Soms is het moeilijk de kuil van de dag te ontstijgen en hogere luchtlagen op te zoeken, warme lucht, waarin je als een pasgeboren uilskuiken kan drijven en naar beneden kijken, naar de mensen met hun auto’s en hun tankstations, naar de mensen met hun plastrons en hun beurse activiteiten, die de wereld naar de vaantjes helpen. “Derde grootste regenwoud mogelijk verdwenen over tien jaar”, stond vandaag in de krant te lezen. En dat een stalkster Louis Michel slipjes stuurt. Het zal mij niet beletten naar een cd te luisteren die Akattemets heet, en die gefabriceerd is door een gezelschap dat zich Het Zesde Metaal laat noemen, u weet wel, het zesde metaal uit de vakschool, waar er ook een zesde hout was. Zo’n groepsnaam is veelbelovend. Wie zoiets kan verzinnen, daar neem ik graag mijn hoed voor af, hoewel ik bij mijn weten nooit een hoed heb gedragen, tenzij een verdwaalde keer in de zomer misschien, een strohoed dan, om mijn ouders te vermaken.

Maar dit Zesde Metaal dus, dit Zesde Metaal heeft een van de meest subtiele nummerkes geschreven die ik ooit in de taal van mijn moeder hoorde, te weten het West-Vlaams. Het gaat over een grootvader die bij den trieng (trein) heeft gewerkt, toen zijn skoer’n (schouders) nog waterpas stonden. Es ’t miskien dat da’j’ bedoelt a’ j’ zegt da’ j’ gie u kleine voelt ? Hoe kunnen zulke eenvoudige woorden kippenvel langs je flanken sturen ? Het verschijnsel komt volgens kenners alleen voor bij zoogdieren met een vacht, en gaat ook wel als spasmodermie door het leven. Het doet zich voor bij het voelen van koude of bij bepaalde emoties, te weten angst en ontzag.

Nu is dat kippenvelverwekkende vermogen van liedjes iets eigenaardigs. Zo kreeg ik ooit kippenvel van Paradise By The Dashboard Light van Meat Loaf, dat ik tegenwoordig niet meer kan horen zonder aan Wilfried Goedeseune te moeten denken, die in november 1989 in fuifzaal den Twieoo luchtgitaar spelend een zekere Sandy heeft binnengedaan. Deze laatste had de gewoonte in het auditorium Oscar Wilde te lezen, ondanks haar kleine gestalte, waardoor ze in sommige uithoeken van West-Vlaanderen een jeukebubbel zou worden genoemd.

Paradise By The Dashboard Light loopt overigens beroerd af. Eerst heb je die onvergetelijke, miljoenen keren nageschreeuwde passage waarin het vrouwtje stampvoetend – I’ve got to know right now ! – afdwingt haar eeuwige liefde te beloven. Maar mooie liedjes duren niet lang ; aan het slot van het nummer zingt het mannetje somber dat hij nu alleen nog maar naar het einde der tijden kan verlangen, omdat hij dan pas van dat ellendige vrouwmens verlost zal zijn.

Tussen Sandy en Wilfried botert het ook niet fantastisch. Zij heeft hem twee kids geschonken, een eufemisme voor de monstertjes in kwestie. Hij lijkt niet erg gelukkig, als ik op de gretigheid mag afgaan waarmee hij op feestjes wijn naar binnen kapt, getapt uit zo’n koppijndoos. “De meeste mannen leiden een leven van stille wanhoop”, hoorde ik onlangs iemand zeggen. Het was zo’n uitspraak die erg op Wilfried sloeg en die van aard was mij bij te blijven. Leid ook ik een leven van stille wanhoop, vraag ik mij sindsdien af, bijvoorbeeld als ik voor de verkeerslichten sta in de Weldadigheidstraat, de zonneklep neergeslagen tegen het priemende licht van de rijzende zon. Me dunkt dat ik zo’n leven niet leid. Me dunkt dat mijn wanhoop, zo al aanwezig, niet van het stille soort is maar extravert & opstandig.

Mijn wanhoop kickt arses.

Ik kan nog verliefd zijn, zij het onsamen-hangend.

Ik kom mensen tegen die betrouwbaar blijken en schrander.

Ik gebruik een drinkfles waarmee mijn boekhouder moet lachen.

Ik wind mij nog op over dingen die anderen onvermijdelijk achten.

Ik blijf de woorden rendement en TAK 23 haten.

Soms speel ik nog op de Lotto, in een zeldzame vlaag van geloof in mijn kansen, hoewel de winnende cijfers altijd zo ver naast de mijne vallen dat het lijkt alsof het lot, in de gedaante van die plexiglazen bak vol genummerde kauwgomballen, mij een lange neus zet en zegt, zoals in dat andere nummer van Het Zesde Metaal : “Nie’g’ Mulders gie nie’ Want gie zijt minne maat nie.”

Reacties : jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders