“Dus je bent letterlijk in je stuk gaan zitten ?”

“Ja, een week lang. Er middenin. Kwestie van me helemaal in te leven.”

“En je bent daar op café geweest met een filosoof.”

“Jep. Om te praten over cool zijn.”

“Cool zijn ? Zoals Bent Van Looy ! En die nieuwe legerbotten, is dat mode daar in Londen ?”

“Onder andere. Het is een kwestie van stijl, eerder dan van mode.”

“Ah zo. En was het niet gevaarlijk in die buurt, zo afgelegen zonder metro ?”

“Niet bepaald, maar je zou het er op ’t eerste gezicht wel lelijk en vuil vinden.”

Nieuwsgierige moeders, u weet wel. Maar die karaktertrek hebben we mooi geërfd en daar zaten we dus. In de East End van Londen. In residentie te schrijven aan een modedossier, op de flat van een vriendin. Waarom Londen ? Omdat de hele wereld naar die metropool kijkt voor inspiratie en nieuw talent. De muziekindustrie en modeland voorop. Een eiland met eigen wetten, tussen het vasteland van Europa en Amerika, dat prikkelt. En dat schrijven in residentie ? Omdat afzondering inspireert. Je soms een nieuw publiek nodig hebt. En een andere stad zich het best laat kennen door er te gaan werken.

Eens groen licht van de baas, was ons verlanglijstje snel gemaakt. Londen staat synoniem voor jeugd, dus wilden we jonge ontwerpers portretteren die met nieuwe technieken werken. We bestudeerden ook The Power List – de 25 meest invloedrijke Britten in modeland – en kozen daaruit fotograaf Nick Knight en docente Louise Wilson te belichten. En we trokken naar de lezing How to be Cool, waar filosoof Nick Southgate ons na afloop meenam naar een bruine pub. Wij trakteerden hem, aangezien hij ons er net aan herinnerd had dat generositeit een coole deugd is, met dank aan Aristoteles.

Een stuk over de hedendaagse straatcultuur, dat moest er zeker in. We sliepen dan ook drie meter boven de straatcultuur van het moment : die van Broadway Market, een geïsoleerde en korte, maar intens culturele straat in E8 (hip Londen spreekt in postcodes : E van Eastern, 8 slaat op het district Hackney). Op Broadway Market, en verderop in Brick Lane, hangt wie je wilt zijn meer dan elders samen met hoe je jezelf vormgeeft. Van te korte broeken tot glamoureuze forties kapsels. Van kunststudenten met eeuwenoude tattoos tot muzikanten met een bandana om het hoofd. In een mix van stijlen en revivals zoekt ieder zijn eigen realiteit en in de buzz van de East End kruisten we toevallig het boek Style Surfing. Geschreven door Amerikaans modeantropoloog Ted Polhemus, in 1996 al, maar nog steeds de nagel op de kop. Hij stelt dat in het postpunktijdperk, waar iedereen online zit, aangesloten op de global village, alle stijlen mogelijk zijn, tegelijkertijd, uitgestald als soepblikken in de supermarkt. Kies je eigen smaak maar uit.

Na een week Londen, en het maken van deze modespecial, mogen we concluderen dat het traditionele modesysteem snel evolueert in de eenentwintigste eeuw, het narratieve voorop staat en we nog heel wat kunnen verwachten van de combinatie mode & internet. Maar ook dat bistro L’eau à la bouche de beste cheesecake serveert op Broadway Market. Je voor 45 pond een leuk printjurkje koopt van een lokale ontwerper. En dat de albums van Londense bands Mumford & Sons, The XX en La Roux perfecte residentiemuziek bleken. Iemand een uitvalsbasis in São Paolo ?

–

elke.lahousse@knack.be

Elke Lahousse, Redacteur Mode

“In het postpunk-tijdperk zijn alle stijlen mogelijk, tegelijkertijd, uitgestald als soepblikken in de supermarkt. Kies je eigen smaak maar uit.”