaarheid prijsgeven. Helaas heb ik een redelijk ontwikkeld gevoel voor esthetica en ook enige compassie met de medemens is mij niet vreemd.

De leesbril, nog zo’n ijkpunt. Bij mij begon het zo rond m’n vijfenveertigste : plots waren mijn armen te kort, zo ver moest ik stadsplan en telefoonboek van me af houden om de kleine lettertjes te kunnen lezen. En schemerige restaurants zijn misschien flatterend voor de teint, maar een mens wil toch ook de kaart lezen. Contactlenzen had ik al lang, voor de middellange tot lange afstand. Naïef als ik was, hoopte ik dat ik met het ouder worden minder sterke lenzen nodig zou hebben, maar nee, zo werkt dat niet. Tegenwoordig heb ik lenzen én een leesbril, wat het leven alleen maar ingewikkelder maakt. Ja, ik weet het, er bestaan ook bifocale lenzen, maar van het idee alleen al krijg ik het zenuwwater. Nu, een bril kan ook verleidelijk zijn, zoals Goedele Liekens in De slimste mens demonstreerde. Kin omlaag, blik omhoog, met een vleugje ironie à la Germaine Greer over de rand van de glazen heen. Voilà, snugger en sexy tegelijk, een win-wineffect als het ware.

Wat je vooral niet moet doen, is met je leesbril op in de spiegel kijken. O horror, zie ik er echt zo verweerd uit ? Misschien lijd ik al jaren aan omgekeerde body dysmorphia. Vooral die streepjescode boven de lip is erg. Nooit gerookt en toch zijn ze er : verticale kerfjes die mijn uitdrukking iets pinnigs geven. Te veel Germaine Greer is ook nergens goed voor.

En net als het me allemaal te bar wordt en ik Grote Renovatiewerken overweeg, fluit er onderweg naar de bakker een jonge allochtoon naar me. ’t Zal de lente zijn. Of misschien ligt het aan mijn nieuwe blitse sneakers. Of is die jongen ook aan een bril of lenzen toe. Hoe ook, als ik met mijn klein gesneden volkoren naar huis loop, is mijn tred net iets veerkrachtiger dan voordien. Op naar de fitness, heel misschien kan een bikini er deze zomer toch nog mee door.

Linda Asselbergs