Door Peter Van Dyck / Foto Charlie De Keersmaecker

Ik was een straatloper. Op basis van mijn muziek vermoeden mensen misschien dat ik het type jongetje was dat alleen op zijn kamertje romantisch voor zich uit zat te dromen, maar dat was zeker niet het geval. Ik deed aan karate en boksen, maar hield er ook van om met mijn vrienden op straat te filosoferen.

Diep binnenin voelde ik dat ik een verhaal kwijt wou. Maar dat muzikant als beroep een optie kon zijn, daar kwam ik pas laat achter. Een café in Evergem, waar ook Luc De Vos stamgast was, speelde een sleutelrol in mijn ontwikkeling. Daar leerde ik alternatieve muziek kennen die me stimuleerde om songteksten te schrijven, duwden muzikanten me een gitaar in de handen en merkten ze op dat ik goed kon zingen.

Ik werd in de muziek gesmeten. Arid was mijn eerste en enige biotoop. We creëerden als groep een unieke dynamiek, maar om die levendig te houden, moet je al eens een stapje buiten zetten. De ontmoeting met de klassiek geschoolde Kolacnybroers, die resulteerde in mijn solouitstap, was een openbaring. Ik ontdekte de dynamiek van de stilte en kreeg meer grip op de muziek. Sindsdien is er de wil om steeds vaker vanuit een zeker vakmanschap te vertrekken.

Die solocarrière overkwam me. Het was geen bewuste zet. Plots werd de single Life On Mars een hit. De rest van de groep moet toen even gedacht hebben : “Waar gaat dit naartoe ?” Maar uiteindelijk heeft de vrijheid die daaruit voortvloeide de menselijke omgang binnen de groep verbeterd. Iedereen heeft nu ook een leven buiten het collectief. Het lijkt me veel volwassener en gezonder om niet krampachtig aan Arid vast te houden.

Drie jaar geleden werd ik geveld door toxoplasmose, in de volksmond ‘de kattenziekte’. Een vol jaar was ik buiten strijd : voor een zelfstandig muzikant een harde noot om te kraken. Mijn klieren waren gezwollen en ik sliep twee maanden in de woonkamer, omdat ik de trap niet meer op kon. Al wat ik kon, was rusten. Een film of muziek was al te vermoeiend. Zoiets begint op de duur ook mentaal door te wegen. Ik was zo verzwakt dat ik me afvroeg of ik ooit nog zou kunnen zingen.

Ik had te veel tijd om na te denken. Ik heb altijd al iets met melancholie gehad, maar nu wentel ik me daar toch minder in. Je mag er ook niet van weglopen. It’s part of life. Het is cool dat artiesten onrust en ongenoegen benoemen, zodat anderen er zich in herkennen. Dat voelt als een verlossing : het idee dat je niet alleen bent met die gevoelens. Als muzikant bewust je emoties intomen, vind ik een foute houding.

De vinger op de wonde leggen, kan ook met een kwinkslag. Zoals Nick Cave die zegt : ,, People just ain’t no good.” Ook bij Radiohead zie ik veel humor. Als Thom Yorke op hun jongste cd ,, don’t get any big ideas / they’re not gonna happen” zingt, moet ik lachen. Ik begrijp dan ook dat Radiohead zich ergert aan documentairemakers die hun muziek steevast onder oorlogsbeelden zetten.

Ik vind het ook raar dat mensen denken dat ik geen vrolijke jongen ben omdat ik zogezegd droevige muziek maak. Wat anderen trieste muziek noemen, vind ik zelden eendimensionaal triest.

Soms is het alsof ze het over iemand anders hebben. Als men zegt dat ik een braaf ventje ben bijvoorbeeld. Mijn broer lacht als hij zoiets hoort. Hij vindt mij meer rock-‘n-roll dan de mensen die zoiets beweren.

Bizar hoe ik soms gepercipieerd word. Als ik in een interview over William Blake praat, ben ik plots pedant. Nochtans is het zo dat zijn gedichten, die ik ging lezen doordat Jim Morrison ernaar verwees, mij tot tekstschrijven aangezet hebben. Blake is bovendien fascinerend. Totaal miskend : in een tijd waarin de rede hoogtij vierde, schilderde hij engelen. Hij moet zich heel eenzaam gevoeld hebben. De levenskracht die hij moet gehad hebben om te volharden : daar kan ik nog wat van leren.

Door Peter Van Dyck / Foto Charlie De Keersmaecker

Jasper Steverlinck (31) is zanger/gitarist van de rockgroep Arid. Hun nieuwe cd ‘All Things Come In Waves’ verschijnt op 21/1 bij PIAS. In concert : 27/1 AB, Brussel; 5/3 Vooruit, Gent; 20/3 Depot, Leuven; 5/4 Petrol, Antwerpen.