LINDA ASSELBERGS

’t Was in Hongkong. In zo’n megamultimediastore zoals ze die alleen daar hebben. Alles is mega in Hongkong, Koen, zelfs de Chinezen worden alsmaar langer. Op een wandvullende big screen was het oorlog. Japanners tegen Chinezen, schatte ik, in elk geval twee variëteiten gele medemensen in verschillende, ietwat ouderwetse uniformen. Slobkousen, wollen mutsen. Maar ze hadden wel al handgranaten, waarmee ze elkaar met volle overgave bestookten. De gevolgen waren verschrikkelijk : surround sound-explosies, close-ups van stuiptrekkende gehalveerde oosterlingen, hersenen en bloederige ledematen die wellustig door het zwerk spatten. Gealarmeerd keek ik om me heen, een wee gevoel in de knieholten. Maar geen mens die de slachtpartij ook maar één blik gunde, jong en oud snuisterden gewoon verder tussen iPods, plasmaschermen en cd’s van Vanessa Mae.

Beeldschermgeweld, ik kan er hoe langer hoe slechter tegen. Waar is de tijd dat ik op een filmfestival eerst Peckinpahs sadistische Straw dogs onderging, tussendoor met smaak een friet-met-stoofvlees verorberde en vervolgens zonder verpinken Polanski’s bloodfestMacbeth uitzat ? Misschien werkt geweld cumulatief en is op mijn innerlijke harde schijf het saturatiepunt overschreden. Nu moet er een knijpbestendige mens naast me zitten. En dan nog ben ik al maanden moed aan het verzamelen om naar There will be blood te gaan kijken. Eastern promises heb ik wél gezien. Nu ja, gezien : meer met mijn ogen dicht gezeten dan wat anders, ondanks een poedelnaakte Viggo Mortensen. In die cruciale scène, waar hij in een badhuis door in leder verpakte messentrekkers belaagd wordt, zelfs met twee vingers in mijn oren. Allemaal de schuld van een recensent die beweerde dat je het lemmet tot op het bot hoorde gaan.

“Je moet maar denken, ’t is niet echt”, zei mijn moeder vroeger altijd. Best mogelijk, maar wat koop je daarvoor als Javier Bardem met zijn hogedrukgeweer voor de deur staat ? Weliswaar op het scherm van de multiplex, maar toch. Geweldige film, No country for old men, maar dagen later liep ik er nog altijd ongemakkelijk van. Wat een opluchting toen ik in De Morgen las dat ‘schijtebroek’ Marc Didden niet durfde te gaan kijken. Als zelfs de specialisten vergeten dat het niet echt is…

KOEN FILLET

Blond en brede schouders, leren vest op de juiste plekken afgesleten, een man die beseft dat hij een vént is en die weet dat er naar hem wordt gekeken. Er zit een scheur in zijn jeans. Ik zie een stukje getatoeëerde kuit. Tribal. Maar hij loopt wel gewoon achter een winkelkarretje door de Colruyt. Net als ik. Op de parking heb ik een Landrover Defender zien staan, met achterin een rottweiler. De zijne, denk ik.

We kruisen elkaar ter hoogte van de kristalsuiker. Hij heeft Jupiler in zijn kar, Cola Zero, hondenbrokken, diepvriespizza en seizoen zes van de Sopranos. En hij heeft een ringetje door zijn wenkbrauw. Dat doet me twijfelen : misschien toch niet die Defender, maar die getunede Opel Astra. Ik verlies hem uit het oog als ik de groenteafdeling inrijd. Hij slaat die over. Echte venten eten geen sla. Ik wel. En worteltjes, tomaten en witlof. Zo staat het op mijn boodschappenlijstje. Ik moet ook nog een verjaardagscadeautje vinden voor een dertienjarig jongetje en ik moet even terug naar het rayon zeep en aanverwanten zie ik, want ik ben tandpasta vergeten.

Daar zie ik hem weer. Gsm aan het oor. De gang is leeg, alleen hij en ik. “Is het een blauw doosje ?” hoor ik hem vragen. Hij merkt mij nu ook op. Betrapt bij het uitkiezen van maandverband. Hij draait en keert het doosje in zijn ventenhanden. Het liefst was hij heel alleen in de Colruyt geweest. “Luchtdoorlatend, staat er op”, fluistert hij. Ik hoor hem sterven. Hij draait zijn rug naar me toe. Ik moet mijn best doen om het gesprek te volgen. “Dat weet ik niet, schatteke. Is dat niet allemaal hetzelfde ?” Ik zoek mijn tandpasta en neem daar mijn tijd voor. “Nee, zoeteke, echt niet. De Always is op, denk ik.” Ik vraag me af hoelang mijn zoektocht naar tandpasta geloofwaardig blijft. “Carefree is er wel.”

Het wordt Carefree. Hij zet het blauwe doosje terug en kiest het economy pack, telegeleid door zijn vriendin thuis. Hij neemt ook nog een busje Veet uit het rek.

Terwijl de juffrouw aan de kassa het maandverband en de Veet aanrekent, verdiept hij zich in de tekst op de rug van de Sopranos. En op de parking loopt hij recht op de Opel Astra af. (www.koenfillet.be)