Ik zie een meisje dat hoopt een tram te halen en zich daarvoor de ziel uit het lijf rent. Sommige toeschouwers – hier loopt een scheidingslijn dwars door de mensheid – supporteren dat zij nog net op tijd aan boord zal kunnen springen. Anderen hebben liever dat zij daar niet in slaagt, omdat zij leedvermaak ontlenen aan elk falen waarbij zij zelf niet zijn betrokken. Een kleine, maar significante minderheid hoopt stiekem dat het meisje uitglijdt bij het rennen, met haar hoofd op de rails terechtkomt op het moment dat de tram vertrekt, waarbij hersens alle kanten opspatten, tot op de pied-de-poulejas van een voorbijschrijdende bakkersvrouw die een kreetje zal slaken, omdat bloed en hersenbrij zich zo lastig laten uitwassen. Veruit de grootste groep wellicht, die van de onverschilligen, kan het geen moer schelen wat er met dat hele meisje voorvalt. Een dergelijk, vrolijk gekleurd taartdiagram is de samenleving waarin wij dagelijks welgezind rondwandelen.

Het meisje haalt haar tram en laat mij achter, met dat gevoel dat ik vaker heb de laatste maanden : alsof de warmte en de goedheid uit de wereld zijn weggetrokken. Ergens werd een kraan dichtgedraaid, een deur dichtgeslagen. Het rijmen is verdwenen en de zon lijkt niet meer van plan van achter de wolken op te dagen. Het tocht, radio’s kraken en treinen ontsporen. Kranen lekken en deodorants verliezen hun werking op cruciale momenten. Vrouwen bedriegen hun mannen, mannen bedriegen hun vrouwen, sla is verlept en overal trap je in smeuïge, maar onwelriekende substanties. Het heden is vreugdeloos geworden, met al die log-ins, paswoorden en parkeerwachters. Nanny’s onthoofden vierjarige kindjes, er is dreiging van negatieve intrestvoeten. Mocht je niet beter weten, je zou denken dat de sterren verkeerd staan of dat de goede god is ingedommeld, op het moment dat de duivel aan zet was.

Ik heb geleerd dan mijn verweerde kop in te trekken en te doen zoals de schildpadden : wachten tot er weer een blaadje sla en een straaltje zon komt. Koud ijzer laat zich niet plooien met je blote handen, tenzij misschien door John Massis, en die ligt begraven op het kerkhof van Gentbrugge, niet ver van het jaagpad waarop je langs het water kunt fietsen tot in Wetteren.

Op sommige momenten is het leven een schaaltje borrelnootjes die je tegen beter weten in toch verorbert. Er komt dan een kind naar je toe of een huisdier dat iets doet waarmee je kunt lachen. Je laaft je aan de glimlach van een verlegen winkeljuffrouw. Je schilt een sinaasappel, maar laat aan de onderkant een stukje schil staan, om steun te vinden met duim en wijsvinger. Om te verhoeden dat het sap over je polsen zou lopen. Voor het eerst in al die jaren vraag je je af waarom je sinaasappels eet uit het vuistje, op zulk een kinderlijke wijze. Wellicht heeft iemand je dat zo geleerd, iemand die dertig jaar dood is, maar je genoeg liefde heeft geschonken om te overleven in tijden van liefdeloosheid. Liefde als perslucht in een duikfles, waarmee je kunt afdalen in de diepten van een troebele toekomst. Iedereen verliest zijn job of zijn uitverkorene. Iedereen krijgt darmkanker of een falende pancreas. Niettemin gaan wij door, gesterkt door stichtende spreuken en vitaminerijk voedsel. Wij vechten voort, met de strijdbare woorden van Winston Churchill en het nieuwe stripverhaal van Harold Wilberforce Clifton.

Wij hopen dat het Kalifaat niet in onze achtertuin komt bivakkeren en dat de Deutsche Bank niet overkop gaat. Wij wachten op de zon, die voor het eerst in maanden weer op het maagdelijke blad papier zal schijnen. Wij wachten op de blote knieën en op de blote kuiten, op het bloeien van de magnolia en op dat wonderlijke kantelpunt dat rokjesdag genoemd wordt. Wij wachten op een zachte stem die zegt dat sprookjes goed aflopen, ondanks de appel van de Boze Koningin. Ondanks het stampvoeten van Repelsteeltje.

jp.mulders@skynet.be

JEAN-PAUL MULDERS

Ergens werd een kraan dichtgedraaid, een deur dichtgeslagen. Het rijmen is verdwenen en de zon lijkt niet meer van plan van achter de wolken op te dagen