Een mens kan boeken lezen, een poging doen om fijnzinnig te filosoferen, onderlegd over politiek te discussiëren, de laatste maatschappijtrends te becommentariëren, kortom, zoveel mogelijk wijsheid proberen te verzamelen, maar soms zou ik mij willen verdiepen in concrete, technische kennis. Ik heb het immers wat gehad met alle varianten op het join de culasse- antwoord dat technici telkens weer aan onkundigen proberen op te solferen.

Die join de culasse, gebaseerd op herinneringen aan een garagist, is een running joke in ons huishouden. Wanneer er een toestel kapot gaat, dan besluiten we eenstemmig dat het de joindeculasse wel zal zijn. Vrij vertaald betekent onze uitdrukking : “We maken je met een ernstig gezicht wijs wat we willen, maar een dure reparatie wordt het zeker. Als we het al willen repareren.”

Met een huis als een work in progress zijn dat soort discussies jammer genoeg haast onvermijdelijk. Na een periode van inactiviteit op het renovatiefront, zou ik zaterdag nog eens een varkentje wassen. Twee rolluiken smeken om een reparatie, een elektrisch en een handmatig. Nu wil het toeval dat er op wandelafstand een paar weken geleden een zaak van rolluiken, poorten en deuren is opengegaan.

Niet per se mijn idee van een leuke shoppingtrip, maar iemand moet het doen en onder het Indian summerzonnetje stap ik welgemutst en beslist naar de bewuste winkel. Ik zal de man het probleem uitleggen, iets regelen en daarna nog een blik werpen op hun collectie garagepoorten, want ook die moet ooit worden vernieuwd.

Helaas keldert het woord reparatie meteen onze prille relatie. De ramen- en poortenman zucht en blaast tegelijk en trekt pijnlijke grimassen. “Komen die rolluiken van hier ?” vraagt hij uiteindelijk. De onwil om een oplossing te helpen zoeken is manifest groot. Ik krijg wel nog het telefoonnummer van de reparateur van dienst in de handen gedrukt, maar voor ik het weet sta ik weer op de stoep. Mocht ik gegaan zijn voor nieuw, dan had ik minstens kunnen rekenen op commerciële vriendelijkheid, veel uitleg en ingewikkelde technische schetsen.

Ik loop foeterend naar huis en wenste dat ik die boel zelf kon fiksen en nooit nog hulp moest vragen aan poortenmannen & co.

Thuis ga ik volhardend verder met het todolijstje. Ik probeer wijs te raken uit twee offertes voor de opkuis van onze afgedankte stookolietank. “Maakt u het mangat zelf open ?” had men bij die ene firma gevraagd toen ik belde. Op die vraag was ik niet voorbereid.

Nee, dan heeft de Britse Jo Behari het beter voor elkaar. Ik lees in de Sunday Times dat deze jonge dertiger die in marketing werkte, met HomeJane een klusjesdienst heeft opgericht, een firma waar alleen vrouwen werken, meestal voor vrouwen. Ze organiseert ook doe-het-zelfcursussen (onder de passende naam Tools for the Terrified), waarin ze doe-het-zelven wil demystifiëren. Gescheiden vrouwen en singles zijn een dankbaar publiek. “Maar we hebben ook mannelijke cursisten. Als ze wat onzeker zijn, krijgen ze liever les van een vrouw.”

Home Jane groeide rechtstreeks uit Jo’s eigen join de culasse-frustratie. Nadat ze een huis gekocht had, vond ze niemand om een paar klussen te doen die ze zelf niet kon.

Ondertussen loopt haar zaak, in Londen en in Manchester. Ze werkt zich te pletter, maar het feit dat je bij het klussen meteen resultaten ziet, is fantastisch. “Toch een ander gevoel dan bij het invullen van een marketingrapport.”

trui.moerkerke@knack.be

Trui Moerkerke

“Maakt u het mangat zelf open ?” Op die vraag was ik niet voorbereid.