“Feesten in de slipstream van Pamela Anderson.” Het klinkt vast viezer dan het is, maar zo word ik dus liever níet uitgenodigd voor een feestje. En toch : homo’s en subtropische zwemparadijzen, het is een trend. Dit weekend wordt al voor de derde keer Splash ! georganiseerd in Aqualibi, en op 21 november volgt Gaywatch in het Brusselse Océade-complex. De organisatoren van dat laatste festijn hebben zelfs nobele bedoelingen, want de opbrengst gaat naar de strijd tegen aids. En glijden voor het goede doel, wie kan daar iets op tegen hebben ? Maar het bubbelbad sla ik die avond toch over.

Tijdens een lezing in de Openbare Bibliotheek van Amsterdam hekelde de Nederlandse schrijver Gerrit Komrij (64) onlangs de homovertrutting en de “verburgerlijking van het antiburgerlijke”. Dat het allemaal zo gewoontjes en braaf geworden is, klaagde de voormalige PC Hooftprijswinnaar, dat elk tegendraads element ontbreekt. Heimwee droop van zijn betoog. “Je maakte deel uit van een geheim genootschap”, mijmerde Komrij over zijn jeugd. “Je moest veinzen en de buitenwereld voor de gek houden.”

Zelf mocht ik het allemaal niet meemaken, maar ik ken ze wel, de verhalen over klopjachten, gezinsdrama’s, therapeutische sessies bij de psychiater en heelkundige elektroshocks. Zucht, dat waren tijden hé, Gerrit ?

Zoveel is er nochtans niet veranderd. Geheim is het genootschap dan nauwelijks nog, het is er niet minder exclusief op geworden. Gays die tot acht kunnen tellen, hoeven nooit een lege agenda te vrezen. Elk weekend valt er wel ergens een feest mee te pikken. En in tenten met namen als La Démence en Red & Blue zijn hetero’s, laat staan meisjes, niet bepaald dik gezaaid. Soms zijn ze er niet eens welkom. Niets op tegen hoor, maar na een poos wil een overdosis testosteron wel eens een bedwelmend effect hebben.

Nostalgici als Komrij kunnen de kast zo voor de kist ruilen. In Amerika, Amsterdam en Berlijn waren er al rusthuizen voor holebi’s, en bij ons moet begin 2009 Rusthuis Johanna openen in Schoten. In Brussel probeert het platform Holebihome.be iets gelijkaardigs te bewerkstelligen. In de krant verklaarde de Antwerpse uitbater dat zo : “Homo’s hebben extra veel oog voor de schoonheid en kwaliteit van het leven.” En dus zult u in Schoten geen muf bloementapijt aantreffen, maar designinterieurs, kamers met pc en internet en verwennerijen allerhande : een permanent beschikbare shuttle naar de stad, een zwembad, fitness en sauna. Voor holebi’s met hartproblemen wordt het gegarandeerd een verblijf van korte duur.

Met alle respect, maar daar komt alleen mijn haar van overeind. Alsof niet iedereen dergelijke luxe verdient op zijn oude dag. En dat de rusthuizen in kwestie ‘welwillende’ hetero’s de deur niet zullen wijzen, met een kostprijs van naar verwachting 1800 à 2700 euro zijn zulke elitehomes per definitie discriminerend.

Verenigingen van oudere holebi’s als De Roze Rimpel en Vieux Rose staan alvast niet te springen van enthousiasme. Niet dat ze dat niet meer kunnen, u weet dat wij homo’s op de lijn letten. Nee, het probleem is dat veel holebisenioren slechte herinneringen bewaren aan gettotoestanden. Zij voelen meer voor de aanpak van het OCMW in Antwerpen, dat via het personeel van de bestaande rusthuizen ook de bewoners probeert te sensibiliseren rond homoseksualiteit. Een werk van lange adem ? Ongetwijfeld. Maar een mens is nooit te oud om te leren.

Info : www.gaywatchpoolparty.be, www.gaypoolparty.be, www.rusthuis-johanna.be.

Wim Denolf