Volgende week bereikt de jongste film van Meryl Streep onze zalen. Nog het best te omschrijven als een culinaire relatieprent, mikt Julie & Julia echter niet alleen op foodies of weke zielen. “Deze film gaat over het vinden van een doel in je leven”, vertelde de Hollywoodster ons in Parijs.

Would-be schrijfster Julie Powell kon duidelijk een opsteker gebruiken toen ze in 2002 een ambitieus blogproject lanceerde : de New Yorkse secretaresse zou in een jaar tijd álle 524 recepten uit het invloedrijkste kookboek uit de Amerikaanse geschiedenis bereiden. Mastering the Art of French Cooking van naoorlogs keukenmonument Julia Child (zie kader) bezorgde Powell net geen zenuwinzinking, maar veranderde wel haar leven. De met dagelijkse beslommeringen doorspekte blog werd een succes en leverde Powell uiteindelijk haar eerste boekencontract op : “Wat ik zo leuk vind aan koken ?”, zegt ze in de film. “Dat ik na een rotdag kan thuiskomen en er zeker van ben dat het mengsel dikker zal worden als je eidooiers toevoegt aan chocolade, suiker en melk. Wat een troost !”

Julie Powell en Julia Child, die tot verschillende generaties behoren, zouden elkaar nooit ontmoeten. Hun beide levens zijn echter de goed gedoseerde basisingrediënten van Julie & Julia, een dubbele en verfrissende biopic waarin Nora Ephron (zie kader) vlotjes heen en weer schakelt tussen het Parijs van de jaren vijftig en een bescheiden loft in Queens in de nadagen van 9/11. In dat laatste deel is Amy Adams perfect gecast als bijwijlen hulpeloze kok.

Voor de smakelijkste scènes zorgt echter Meryl Streep, als de vrijgevochten Julia Child. De recordhoudster Oscarnominaties, dit jaar zestig geworden, zet een magistrale en haast meisjesachtige vertolking neer. Zelfs het naar hysterie en Hyacinth Bucket neigende timbre van Child werkt al gauw aanstekelijk.

Voor de gourmands onder u : ga deze film niet met een lege maag bekijken. Om de haverklap duikt de camera in kookpotten en ovens, van Franse uiensoep, kreeft thermidor en eend à l’orange tot coq au vin en boeuf bourguignon. Elf volledig geëquipeerde keukensets en twee chef-koks kwamen aan de opnames te pas, terwijl de cast vooraf ook een kookcursus volgde.

“Toch gaat Julie & Julia niet alleen over culinaire hoogstandjes”, zegt Meryl Streep, die begin september samen met Ephron de Europese pers te woord stond in het Four Seasons-hotel in Parijs. Met haar blonde lokken en kalkwitte gezicht schat ik haar hoogstens 45. “Het is evenzeer een film over de liefde en relaties na de wittebroodsweken, en over het vinden van een metier en een doel. Het gaat om twee vrouwen die allebei iets willen maken van hun leven en hun ware roeping zoeken.”

Miste u zelf ooit een doel in uw leven ?

Meryl Streep : Nee, na mijn toneelopleiding ben ik er vanzelf ingerold. Acteren lag me meteen. Alleen moest ik mezelf ervan overtuigen dat het goed genoeg was. Het leek me zo oppervlakkig en dom, te frivool om er je leven aan te wijden. Ik schaamde me als iemand me vroeg wat ik deed. Ik heb me zelfs nog ingeschreven voor een toelatingsexamen aan een rechtenschool, in de hoop iets waardevols voor het milieu te doen (lacht). Helaas sliep ik toen door de wekker. Ik vatte het op als een teken en bleef acteren.

Pakt u zelf vaak een kookboek vast ?

Ik kook ondertussen dertig jaar maar ik durf nog altijd in paniek te slaan. Ik herinner me nooit hoe het precies moet, dus houd ik altijd het recept bij de hand. Gelukkig heb ik een vergevingsgezinde man die alles lekker vindt. Hij moet wel, want ik ben de enige kok thuis. Mijn broer, die me aan Don voorstelde, prees destijds zijn geweldige garnaalcurry maar in dertig jaar huwelijk heeft hij dat nooit klaargemaakt. (lacht) Wel voor een ex-vriendin, zo is ondertussen gebleken.

U kunt anders wel indrukwekkend uien hakken.

Na die scène zag ik er niet uit, zúlke ogen had ik. We konden toen niet meteen verder draaien. Mijn hoofdzorg was niet in mijn handen te snijden, want in de Cordon Bleu-koksschool werd gesneden zoals het hoort, met opgeheven mes en (imiteert de beweging) chop-chop-chop. Zo’n professioneel mes is bovendien vlijmscherp. Als ik iets geleerd heb dankzij deze film : een goed mes is goud waard.

Uw vier kinderen zijn nu volwassen. Kookte u vaak voor hen ?

Koken voor kinderen is de ondankbaarste taak in de wereld. Het vergt liefde en tijd, maar het blijft een uitdaging. Ze willen allemaal wat anders, en iedereen heeft zijn eigenaardigheden. Een van mijn dochters wilde ooit alleen maar wit voedsel. Pasta, rijst, melk, yoghurt, mozzarella, brood, als het maar wit was. Of ze vragen precies hetzelfde als de vorige dag. Niet de overschotjes, maar hetzelfde, helemaal opnieuw. ‘Jij bepaalt wat de pot schaft’, was het advies mijn moeder, en dat klopt. Je mag ze niet te veel keuze laten. (lacht) Hoogstens twee.

U kiest voor een teruggetrokken privéleven. Beperkte het moederschap ooit uw carrière ?

Ik heb zeker offers gebracht, maar daar denk ik zelden aan. Ik heb bijvoorbeeld twintig jaar niet op de planken gestaan, net omdat ik een gezin wilde stichten. Een film geeft je drie, vier maanden werk en dan kijk je uit naar iets anders. Maar ondertussen kun je wel bij je kinderen zijn. Als toneelactrice moet je een jaar lang ter beschikking staan van een theaterproductie. Mijn gezin elk weekend achter me laten, dat was te hard.

U noemde uw vertolking een hommage aan uw moeder. Wat trok u aan in het personage ?

Julia Child was gepassioneerd. Niet alleen door haar echtgenoot of de Franse keuken, maar door het leven in het algemeen. Haar joie de vivre was echt, en ze verstond de kunst problemen het hoofd te bieden. Ze plukte de dag met twee handen, zonder morren. En ze was slim, al werd van een vrouw toen niet meteen een carrière of een levenswerk verwacht.

Kruipt zo’n rol onder uw huid ?

Weet je, ik analyseer mijn personages niet. Ik kan ze niet ontleden en opbouwen in technische termen. Bij het lezen van het script zijn er gewoon kleine dingen die ik herken of begrijp, en dan voel ik meteen sympathie voor het personage. Zelfs bij lichtere rollen was er altijd wel iets dat me aantrok, zonder dat ik het kon benoemen. Een personage voel je gewoon aan, het is visceraal, below the neck(lacht).

Volgens uw tegenspeler Stanley Tucci zijn acteurs meervoudige persoonlijkheden.

Dat geldt voor iedereen. We hebben allemaal verschillende rollen en gezichten. Maar de wereld is wel veranderd sinds ik eraan begon. De invloed van de pers en de moderne technologie, de oplettendheid die tegenwoordig nodig is : we zijn allemaal veel zelfbewuster geworden. En voortdurend bezig zijn met hoe je eruitziet en klinkt, hoe anderen je waarnemen, voor een acteur is dat dodelijk. Te veel bezig zijn met jezelf maakt het moeilijk om van nul te beginnen en in je hoofd een imaginair personage te bouwen.

Julie & Julia komt uit op 14 oktober. Info : www.julieandjulia.com.

Door Wim Denolf

“De film toont dat het nooit te laat is, dat je nooit te oud bent om je stem te vinden. Dat is een hartverwarmende en optimistische boodschap.”