Ik kon er niet naast kijken toen ik voor mijn deur uit de auto stapte : een keurig plastic mapje met documenten, zomaar in de goot. Een cursus, kwijtgespeeld door een fietsende student, was mijn eerste reactie. Een verborgencameragrap mijn tweede. Achterdochtig spiedde ik de straat af, halvelings in de verwachting dat Tom Waes of een stel Benidorm bastards uit het struweel zouden springen. Maar nee, er viel geen beweging te bespeuren, zelfs niet achter de gordijnen van de norse gepensioneerde die hele dagen op vinkenslag ligt voor het geval iemand het zou wagen een fiets of een kinderwagen tegen zijn gevel te plaatsen. Weifelend boog ik me over het mapje. “Afblijven, het zijn je zaken niet”, redeneerde mijn nuchtere, rationele ik, die eens te meer geen partij was voor de uitsloverige akela in mij. Zodat het mapje samen met De Nieuwe Antwerpenaar en de tijdelijke aanbiedingen van de Aldi op het dressoir terechtkwam.

Pas na het kabeljauwhaasje in wittewijnsaus en aardbeien toe, viel mijn oog er opnieuw op. “Vertrouwelijk”, las ik op de eerste bladzijde. Wat nog nooit iemand heeft tegengehouden om ergens zijn neus in te steken, wel integendeel. En hoe vertrouwelijk zijn documenten die open en bloot op straat liggen ? Het duurde een poosje voor ik doorhad wat ik in mijn handen hield : de briefwisseling tussen een meneer en een mevrouw die steeds bitsiger werd, ook al omdat de meneer in kwestie in dubieuze zaakjes verwikkeld was en een indrukwekkende schuldenberg verzameld had. Daarnaast brieven van de ouders van de man, die ondanks alles achter hun zoon bleken te staan, en van weer een andere meneer die blijkbaar aan de kant van mevrouw stond. Een voorstel tot boedelscheiding ten slotte, met bedragen die iemand die haar hele leven nooit iets duurder dan een wasmachine kocht in klam zweet deed uitbreken.

Een beetje fatsoenlijk mens zou het dossier in dit stadium terzijde geschoven hebben, maar ja, je bent journalist of niet, jurylid van de Hercule Poirotprijs voor de beste Vlaamse thriller bovendien. Als Lisbeth Salander op kruidenthee googelde ik de vermeende louche zakenman. Voilà, daar had je hem op Facebook, met foto en al. Type grijzende avonturier, met een Indiana Joneshoed zwierig op het achterhoofd. Hield van Lamborghini’s en Ferrari’s en van films met Chuck Norris en Steven Seagal. It figured. Bleef de vraag wat ik zou doen met het dossier dat duidelijk voor een advocaat bedoeld was. Maar wiens advocaat ? IJverig googelde ik alle namen uit het dossier, haalde er ten einde raad ouderwets het telefoonboek bij. Bingo ! De Andere Man bleek domweg om de hoek te wonen, het kon al moeilijk anders of híj was die papierwinkel kwijtgeraakt. Helaas bleek de man niet thuis. In de brievenbus dan maar, met een kort verklarend briefje erbij.

Die avond nog hing hij aan de telefoon. Ach ja, hij had dat dossier op het dak van zijn auto gelegd en toen was hij opgebeld. Waarna de hele handel bij het doorrijden was weggewaaid. En dat ik bedankt was. Als hij ooit eens iets voor mij kon doen ? Ja, als de ramen gezeemd moeten worden, zal ik aan jou denken, mokte de miskende girl sleuth in mij. En ik zweer het, al liggen morgen de Rechtvaardige rechters voor mijn deur, ik steek er geen vinger naar uit.

WWW.knackWEEKEND.BE/radar

Linda Asselbergs