ReCreation heet mijn nieuwe cd. Speeltijd, in het Frans. Die ontsnapping van enkele minuten uit de stroom van de dag. Dat is wat ik mijn publiek wil geven. Die tweede hoofdletter benadrukt de tweede betekenis : se recréer. Zich opnieuw opladen. Een nieuwe mens worden. Muziek, schoonheid tout court, helpt daar uitstekend bij.

Ik woon twee weken hier, twee weken in New York. Mocht de vader van mijn zoon niet in België wonen, ik twijfelde geen seconde om er definitief naartoe te trekken. Het is dankzij de Verenigde Staten dat ik als artiest overeind blijf. Daar speel ik op de beste festivals. Drie tournees per jaar werk ik er af. In België heb ik ook wel een fanbasis. Maar die is niet groot genoeg om te overleven.

Ik ben anders zwart dan zwarten in New York. Zwarten daar dragen de loodzware geschiedenis van de slavernij en de ontvoogdingsstrijd met zich mee. In mij zien ze nog een echte African queen, met echo’s uit de savanne en andere exotische oorden. Dat fascineert ze. Op optredens speel ik daarmee, vertel ik verhalen over Toearegs en sultans die prinsessen ontvoeren. Ik neem ze mee op reis.

In de grootste eenvoud schuilt de grootste diepgang. Dat heeft mijn zoontje mij geleerd. Hij is zeven en inspireert me ongelooflijk. Die ongeremde verbeelding probeer ik in mijn muziek te krijgen. De kinderlijke eenvoud. Een kind laat je de essentie zien.

Ik was zowat het eerste bekende gezicht van de gemengde generatie. In België toch. Mijn vader was Belg, mijn moeder is Congolees. Mensen vonden dat toen nog raar. Ik was een speciaal geval. Maar ik vond dat niet erg. Voor een artiest is dat zelfs een voordeel. Voor iemand die een ‘gewone’ job wou, was het dat ongetwijfeld veel minder.

Kiezen. Dat leer ik mijn kinderen bewust aan. Je niets laten opdringen, zelf kiezen en beslissen. Daarom wil ik ook geen televisie voor mijn kinderen. Ik heb wel veel dvd’s waaruit ik ze laat kiezen. Is de film gedaan, dan moeten ze iets anders doen. In plaats van het ene programma na het andere te slikken. Mijn dochter is vijftien en maakt heel bewuste keuzes in alles. Ze weet waarom ze doet wat ze doet. Mooi om te zien.

De muziek komt terwijl ik schilder. Voor elk album begin ik aan twee, drie schilderijen. Tijdens het werken komt de muziek in mijn hoofd. Eerst het beeld, dan de klank.

Nu leven. Dit eigenste moment ten volle beseffen. Dat is voor mij gelukkig zijn. Hoop is mooi, maar kan niet zonder zorgen en angst. Heimwee is mooi, maar kan niet zonder verdriet en spijt. Ik probeer daarom zoveel mogelijk in het heden te leven. Zoals kinderen. Dat is ook de kracht van Afrikanen. Ze maken zich geen zorgen om morgen, dénken zelfs niet aan morgen. Iets te uitgesproken natuurlijk, want daardoor gaan ze ook niet vooruit. Hier zijn we goed georganiseerd, dus de maatschappij ontwikkelt zich razendsnel. Maar we vergaan wel van de stress. Afrikanen kennen geen stress en geen zorgen. Hun levensnonchalance is tegelijk hun sterkte en hun zwakte.

Ik ben niet religieus. Wel spiritueel. Ik heb veel geloof in de liefde. Of mensen dat nu Allah noemen of God, maakt niet uit. Ik geloof in schoonheid. Als ik me niet goed voel, focus ik me heel bewust op die kracht. Ook mijn zoontje leer ik al te mediteren. ’s Avonds blikken we samen terug op de dag. Hoe voelt hij zich ? Wat maakt hem triest, wat blij ? Daarom moet hij zijn zintuigen nu al ten volle leren gebruiken : schoonheid zien, de regen ruiken, zachtheid voelen. Ik probeer hem ook duidelijk het fundamentele onderscheid te leren tussen wat leeft en wat niet. Kleine dingen, maar grootse lessen.

Op 28 juni is Marie Daulne (44) en Zap Mama bij ons te zien op het Brusselse festival Couleur Café, www.couleurcafe.be ; www.zapmama.be

Door Guinevere Claeys / Foto Charlie De Keersmaecker