koen fillet

Koen Fillet/Linda Asselbergs

Het is een geval van speld en hooiberg : ik zoek vrouwen die van muziek houden. ’t Is voor mijn werk. En ik bedoel écht, gepassioneerd, zoals sommige mannen van muziek houden. Vrouwen die de tekst van Subterranean Homesick Blues uit het hoofd kennen, die elk boek over de Beatles in de kast hebben, die weten dat Miles Davis nog in een fanfare heeft gespeeld, die erbij waren toen AC/DC optrad in dancing Thierbrau in Kontich, of die daar niet bij waren, maar kunnen doen alsof, vrouwen die kunnen vertellen dat de Rijkswacht daar binnenviel en dat een van de agenten een pistool drukte tegen het hoofd van Angus Young, vrouwen die boos worden als iemand beweert dat Van Morrison zeurt, en die luchtgitaar spelen. Ken jij vrouwen die luchtgitaar spelen, Linda ? Ik ook niet, alleen mannen doen dat. Dat zegt het helemaal. De ware liefde voor muziek is een mannenzaak.

Mijn zoektocht lijkt op die van Paul Jacobs halfweg de jaren tachtig. Voor het panel van De Taalstrijd moest hij vrouwen vinden met gevoel voor humor. Dat lukte niet. Hij kwam niet verder dan Myriam Thys. Toon mij een grappige vrouw, heeft hij me ooit gezegd, en ik trouw ermee. Tine Embrechts moest toen nog worden uitgevonden en Frieda Van Wijck hield zich verborgen bij de Wereldomroep. Paul moet haar ettelijke keren per week voorbijgelopen zijn in de koffiekamer van de omroep, onwetend van haar talenten. Ondertussen erkent de wereld dat Frieda geestig is, ik vraag me af waarom Paul nog altijd vrijgezel is.

Ter zake. Wat ik zoek zijn vrouwen die een deel van hun jeugd hebben doorgebracht in muffe tweedehands platenwinkels, op zoek naar die ene ontbrekende plaat. Ik noem maar wat : Bowi, een ep die Nick Lowe maakte als reactie op Low van David Bowie. Mijn hart sprong op van vreugde toen ik het kleinood bij Chelsea Records uit de afprijsbak viste. Zelden meisjes gezien bij Chelsea Records. Jullie zitten anders in elkaar : vrouwen gaan gewoon naar de Fnac en kopen een Greatest Hits van Nick Lowe. Of nee, niet van Nick Lowe. Van Chris Rea of van Clouseau. Misschien weten vrouwen dat het geluk van de collectioneur vluchtig is. Zogauw je zo’n zeldzaam plaatje vindt, is de spanning eraf. De gaten in de verzameling zijn interessanter dan de verzameling zelf.

Is er iets mis met ons, Linda, of met jullie ? Vissen doen jullie naar het schijnt ook al niet. Of kleuren wies. Wat is dat toch ?

Linda asselbergs

Net opgeduikeld uit de diepste regionen van het cd-rek : Alle dertien goed van Chris Rea. In het seizoen wil ik zelfs wel eens Driving home for Christmas meeneuriën. Hoe kon je dat nu weten, Koen ? Aan de pluszijde : niets van Clouseau in mijn muziekcollectie. En zowat het hele oeuvre van Miles Davis. Dat hij nog in een fanfare gespeeld heeft weet ik uit de film Collateral waarin Tom Cruise een jazzmuzikant neerknalt, zogezegd omdat hij dat niét wist. Filmfanaat zijn, telt dat ook ? En helaas, ik was er niet bij in dancing Thierbrau in Kontich, maar wel in het Antwerpse Pannenhuis toen daar het beginnende groepje Pink Floyd aantrad. Of ik had erbij kunnen zijn, alleen moest ik toen voor het donker thuis zijn van mijn moeder. Vrouwen die luchtgitaar spelen ? Nee, die ken ik niet. Vrouwen dansen, Koen. In het geniep, als niemand hen ziet. Dan zijn ze Ginger Rogers in ’t diepst van hun gedachten. Of Jennifer Beals in Flashdance. Tot de onderburen zich zorgen beginnen te maken over de stabiliteit van het pand.

Weet je dat ik het nogal vertederend vind, van die nerds die helemaal opgaan in een hobby ? Niet voor niets heb ik High Fidelity van Nick Hornby zo graag gelezen. En de film mocht er ook zijn, zoals alles met John Cusack trouwens. Nu ik erbij stilsta : ik ken zelfs mannen die luchtgitaar spelen op een echte gitaar.

Hoe het komt dat mannen zo monomaan met iets bezig kunnen zijn ? ’t Zijn de hersenhelften, Koen. Bij jullie zit daar niet zo’n dikke balk tussen als bij ons, zodat jullie de twee onderdelen voor specifieke doelen gebruiken. Bij ons werkt het hele zootje meer samen. Enfin, zo staat dat toch in van die suffe boekjes die willen verklaren waarom jullie niet kunnen luisteren en wij niet kunnen kaartlezen, maar aldoor schoenen kopen. Nu ja, vive la petite différence, zou ik zeggen. Zolang ik in de herfst van mijn leven maar niet moet leren golfspelen of achterop een motor kruipen. kleuren wies kan nog net, zelfs boomke wies als het moet. Maar om met Paul Jacobs te trouwen is mijn gevoel voor humor net niet absurd genoeg. Soms zijn de gaten in de verzameling inderdaad interessanter dan de verzameling zelf.

In deze tweewekelijkse brievencolumn buigen Linda Asselbergs van Weekend Knack en Radio 1-journalist Koen Fillet zich over prangende kwesties.