Elke Belg is geboren met een baksteen in zijn maag. Een huizenhoog cliché. Helaas, clichés blijken vaak te kloppen. De baksteenbarometer van AXA, bank en verzekeringen, heeft het cijfermatig bevestigd : voor de meerderheid onder ons is de eigen woonst de belangrijkste besteding in het leven. En we zijn bereid om er behoorlijk wat geld voor uit te trekken : gemiddeld zo’n 150.000 euro, maar het liefst zouden we er nog 100.000 euro extra tegenaan gooien om onze droomwoning te realiseren. Daarmee houdt onze bouwwoede echter niet op : zeven op de tien eigenaren gaat al na enkele jaren renoveren, zelfs al hebben ze hun huis zelf gebouwd. “Ik bouw dus ik ben” lijkt wel onze levensfilosofie. Geen wonder dat Batibouw, dé bouwbeurs van ons land, ieder jaar weer zoveel bezoekers trekt.

Interessante vaststelling is dat vooral jongere generaties openstaan voor nieuwe woonvormen : met enkelen samenwonen in een groot huis bijvoorbeeld. Een gemeenschappelijke tuin is geen bezwaar, zolang we maar genoeg privacy hebben. En wist u dat in ons land de living nog altijd ervaren wordt als dé centrale plek ? Met de opmars van de televisie en de computer zou ik verwachten dat iedereen voor zijn eigen kleine schermpje zou zitten. Niet dus. En dat is eigenlijk logisch, stelt de Nederlandse antropologe Irene Cieraad (p. 66) : “Gek genoeg gaan kinderen, op het moment dat ze op hun kamer individueel naar de televisie kunnen kijken, naar beneden. Ze vinden het zoveel leuker om samen te kijken, hangend tegen elkaar op een bank.” Volgens haar zijn er nog meer van dergelijke verschuivingen. De tuin wint aan belang. Die is de laatste jaren veel meer geworden dan een stukje groen om naar te kijken : het is een reëel verlengstuk van de woning.

Mooi voorbeeld daarvan is de realisatie van de Gentse architecte Marie José van Hee (p. 94). Met veel gevoel voor de oude bouwstijl ontvouwde ze een gesloten art-decowoning helemaal rond de binnentuin. Een opvallend accordeonraam tussen keuken en terras, haalt de tuin naar binnen. Of de keuken naar buiten, zo u wilt. Architect Bart Bomans (pag. 48) deed op een andere manier iets soortgelijks. In het smalle Antwerpse rijtjeshuis plaatste hij de keuken op de hoogste verdieping : het zonlicht valt er rijkelijk binnen en een groen geschilderde strook verbindt de eethoek met het terras, waardoor ze een geheel gaan vormen.

Valt het u ook op dat vooral de keuken aan het veranderen is ? Meer en meer neemt de keuken de functie van de woonkamer over. Soms wordt de keuken zelfs omnipresent, zoals in het buitengewone huis van architect Luc Binst (pag. 38) : het kookgedeelte staat centraal, geflankeerd door de zit- en de eethoek. Veertig jaar geleden moest je er niet aan denken om gasten in de keuken uit te nodigen. Tegenwoordig vinden we dat heel normaal. Vandaar ook onze aandacht voor mooie lange tafels : ideaal om een heel stel vrienden aan te zetten of om een hoek te gebruiken als kantoor. “We versturen e-mails aan de keukentafel, terwijl er wordt gekookt en de haard brandt”, merkt Steven Winderickx op (pag. 76).

Het is misschien wel de meest opvallende trend van het moment : de kruisbestuiving tussen werk en thuis. Specialisten van kantoormeubilair trachten al enkele jaren ook particulieren aan te spreken. Maar op de beurzen in Keulen en Parijs (pag. 23) viel het op dat wie huis-, tuin- en keukenmeubelen maakt ook aandacht heeft voor bureaufuncties : een keukentafel met een goot voor computerkabels bijvoorbeeld. “Ik ben ervan overtuigd dat de echt saaie bureaus van vroeger straks verleden tijd zullen zijn”, voorspelt Winderickx nog. “Alle kantoren worden stemmiger en huiselijker. In sommige worden zelfs leefkeukens gebouwd.” Een bedrijfsrestaurant met bloemen en kaarsjes op de tafel ? Toch maar liever niet wat mij betreft.

HILDE VERBIEST