Ooit wilde Karin Nuñez De Fleurquin neuropsychologe worden. Nu verzilvert ze menselijke gevoelens in haar juwelen. Het gaat over grote begrippen bij deze Peruviaans-Belgische ontwerpster : herin- neringen en buikgevoel, maar ook humor, veel humor. Portret van een bevlogen ontwerpster én moeder.

Binnentreden in de eenjarige Antwerpse winkel van Karin Nuñez De Fleurquin gaat gepaard met onvoorziene gevolgen : je geraakt al snel in de ban van een fascinerend geheel van juwelen, ontwerpster en decor. Ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Uit alles spreekt bezieling en aandacht voor zowel detail als essentie. “Het moet gewoon juist aanvoelen”, zegt de juweelontwerpster, die ‘straalt’ in het zelfontworpen zwarte decor van haar winkel. We staan in een black box, met zwarte gordijnen die de scène – met een knipoog naar de nabijgelegen Bourlaschouwburg – kunnen afsluiten. Die scène, dat is de winkel en elke klant is een hoofdrolspeler. Of zijn dat de juweelcreaties die pronken in de oude vitrinekasten ? Ongetwijfeld beide, want Karin Nuñez De Fleurquin is bezeten door mensen, met hun twijfels en emoties, maar ook door juwelen en hun associatieve dimensie.

“Ik zie mijn winkel als een grote zwarte doos voor mijn juwelen. Een soort ideaal universum waarin ze maximaal tot hun recht komen. Die sfeerschepping is uitermate belangrijk : mijn winkel is, net als mijn juwelendoosjes, een habitat voor mijn werk. Een gewoon wit doosje vind ik niet voldoende om mijn creaties te presenteren. Ik voeg graag een visuele prikkel toe, in de vorm van een foto of collage, die mee de sfeer van een ontwerp weergeeft, maar die evengoed aanleiding kan geven tot nieuwe, persoonlijke associaties. Daarom heeft elke collectie zijn eigen logo en eigen, gepersonaliseerde doosjes, die een bepaald thema oproepen.”

Die aandacht voor de context van een ontwerp was ook al aanwezig in haar eindproject aan de Antwerpse Academie voor Schone Kunsten in 2001. Onder de titel Juxtaposed Memories studeerde ze cum laude af met een installatie, bestaande uit juweelobjecten en bijbehorende foto’s. Een geheel dat als verfrissend werd ervaren. “Het idee achter mijn afstudeerproject was ‘een opeenstapeling van herinneringen’, waarbij iedere herinnering ook weer een andere herinnering oproept. Het was een sterk autobiografisch project met veel verwijzingen naar Peru, maar evengoed souvenirs aan mijn jeugd in België, waar ik toch sinds mijn vijftiende woon. Het is de combinatie van die twee werelden die mij heeft bepaald en gevormd. Die collectie bevatte ook veel humor, veel kleur en een sterke materiaalgevoeligheid ; want materie kan op zich natuurlijk ook een herinnering evoceren. Samen met de thematiek van de ‘herinnering’, zijn dit stuk voor stuk elementen die nu nog mijn werk bepalen, alleen zijn de eerder objectmatige ontwerpen van destijds nu geëvolueerd tot draagbare juwelen.”

Zwarte sneeuw en witte hoop

Karins afstudeercollectie was ook in andere opzichten een katalysator voor haar verdere professionele leven. “Hierdoor kon ik immers al snel aan de slag bij Wouters & Hendrix, waar ik op verschillende gebieden ervaring heb kunnen opdoen. Niet in het minst op commercieel gebied. Ik had toen ook al mijn oudste zoontje, waardoor het financiële aspect zeker niet onbelangrijk was.”

In hoeverre heeft deze beginperiode uw visie bepaald als juweelontwerpster ?

Karin Nuñez De Fleurquin : De jaren tussen 2001 en 2003 waren voor mij belangrijke schakeljaren, waarin ik vooral het realiteitsgehalte van een beroep als juweelontwerpster heb leren kennen. Hierbij vormde de periode bij Wouters & Hendrix een goede leerschool, net als de kleinere collecties die ik ook in die jaren maakte voor het Londense cross-overplatform All Popstars Welcome. In hun conceptstore, die helaas niet meer bestaat, konden kunstenaars uit verschillende disciplines hun unieke creaties tentoonstellen en verkopen. Eigenlijk gaf dit mij, na de Academie, nog de mogelijkheid om creaties te maken die niet commercieel waren, maar wel artistiek. Een platform waar ik mij volledig in kon uitleven, zonder met verkoop bezig te zijn. Daarnaast had ik nog talloze projecten in de reclamewereld die dan wel weer commerciëler waren. Al die elementen samen hebben mij geholpen om zakelijk te denken en met een commerciële collectie te starten. Daarbij komt nog mijn sterke motivatie om te bereiken wat ik wilde : ik heb er altijd van gedroomd om zelf mijn collecties te kunnen verkopen. Een droom die nu uitgekomen is, ook al heb ik in het begin zwarte sneeuw gezien als zelfstandige. Maar ik denk dat je, ondanks de zwarte sneeuw, moet blijven geloven in wat je doet.

U maakt sinds 2003 collecties op het ritme van de mode. Ziet u uw ontwerpen ook als ‘modejuwelen’ ?

Ja. Hoewel ik toch de Engelse benaming fashion accessories verkies. Ik heb mij altijd gezien als ontwerpster van collecties die, net als in de modewereld, twee keer per jaar worden uitgebracht. Ik hou van die afwisseling. De collecties ontstaan ook altijd aan de hand van een bepaald thema. Zo was mijn eerste collectie Blush (lente-zomer 2004) er een van contrasten, die de vrouw in al haar aspecten wilde vatten. Daarnaast maak ik echter ook tailor-made stukken, speciaal op vraag van klanten. Ik vind het heerlijk om juist dat unieke en bijpassende juweel te creëren voor die ene vrouw in dat muisgrijze jurkje. Het is voor mij een absolute noodzaak om tegen mezelf te kunnen zeggen : ik maak die persoon gelukkig met mijn juweel, ook al gaat het om iets heel kleins. Ik werk erg graag in opdracht en zeker in combinatie met mijn eigen collecties. Dat houdt me wakker en fris. Zo is het ook heel fijn om te kunnen samenwerken met Belgische modeontwerpers.

Het is inderdaad een tendens dat steeds meer modeontwerpers uitpakken met een accessoirelijn en hiervoor samenwerken met jonge juweelontwerpers. Hoe ervaart u dat ?

Toen mijn ontwerpen in de beginperiode in modewinkels werden verkocht, lagen ze meestal naast creaties van bekende modeontwerpers. En dan wordt die stap ineens kleiner, want je wordt plots gecontacteerd door die ontwerpers met de vraag of je iets voor hen wil creëren. Dan moet je natuurlijk jezelf bewijzen en tot een goede samenwerking komen. Het is ook normaal dat heel wat modeontwerpers tegenwoordig een beroep doen op jonge juweelontwerpers voor hun accessoirelijn, want zelf hebben ze niet de knowhow in huis. Voor mij betekent het een grote verrijking om samen met zo iemand na te denken over een passend concept en uitwerking. Zo heb ik onder meer een collectie getekend voor A.F. Vandevorst onder de noemer A.F. Vandevorst by Karin Nuñez De Fleurquin (herfst-winter 2005-2006). Momenteel is het uitkijken naar de lente-zomercollectie 2008 die ik exclusief voor Walter Van Beirendonck heb ontworpen onder de naam Walter by Karin Nuñez De Fleurquin. Dit zijn projecten waarbij ik mij volledig ten dienste stel van de modeontwerper en met hem/haar ideeën uitwerk. Dan voel ik mij opnieuw dat Academiestudentje dat een opdracht krijgt, en dat vind ik geweldig. Voor mij is het een heel leuke afwisseling en zo groeit ook mijn kennis.

Terug naar het buikgevoel

Tijdens ons gesprek gaat Karin de Nuñez steeds meer op in haar enthousiasme. Maar gaat het niet allemaal wat te snel voor haar ? Sinds vorig jaar heeft ze er immers ook nog die eigen winkel in Antwerpen bij. “Het kan eigenlijk niet snel genoeg gaan voor mij. Elke stap is vanuit een duidelijke overtuiging genomen en ook steeds vanuit mijn gevoel. Dat buikgevoel moet er zijn voor mij ; dat bepaalt hoe ik leef en met de dingen omga. Het moet gewoon juist aanvoelen, anders doe ik het niet. Ik merk ook dat veel mensen tegenwoordig niet meer weten wat dat is : hun buikgevoel. Ze laten zich te veel leiden door hun rationele kant, maar missen hierdoor vaak andere facetten. Ik leef heel erg vanuit mijn gevoel en intuïtie, en dat wil ik zeker meegeven aan mijn kinderen. Het is ook de basis voor mijn juweelontwerpen. Ik vind het heel boeiend om gevoelens en emoties te vatten in objecten en materialen. Als ontwerper gebruik je als het ware een andere taal, die dikwijls verborgen blijft onder de oppervlakte. Ook herinneringen zijn voor mij als persoon en ontwerpster heel belangrijk. Die vormen immers je persoonlijke geschiedenis ; wie je bent en hoe je vandaag met het leven omgaat. Het gaat heel vaak over een verlangen dat wordt opgewekt door een herinnering ; een verlangen naar het verleden. Dat zijn elementen die ik bewust wil meegeven in mijn ontwerpen.”

Zo te horen schuilt er in u ook een gepassioneerde psychologe.

Tja, het was ooit mijn droom om neuropsychologe te worden. Misschien is wat ik nu doe inderdaad een manier van zelfstudie hieromtrent. Ik hou van mensen, van hun problematiek en van analyses. De mens met al zijn nuances, verslavingen en kronkels boeit mij mateloos. Dikwijls ontstaat een juweel doordat ik mij verplaats in de huid van een persoon, met al diens gevoelens en emoties. Hierdoor vind ik het ook zo fijn om op maat te ontwerpen, zodat de stukken echt één worden met de persoon die ze draagt.

Bezitten uw ontwerpen ook typisch Peruviaanse elementen, naast de impliciete herinne- ringen die erin verwerkt zijn ?

Kleur is zeker een constante in mijn werk en dat is toch wel typisch Peruviaans. Alles heeft daar immers een andere kleur en geur. Kleuren zijn er veel intenser. Daarnaast is humor een terugkerend gegeven. Op mijn gsm-schermpje staat bijvoorbeeld : lachen is gezond. Dat is al jaren zo, hoe stom het ook mag klinken. Ik probeer ook zo door het leven te gaan. De Peruvianen zijn eigenlijk, doorheen eeuwen van onderdrukking en armoede, altijd heel inventief geweest om te overleven. Zo halen ze dingen uit hun context om ze te gebruiken voor een ander doel, veelal met een humoristische noot. Een vriend van mijn vader uit het Andesgebergte, gebruikte bijvoorbeeld zijn sok om koffie te zetten. En zo zijn er talloze voorbeelden die mij fascineren. Dat is ook iets wat ik probeer te verwerken in mijn ontwerpen, namelijk het uit hun context halen van elementen om ze voor iets anders te gebruiken, zowel wat betreft de technieken als de thema’s. Een mooi voorbeeld zijn de zilveren Barbieschoentjes met bunny-oortjes van enkele jaren geleden.

Zuid-Amerikanen staan ook bekend om hun warm, intens familieleven. Hoe belangrijk is dat in uw leven ?

Heel belangrijk. In Peru en andere Zuid-Amerikaanse landen zijn de familiebanden veel sterker dan hier. Kinderen, ouders en grootouders wonen in eenzelfde huis of huizencomplex en dat gezinsgevoel en die zorg is er veel sterker aanwezig. Veel armere mensen wonen ook in bij de middenklasse, die ontzettend groot is, en worden er opgenomen in de familie. Zo woonde er bij ons thuis een meisje dat voor mij als een oudere zus was, ook al behoorde ze niet echt tot onze kernfamilie. Ik vind het heel belangrijk om dat familiegevoel mee te geven aan mijn drie kinderen. Daarom hebben mijn man en ik gekozen voor een Peruviaanse au pair die bij ons inwoont en Spaans spreekt met de kinderen.

Is het dan niet moeilijk om dat gezinsleven te combineren met een carrière als juweelontwerpster ?

Ja, maar ik streef toch naar een gezond evenwicht tussen beide. Het is natuurlijk een kwestie van organisatie. Die eerste jaren waren echt moeilijk, niemand leert je succesvol zelfstandige te zijn of een goede mama te zijn. Je moet alles zelf ontdekken, met alle gevolgen van dien. Mijn job vraagt veel tijd en energie, maar ik heb die ook nodig om een gelukkige vrouw en moeder te zijn. Eigenlijk wil ik alles : een goede mama zijn én een goede ontwerpster én een fijne vriendenkring hebben… Maar de energieverdeling hierin moet juist zijn. Belangrijke keuzes maak ik ook altijd vanuit mijn buikgevoel. Het is dus in grote mate luisteren naar jezelf.”

Karin Nuñez komt over als een wijze jonge vrouw met een grote dosis zelfkennis, die heel bewust en sterk in het leven staat. Ook al heeft ze nauwelijks 3,5 weken voor ons gesprek een heel moeilijke bevalling doorstaan, die haar bijna fataal was geworden. Heeft dit feit haar zoveel mentale sterkte gegeven ? “Mijn laatste bevalling was inderdaad heel zwaar. Hierdoor heb ik zeker meer innerlijke kracht gekregen. Ik ben ook anders gaan kijken naar het leven. Het heeft mij ook veel zin gegeven om nieuwe dingen te doen, om volop te leven. Ik ben ‘wakkerder’ dan ervoor. Oppervlakkigheid is niet meer aan mij besteed, ik besef beter dan ooit dat ik naar mezelf moet luisteren en eerlijk moet zijn tegenover mijzelf. Ik hoef mij ook tegenover niemand te verantwoorden voor mijn keuzes. En dat is een groot geschenk. Ik wil leven op mijn manier en streven naar een evenwicht in de dingen die ik doe.”

Info : de juwelen van Karin Nuñez De Fleurquin zijn te koop in haar winkel, Sint-Jorispoort 37, Antwerpen, 03 281 04 74. Maandag tot zaterdag van 11 tot 18 uur. www.karinnunezdefleurquin.com

info@karinnunezdefleurquin.com

Door Evelien Bracke I Foto’s Annick Geenen