Op het WK turnen in Canada pakt onze landgenote Nina Derwael een bronzen medaille. Het is de eerste WK-medaille in de Belgische turngeschiedenis.
Vader Nico (44) zag zijn 17-jarige dochter haar persoonlijk record verbreken tijdens de toestelfinale.
“Ik stond die ochtend heel vroeg op, met de nodige ‘voorstress’, zoals ik dat noem. Na een flink ontbijt nam ik zo snel mogelijk een taxi, ik wou absoluut op tijd in het stadion arriveren. Dat is altijd een van mijn bekommernissen: als ouder wil je geen seconde missen. Bovendien vind ik het belangrijk dat Nina weet dat haar vader in de buurt is. Tijdens de wedstrijd is dat minder van belang, dan wordt ze perfect begeleid door haar trainers. Hoewel ze mijn aanwezigheid natuurlijk wel apprecieert.
Haar finale, op de brug met ongelijke leggers, was een rollercoaster van emoties. ‘Geniet ervan’, had ik haar vooraf gezegd. Zo’n oefening duurt welgeteld veertig seconden, daarin moet het gebeuren. Je krijgt één kans, meer niet. Toen ik haar bezig zag, was ik aan het sterven. Het voelde alsof ik veertig seconden lang mijn adem inhield. En geen hartslag had.
Meteen na de sprong kwam de ontlading. Ze behaalde haar hoogste score ooit, fantastisch. Dit wordt goud, dacht ik. Uiteindelijk kwamen er nog twee gymnasten na haar die beter deden. Het werd dus brons, wat nog altijd geweldig is.
Meteen na de finale stonden er honderden mensen rond haar, ik heb een tijdje moeten wachten voor ik haar kon zien. Ik heb haar vastgepakt en haar uitbundig gefeliciteerd, al besefte ze toen nog niet wat voor een unieke prestatie ze geleverd had in de Belgische turngeschiedenis.
De medaille-uitreiking was een kippenvelmoment zonder weerga. Daar stond ze dan, op dat podium, naast een Russische en een Chinese atlete. Onvergetelijk. Dit is hopelijk nog maar het begin, dacht ik toen. Maar een uur later was ik alweer heel nuchter. Vandaag is het euforie, morgen kan het helemaal anders zijn. En dat weet Nina zelf maar al te goed.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
