RADIOPRESENTATRICE

Op de nieuwsdienst was ik de lolbroek. Hoe druk het ook is, ik kan het niet laten om plezier te maken. Eens ik op dreef ben, kan ik doorgaan.

Drie seconden heb ik moeten nadenken toen ik het aanbod kreeg om met Tomas De Soete het vroege ochtendprogramma op StuBru te presenteren. De mix van humor en actualiteit leek me ideaal. Ik zou de actualiteit niet meer kunnen missen. Ik moet Terzake gezien hebben voor ik kan gaan slapen, al moet ik om vier uur ’s ochtends alweer uit de veren.

Het geeft een pioniersgevoel om in alle vroegte naar je werk te rijden, terwijl de rest nog ligt te ronken. Elke radiomaker zou toch voor het ochtendblok kiezen ? Dat is hét scoremoment. Constant tunen de mensen in. Ze worden wakker en willen horen wat er in de wereld omgaat. ’s Morgens beweegt er van alles, er is zoveel input, het nieuws ontstaat. Geen enkel programma heeft zoveel interactie met de luisteraars.

Ik heb het een beetje onderschat. Je hebt toch wat tijd nodig om ingespeeld te geraken op elkaar. Ik voel elke dag dat ik weer iets verder sta. Wat Tomas spontaan met woorden doet, is onwaarschijnlijk. Bij mij loopt de verbinding tussen wat ik denk en wat ik zeg nog niet vlot genoeg. Het mag gerust pittiger. Ik moet nog wat remmingen overboord gooien.

Mijn voorgangster Sofie Lemaire is mijn soulmate. We leerden elkaar op Studio Herman Teirlinck kennen en delen een appartement. Ik heb haar zien groeien. Via de programma’s met Wim Oosterlinck en Peter Van de Veire raakte ze gelanceerd. Er wordt gezegd dat wij sterk op elkaar gelijken, maar Sofie is toch iets droger en serieuzer. Zij is al een echte madam aan het worden en zo voel ik me zeker nog niet. Ik ben nog aan het spelen, terwijl Sofie een heel duidelijk beeld heeft van waar ze naartoe wil.

Ik ben bang om mensen teleur te stellen. Ik doe met plezier heel veel voor de mensen die ik graag zie. Maar tegen mensen die me minder liggen moet ik ‘nee’ leren zeggen. Ik wil constant iedereen blij maken. Stilaan leg ik mij erbij neer dat ik niet ieders vriend kan zijn.

Typisch Merckpoel is het niet te kunnen omgaan met verandering. Weggaan bij de nieuwsdienst viel me zwaar. Ik heb altijd tijd nodig om ergens aan te wennen.

Taal is mijn dada. Ik praatte van jongs af graag. Tot vandaag koop ik schandalig veel boeken. Ik weet nu al dat ik ze nooit allemaal zal kunnen lezen.

Ik zie mezelf niet op een podium staan. Ik denk niet dat ik er de energie voor zou kunnen opbrengen. In mijn eerste jaar Studio Herman Teirlinck dacht ik : “Ik zit hier niet op mijn plaats.” Het keerpunt kwam met de radiolessen van Chris Dusauchoit. Een heel bevlogen mens. Ik heb het radiovirus aan hem te danken.

Over Katrien, de tante die ik nooit gekend heb, maakte ik op het einde van mijn studies een radiodocumentaire. Zij werd overreden toen ze tien was. Voor die documentaire had ik met mijn moeder heel intense gesprekken, die ze naar eigen zeggen enkel met mij had kunnen voeren.

Ik merkte dat nog niet alles verwerkt was. Mijn moeder zegt nu nog altijd : “Was ik die dag maar naar de winkel gegaan.” De familie was er ook nieuwsgierig naar hoe de man die Katrien had aangereden zich voelde. Ik ben hem voor de documentaire gaan opzoeken. Nooit heb ik zoveel zenuwen gehad in de nabijheid van een microfoon. Hij zei heel duidelijk dat hem geen schuld trof : hij had Katrien de straat niet zien oversteken omdat ze van achter een andere auto kwam gelopen. Ik hoop dat hij de waarheid sprak toen hij zei dat hij er niet meer van wakker lag. Maar dat het hééft geknaagd, is zeker : dat merkte ik aan de details die hij zich nog herinnerde.

Ik ben héél lang een moederskindje geweest. Tot mijn laatste jaar hogeschool ging ik elk weekend naar huis. Ik moest mijn ouders gezien hebben. Op korte tijd ben ik een stuk zelfstandiger geworden.

Ik kan heel slecht alleen zijn. Iemand die naast me een boek zit te lezen volstaat. Koken voor jezelf, dat is toch verschrikkelijk ? Als het voor jou alleen is, kun je je toch niet uitsloven in de keuken ?

Linde Merckpoel (23) studeerde woordkunst aan Studio Herman Teirlinck. Ze was nieuwslezeres tot ze onlangs de sidekick werd van Tomas De Soete in het ochtendprogramma ‘Tomas Staat Op !’ op Studio Brussel.

Door Peter Van Dyck / Foto Ann Vallé