Als het aan de kinderen lag, dan kozen ze onvoorwaardelijk voor Ketnet of Nickelodeon. Moet je ze als tegengewicht ook eens meenemen naar een museum ? Of keil je die tv ineens buiten ? Een tv-loos en cultuurbewust gezin getuigt, een expert geeft raad.

Toen Wouter en Kathleen gingen samenwonen, dacht geen haar op hun hoofd eraan om een televisie aan te schaffen. Nu ze veel jaren later vier kinderen hebben (Ambroos, Lidewij, Korneel en Jakob), zien ze er nog altijd het nut niet van in. Uit principe, maar toch ook wel een beetje uit zelfbehoud. Kathleen : “Ik vrees dat we snel aan een tv verslaafd zouden raken. Telkens als ik in de kraamkliniek lag, betrapte ik mezelf erop dat ik een hele avond zapte en met moeite dat toestel kon uitzetten.”

“Een tijd geleden pasten we op het huis van vrienden”, gaat Wouter verder. “De eerste drie avonden keken we tot heel laat tv. Achteraf voelde ik me bekocht. Tot twee uur ’s nachts zapten we van het ene naar het andere kanaal, om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat we vooral rommel hadden gezien. Eens je voor dat kastje hangt, ben je zo versuft dat je niet meer de reflex hebt om nog iets anders te doen. Ik hoorde onlangs dat bij de leeftijdsgroep tussen twaalf en achttien jaar tv-kijken 80 procent van hun vrije tijd vult. Onvoorstelbaar, toch ?”

Verveling is toegelaten

Kathleen en Wouter staan allebei in het onderwijs. Als de leerlingen van Kathleen, rond de zeventien jaar, vernemen dat haar gezin geen tv bezit, kunnen die niet begrijpen wat haar kinderen dan de godganse dag doen. Het antwoord is nochtans simpel : voetballen, gezelschapspelletjes, rollenspelletjes, er is genoeg te verzinnen. “En soms vervelen ze zich”, zegt Kathleen “Dat is niet eens erg. Kinderen mogen zich al eens vervelen.” Wouter : “Ze kunnen ook lang zoet zijn met een kartonnen doos. Dan toveren ze die om tot een huis, trein of ruimteschip. Pas als de rest van de mogelijkheden zijn uitgeput, vragen ze of ze op internet een game mogen spelen.”

Dat het gezin actualiteitsprogramma’s moet missen, vinden Wouter en Kathleen wel een beetje spijtig, maar de goeie films en tv-series pikken ze dankzij een dvd-toestel toch nog mee. “Als ik met mijn zoon Jakob de finale van het EK voetbal wil zien, gaan we langs familie of vrienden om samen te kijken. Zo maak je er ineens een uitje van.”

Gevolg is wel dat hun kinderen, als ze ergens over de vloer komen waar een tv is, steevast vragen om te mogen kijken. Vooral bij de grootouders maken ze er een gewoonte van hun schade in te halen. Thuis blijven de smeekbedes gek genoeg achterwege. Mama en papa worden nooit onder druk gezet om toch maar tot de aankoop van een tv over te gaan.

Overroepen hypes

Waar dochter Lidewij wĆ©l lang om heeft gezeurd, is een cd van K3. Kathleen : “Toen Sinterklaas er uiteindelijk eentje bracht, bleek de muziek tot mijn verbijstering nog slechter dan ik had verwacht. Botsautomuziek is dat. Heel banaal, en altijd met een dancebeat eronder. Ik mis de grappige geluidjes van de Kapitein Winokio cd’s, die veel frisser klinken.” Wouter vindt dat het Studio 100 aan authenticiteit ontbreekt. “Het zijn puur commerciĆ«le producten. Ze hebben geen ziel en grijpen je nooit aan.”

Maar of dat zo erg is ? De gevierde jeugdauteur Gerda Dendooven groeide op met Tiny, een boekenreeks die de clichƩs opstapelt. En toch is het nog goed gekomen met haar. Meer zelfs, haar latere ergernis aan dat perfecte kreng van een Tiny leverde de brandstof voor de kindervoorstelling De Fijnste Dagen Van Het Jaar. De schrijfster zou Tiny, ondanks alles, eeuwig dankbaar moeten zijn.

Via vriendjes komen de kinderen toch in contact met de hits van Crazy Frog en KabouterPlop. Dus kun je hen thuis net zo goed met iets anders laten kennismaken, zo redeneert Wouter. “Ze luisteren mee naar de muziek die wij opzetten. Zo zijn ze fan van Arctic Monkeys, Think Of One en Manu Chao geworden. Soms vragen ze zelf naar De Vier Seizoenen van Vivaldi. Elk jaar gaan we naar het kidsconcert van de Filharmonie. En dan merk je dat vriendjes niet snel geneigd zijn om mee te gaan. Te saai, oordelen ze, zonder dat ze het echt kennen. Door onze kinderen zoveel mogelijk te laten horen, zien en meemaken, geven we ze mee dat het okĆ© is om op zoek te gaan naar dingen die afwijken van wat doorsnee is.”

Kathleen moest meermaals vaststellen dat hypes niet noodzakelijk het beste te bieden hebben. ” Harry Potter vind ik overroepen. De Alex Rider-reeks van Anthony Horowitz is veel beter geschreven. Daar zit meer vaart in.”

Filosofische gesprekken

In het begin van het seizoen proberen Kathleen en Wouter tickets te boeken voor enkele kindervoorstellingen in de zalen Rataplan en het Paleis in Antwerpen. Wouter : “Voor een verjaardagsfeestje van Jakob aten we bijvoorbeeld eerst thuis friet met stoofvlees en gingen we daarna met zijn allen met de fiets naar een avondvoorstelling. Heel gezellig. Helaas zijn de theaterbezoeken tegenwoordig wat beperkt, omdat de kinderen al zoveel te doen hebben op woensdagnamiddag en op zaterdag.”

Een circusact op De Zomer Van Antwerpen wist kleuter Ambroos een tijdje geleden absoluut niet te appreciĆ«ren. Kathleen : “Doordat onze kinderen het niet gewend zijn om naar tv te kijken, zijn ze duidelijk sneller bang van spannende momenten in toneelstukken of films.”

Naar een museum nemen Kathleen en Wouter de kinderen mee als ze vermoeden dat zij er iets aan hebben. Lucian Freud of Francis Bacon vinden ze niet geschikt, maar Edward Hopper in Keulen was een schot in de roos. Kathleen : “Die tentoonstelling vonden ze heel mooi. Er hing een schilderij tussen, waarop een vrouw in een lege theaterzaal stond afgebeeld. Waarom zit die vrouw daar zo alleen ? Dat fascineerde hen. En dus gingen ze er zelf verhaaltjes bij verzinnen. Ze moeten door iets aangesproken worden, anders kun je het vergeten.” Panamarenko en de Verbeke Foundation in Stekene bleken succesnummers : zo fantasievol dat het kleine grut meteen verkocht was.

Je kroost cultuur laten consumeren, is een middel om het bij de dingen te laten stilstaan.

“Het is gezond dat kinderen niet alles evident vinden”, meent Wouter. Daarom houdt hij van de ietwat absurde Kikker En Pad verhalen van Arnold Lobel en de Wolf En Lam boeken van Ben Kuipers. Hun filosofische gehalte roept bij kinderen vragen op, die tot interessante gesprekken met pa en ma kunnen leiden. Wouter : “Bovendien is kunst vaak mooi. Je mag je kinderen die schoonheid, die een meerwaarde geeft aan het leven, niet onthouden. ”

Door Peter Van Dyck I Illustratie Sebastiaan Van Doninck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content