kunstschilder

Schoonheid ? Ken ik niet. Esthetiek ? Zegt me niks. Vervreemding, romantiek, poëzie, het licht in het werk en wat heb je zo nog : ben ik niet mee bezig. Daar ben ik veel te concreet voor. Veel te nuchter.

Het gaat niet over hoe goed je kan schilderen. Het gaat om keuzes maken. Wat wil ik laten zien, wat niet ? Welk element moet waar staan ? Het ambacht van de schilder : dat interesseert mij niet. Dat is alleen maar ballast.

Je moet de hele kunstgeschiedenis kennen om mijn werk te snappen. Je moet de positie van Mondriaan, Matisse, Newman, Peyton en Baldessari kennen om precies te kunnen definiëren waar ik mee bezig ben. Tegelijk besef ik dat veel mensen ook zonder al die achtergrond mijn schilderijen kunnen waarderen – net zoals iedere goede huismoeder Matisse in haar keuken heeft hangen. Ach, het is een fijne bijkomstigheid maar ik ga geen compromissen doen om die mensen te behagen.

Ik hou van non-momenten. Naar school wandelen. Wachten op een bus. Op een vliegtuig zitten. Ze lijken banaal, maar het zijn wel de momenten waarop je kan mijmeren, ideeën krijgen, plekken obser-veren. Die droomwereld, daar gaat mijn werk ook over.

In mijn atelier zijn geen compromissen mogelijk. Die concentratie is zo groot, die elektriciteit is zo sterk. Maar er zijn ook periodes dat ik alleen maar thuis zit en naar films kijk of met mijn zoon bezig ben. Wat zegt de koe ? Boe ! Fantastisch om zo weer met de voeten op de grond te komen en te ontkoppelen. De contrasten in mijn leven zijn heel groot.

Er zit een rusteloosheid in mij. Ik heb periodes dat ik continu aan mijn gsm hang, continu mijn mails check, continu aan het communiceren ben. Maar je hebt ook de andere kant van de medaille. Die kan je zien in mijn schilderijen. De stille momenten die essentieel zijn.

De artiest die zijn sigaret opsteekt en aan een whiskyfles nipt : dat is de realiteit niet. Het is een vals beeld. Neem nu Rubens : dat was gewoon een zakenman. El Greco was iemand die zeer nuchter, zeer concreet, zeer analytisch bezig was. Die romantiek rond de schilderkunst, daar klopt niks van.

Kunst is economisch een belangrijke tak. Een erg professionele wereld. Heel New York drijft op de beeldende kunst. Als het gaat over Armani of Spielberg, spreek je toch ook niet over romantiek ? Als je het over Le Corbusier hebt, gaat het over wat die gast maakt en niet over welke grieten hij heeft gepakt. Waarom is dat dan wel het beeld dat mensen van kunstenaars ophangen ?

Mode en kunst hebben veel met elkaar te maken. Dingen zijn juist of dingen zijn niet juist. Raf Simons, Veronique Branquinho : sommige modeontwerpers zijn zo juist dat het shocking is. Dat geldt ook voor de juiste architectuur, het juiste design en de juiste kunst. Welke kunstvorm je beoefent is alleen maar de pen waar je mee schrijft, of die nu rood, blauw of groen is.

Ik ben niet arrogant. Valse bescheidenheid kan je me niet verwijten, maar dat betekent nog niet dat ik arrogant ben. Het is ook niet mijn probleem : het is een Vlaams probleem met heel de kunstwereld. Het maaiveld.

Mijn ambitie ? Mijn zoon zien opgroeien. En de wereld veroveren, he. (lacht) Voor de expo in het S.M.A.K. hebben ze werk overgevlogen uit Korea, de VS, Sydney, Oslo, Milaan, Zürich. Dan vind ik toch dat ik niet slecht bezig ben geweest tot nu toe. Ik wil niet de dingen doen die al gedaan zijn. Ik wil de dingen schilderen die ík wil zien.

–

Koen van den Broek (37) is kunstschilder. De overzichtstentoonstelling Curbs & Cracks loopt nog tot 16 mei in het S.M.A.K. Meer info : smak.be

Door geert zagers – Foto’s charlie de keersmaecker