Ik kies voor de moeilijke weg. Als twijfelaar doe ik liever langer over een traject. Een kronkelweg trekt me meer aan dan het rechte pad dat over rozen loopt. Laat me gaandeweg leren. Ik zit dikwijls te piekeren. Zolang je daar niet in overdrijft, is dat zeker niet zo slecht.

Het is al tien jaar geleden dat ik nog een album heb uitgebracht. Die adempauze was nodig. Na vijf cd’s wist ik niet meer welke kant uit. Ik was leeg. Ik bleef nog wel optreden, ook met coverbands. Maar als ik nog een plaat zou maken, moest het op mijn manier gebeuren.

Ik trok mijn stoute schoenen aan. Twee jaar geleden sprak ik op Humo’s Pop Poll verscheidene muzikanten aan. Ik vroeg of ze nummers voor me wilden schrijven. Van mensen als Luc De Vos en An Pierlé was ik al jaren fan. Het verraste me eerlijk gezegd wel dat iedereen meteen enthousiast reageerde. Bovendien wist ik de producer te strikken die helemaal bovenaan mijn verlanglijstje stond : Alex Callier van Hooverphonic.

Voor mij moet alles honderd procent juist klinken. Als ik een valse noot zing, hoor ik dat meteen. Alex tilde daar niet zo zwaar aan. Voor hem primeert het gevoel. Al blijf ik een pietje-precies, ik heb hem daar gelijk in moeten geven. De nieuwe nummers ademen sfeer.

Het is de eerste keer dat ik zo intensief bij een album betrokken was. Ik voel me echt opgelucht nu. Eindelijk is die plaat waar ik al lang van droomde een realiteit. Voor mij is het project nu al geslaagd.

Ik sta nu met mijn beide voeten op de grond. De tijden van weleer, toen ik wekenlang op nummer één stond, komen wellicht niet meer terug. Het is tegenwoordig veel moeilijker om te scoren. Ik hoef ook niet meer zonodig in de belangstelling te staan. Daar ben ik rustiger in geworden.

Growing up in public : ik weet wat het is. Het is niet eenvoudig een kindsterretje te zijn. Kijk maar naar hoe het Drew Barrymore is vergaan. Iedereen vormt zich een mening over jou. Je kunt nooit voor iedereen goed doen. Op bepaalde momenten ging ik zweven. Of werd ik wat brutaal. Omdat ik niet wist hoe ik moest reageren. Nu weet ik : mijn privéleven scherm ik best af.

“Je bent minder arrogant dan we dachten”, hoor ik soms. Een tijdlang was ik heel teruggetrokken. Omdat ik mensen meed, concludeerden ze dat ik op hen neerkeek. Dat was niet de reden. Het kwam omdat ik geen houding wist aan te nemen. Nu probeer ik mezelf te zijn. Ik zeg altijd mijn gedacht. En soms botst dat.

Thuis hadden we het niet zo breed. Mijn moeder was schoonmaakster, mijn vader dakwerker. Een heel eenvoudig, maar warm nest. Mijn zus en ik leerden wat respect was.

Mijn ouders kenden niets van de showbizz. Ze gingen wel mee naar optredens, maar alles wat erbij kwam kijken, moesten ze met lede ogen aanzien. Ik vermoed dat ze er wel wat schrik van hadden. Terecht.

Toen ik vijftien was, gingen mijn ouders uit elkaar. Eigenlijk maakte ik daar niet veel van mee. Ik was continu weg van huis. Ik holde van het ene optreden naar het andere. Soms zag ik niet eens mijn eigen bed. Veel tijd om van de scheiding af te zien, had ik niet. Gelukkig ging de breuk ook niet met ruzie gepaard.

Vroeger kon ik niet alleen zijn. Als succesvolle tiener was ik non-stop omringd door oudere mensen die alles voor mij regelden. Toen ik, door problemen met mijn toenmalige manager, een tijd niet kon opnemen, viel ik in een gat. Plots stond ik daar in mijn dooie eentje. Stap voor stap leerde ik mijn plan te trekken. Nu wil ik soms echt op mezelf zijn, en kan ik daar ook van genieten.

Steun vond ik bij een paar vrienden, zoals mijn vroegere tekstschrijver Jan De Vuyst. Jan begreep heel goed dat ik uit de mallemolen wou stappen. Hij kon het zelf niet meer aanzien hoe ik geleefd werd. Ik beschouw hem als een tweede vader. Nu ik zelf teksten schrijf, merk ik dat ik toch het een en ander van hem heb opgepikt.

Nee, het spijt me niet dat ik geen normale jeugd heb gehad. Het was uniek om op die jonge leeftijd zoveel fantastische dingen te kunnen meemaken. Misschien ben ik iets te vroeg in die volwassenenwereld gedropt, maar dat weegt niet op tegen de kansen die ik als zangeres kreeg. Want zingen : daar leef ik voor. Het helpt me om mijn emoties kwijt te geraken.

Isabelle A (32) is als zangeres weer helemaal terug met de nieuwe cd ‘De macht der gewoonte’, die op 30/5 bij PIAS verschijnt. In concert : 31/5 in de AB, Brussel.

Door Peter Van Dyck / Foto Charlie De Keersmaecker