Door Griet Schrauwen / Foto Nick Hannes

Managmentcoach Zo zwaar als een pak suiker woog ik toen ik twee maanden te vroeg geboren werd. Door zuurstoftekort tijdens de bevalling was ik zwaar spastisch en de dokters zeiden : “Wacht maar met geboortekaartjes. Die is er morgen niet meer.”

Als vanzelfsprekend kom je als gehandicapte terecht in een kleine wereld die uitgaat van je beperkingen. Je wordt afhankelijk en dom gehouden, anderen beslissen in jouw plaats wat je wel kunt en wat niet.

Dat hebben mijn ouders nooit gedaan. Tegen alle adviezen in besloten ze een ander pad te volgen : “Niet je handicap maar jij bepaalt hoe je wilt zijn en wat je kunt.” Ze zijn gescheiden toen ik twaalf was en sindsdien zie ik mijn moeder heel weinig.

Mijn vader heeft me altijd aangemoedigd, maar ik ervoer dat vaak als pesterij. Hij liet me bijvoorbeeld schrikken als ik net wou drinken, zodat ik de inhoud van mijn beker over me heen kreeg omdat ik de controle over mijn bewegingen verloor. Ik heb hem ooit gevraagd of hij dat met opzet deed. “Ja”, zei hij. “Je had dat extra duwtje nodig om verder te gaan.” Dat is hard, natuurlijk.

Maar je kunt je ouders niet van alles de schuld blijven geven, je hebt zelf de regie van je leven in handen. Trouwens : door die vervelende jeugd heb ik mezelf kunnen overstijgen.

Met vallen en opstaan moest ik letterlijk àlles leren, van slikken tot alleen naar de wc gaan. Ik heb tal van operaties ondergaan, moest een jaar plat liggen en zat ettelijke keren in het gips, maar ik heb mijn plekje veroverd in de grote, normale wereld.

Ik reis het hele land door om met mensen te werken. Voordien had ik een soort van pausmobiel, tegenwoordig heb ik een eigen bus en een eigen chauffeur.

De bal ging aan het rollen toen iemand me vroeg om voor een publiek mijn levensverhaal te vertellen. Nu ben ik voltijds bezig met het coachen van groepen, bedrijven of individuen. Ik wil mensen hun waardigheid teruggeven, hen leren hun onvolkomenheden te aanvaarden, zodat ze weer verantwoordelijk zijn voor hun leven en hun keuzes.

De onmogelijkheden die ik ontmoette, hebben mijn leven verrijkt en vormen mijn krachtbron. Natuurlijk ben ik gebonden aan deze rolstoel, maar het hoort bij mij. Ik zou niet eens weten hoe ik me in deze wereld moest redden als ik op mijn benen kon staan.

Ik ben getrouwd en heb een dochter van vier. John is niet alleen mijn man, hij is mijn beste vriend, mijn maatje. Het is zo lekker om ’s avonds met hem op de bank te zitten praten.

John werd meubelmaker. Hij werkt op maat en op bestelling. Het begon tijdens mijn zwangerschap. We dachten na hoe ik voor de baby kon zorgen. Hoe ik haar in bad kon doen, luiers kon verschonen vanuit mijn stoel. Telkens weer kreeg ik te horen dat er geen oplossingen of hulpmiddelen waren. John, die twee rechterhanden heeft, ontwierp samen met een bevriende architect een complete, rolstoelvriendelijke meubellijn, van wieg tot badmeubel, box, ledikant en een draagbeugelsysteem om de baby op de rolstoel te kunnen meenemen.

We zijn bijna negen jaar samen. Na een tijdje merkte ik dat ik een deel van mijn vaardigheden kwijtraakte omdat John me te veel hielp.

Ik heb minstens een half uur nodig om me aan te kleden, en dan heb ik het nog niet over make-up of een leuk kapsel. Als je alleen woont, is dat niet erg. Maar als je man in tien minuten tijd onder de douche stapt, zich aankleedt en koffie zet, is dat frustrerend. Zei hij : “Lieverd, ik zal je even helpen, dan kunnen we nog samen koffie drinken.”

Op een dag kon ik mijn schoenen niet meer zelf aantrekken. Dat is niet zoals fietsen, wat je nooit verleert eenmaal je het onder de knie hebt. Nee, je schoenen aantrekken vergt training, elke dag opnieuw. De afspraak is dat John me pas helpt als ik erom vraag. Nu zijn wij echt een mooi team, en als we binnenkort in een groter huis wonen, mag er nog een tweede kindje komen. Door Griet Schrauwen / Foto Nick Hannes

Joy van der Stel (32), ‘De kracht van mijn onmacht. Grijp de kansen die het leven je biedt’.

Uitg. Archipel, ISBN 978 90 6305 3239. 251 blz. 17,95 euro. www.empowermij.com