Marleen Adriaensens

LEERKRACHT

Ik ben nogal wispelturig. Ik heb pers- en communicatiewetenschappen gestudeerd, maar ving uiteindelijk weinig aan met die studies. Via uitzendwerk kwam ik op uiteenlopende plaatsen terecht, zoals het Collectief voor mishandelde vrouwen, een reclamebureau en een theatergezelschap.

Met medestanders vatte ik het plan op een nieuwe ervaringsgerichte school op te richten. Tot dan zaten mijn kinderen op Villa Zonnebloem, een soortgelijke school in Mechelen. Toen die richting Freinet werd gepusht, met veel grotere klassen, besloten we het heft in eigen handen te nemen. We hadden al een pand, een statuut en kandidaat-leerkrachten, maar kwamen uiteindelijk net niet aan de vereiste vijftig leerlingen om écht te kunnen starten. De schoolbanken, die we hadden overgekocht van de gelijkgestemde school Zeppelin, konden ongebruikt naar het containerpark.

Het was de laatste vrijdag van augustus toen mijn gsm rinkelde. Ik haalde net onze kinderen aan zee op. Ik stond tussen de koffers toen ik iemand van Zeppelin aan de lijn kreeg. Die school had een nieuwe leerkracht op het allerlaatste moment zien afhaken. Omdat die mensen wisten dat wij sollicitatiegesprekken hadden gedaan, vroegen ze of er niemand geschikts tussenzat. Ik heb meteen gezegd dat ik zelf kandidaat was. Diezelfde dag nog had ik een interview. De maandag erop kon ik beginnen.

Dat eerste jaar was hels. Zonder enige voorbereiding, maar met véél goede bedoelingen, stond ik plots in de eerste klas. Elke avond en elk weekend heb ik keihard gewerkt, om vat te krijgen op de materie. Met kleine stapjes evolueerde ik. Zo’n hectische periode wil ik nooit meer meemaken.

Maar dat typeert me : als ik me ergens aan zet, smijt ik me. Ik had ook bijzonder veel ideeën toen. Spijtig dat je na verloop van tijd wat van die beginnersenergie verliest. Mijn afwijkende achtergrond heeft zeker ook geholpen. Ik had meer bagage en zelfkennis én een bredere blik op de wereld.

Platgetreden paden mijd ik. In het traditionele onderwijs had ik deze kans nooit gegrepen. In een methodeschool heb je veel eigen inbreng en dat heb ik nodig om gelukkig te zijn in een job. Ik heb een natuurlijke weerstand tegen hiërarchie. Gezag moet je verdienen, vind ik. Die houding heb ik met de paplepel meegekregen. Ik kom uit een rood nest.

Misschien heb ik wel meer geleerd van de kinderen dan omgekeerd. Ik heb leren genieten van elk stapje dat een kind zet. Soms zit je te wroeten : hoe krijg ik dat kind vooruit ? Af en toe besef je dat je ook maar een mens bent die fouten maakt. Dat moet je aan de kinderen durven toegeven. Het is belangrijk dat je kinderen in zichzelf doet geloven. Ze moeten inzien dat ze niet minder zijn als ze iets niet kunnen. Ik zeg altijd tegen mijn leerlingen : “Als iedereen hetzelfde was, zou de wereld vreselijk saai zijn”.

Een eeuwige student, dat ben ik. Ik ben nooit gestopt met nieuwe dingen ontdekken. Al is dat soms vermoeiend. Je bent nooit te oud om weer van nul te beginnen. Defaitisme is mij vreemd. Als iets op mijn weg komt, wil ik de keuze hebben om het al dan niet te pakken.

Ik heb het gebrek aan het juiste diploma nooit een probleem gevonden, mijn collega’s ook niet. Alleen de overheid doet er moeilijk over. Sinds de nood aan leerkrachten groot werd, kan je wel gaan lesgeven met een ander diploma, maar voor een lager loon en zonder de mogelijkheid vast benoemd te worden. Eerst had ik geen tijd om een onderwijsdiploma te halen en daarna vond ik het niet meer de moeite. Volgend jaar ga ik er dan toch voor studeren. Dat kan me van pas komen, nu ik coördinator word van het lerarenteam. Die nieuwe functie is mijn zoveelste uitdaging.

Nog nooit heb ik het negen jaar uitgehouden in een job. Misschien is de school dan toch wel mijn plek.

–

Marleen Adriaensens (58) heeft een late roeping als leerkracht. Door Peter Van Dyck – Foto Rob Walbers