HET PROBLEEM MET DE KOSMOS

Dat er zoveel mensen in hun slaap knarsetanden, zegt zij. Mensen die stijf staan van de stress en zich zelfs des nachts schrap zetten. “Je moet mij niet vertellen hoe het met de maatschappij zit”, zegt zij. En dat er zoveel mensen bang zijn. Bang voor de terroristen. Bang om hun job te verliezen. Bang voor endeldarmkanker. Zoveel angsten dat ze niet meer weten welke er uit te kiezen. Zij heeft dat zien veranderen, de schrik zien groeien in mondholtes.

Zij, dat is mijn tandartse. Naast een bekwaam jongleur met boor, sikkel en composietvulling is zij in de eerste plaats filosofe. Je hebt van die mensen, en meestal ben ik blij ze tegen te komen. Ik ken er een die door het leven gaat als plaatslager, een andere liet de plaat vallen en is gewoon beenhouwer. Allebei verrassen ze je bij elke ontmoeting op inzichten en originele meningen die je nooit aantreft bij echte filosofen – het soort dat boeken schrijft die je geeuwend van je afgooit. Ik hou van huis-, tuin- en keukenwijsgeren, zoals ik wel vaker een voorkeur heb voor iemand die iets doet zonder daarvoor gestudeerd te hebben. Studeren vind ik overrated. Mijn hart gaat uit naar de autodidact en de passionele doe-het-zelver, op ongeveer dezelfde onverklaarbare wijze waarop mijn hart uitgaat naar donkere tabak en donkere vrouwen. Sinds 1999 heb ik geen sigaret meer aangeraakt. Met vrouwen stoppen vind ik moeilijker. Dat blijft levenslang vechten met afkickverschijnselen.

Met of zonder vrouwen echter kachelt de wereld verder, als een stampvoetend kind dat niet weet welke richting het uit wil. Ik sta op en ik ga weer slapen, doorgaans zonder dat de Apocalyps zich tussen die kantelmomenten voordoet. Sommige dingen blijven en andere veranderen, met de spijtige wetmatigheid dat meestal die dingen veranderen waarvan je graag wilde dat ze bleven, en de dingen blijven die je graag had zien veranderen. Gelukkig zijn er nog altijd een heleboel ingrediënten die het leven tot die onweerstaanbare hutsepot maken. Je hebt goede boeken, je hebt fauteuils waarin je weg kunt zakken. Je hebt de webpage 14 Hairless Cats That Look Like Vladimir Putin. Je hebt mensen die je tegenkomt en die je al lijkt te kennen, een leven lang zelfs. Je hebt zon op je huid, je hebt regenbogen, je hebt spaghetti met kaas en je hebt dreven vol herfstige kleuren. Je hebt koffiebonen die precies goed gebrand zijn. Je hebt de vrouw die onder haar gescheurde jeans zwarte netkousen draagt en die in de koffiebar suggestief een banaan begint op te peuzelen. Je hebt vruchten die zich moeilijker zonder bij-gedachten laten nuttigen dan andere.

Je hebt liedjes op de autoradio die precies op het goede moment voorbijfladderen. Je hebt toevalligheden die te gek zijn voor woorden en die je doen vermoeden dat wij hier toch niet met zijn allen als dwaze dobbelaars rondlopen. Sommige visionaire geesten, zoals Elon Musk, denken dat we niet in de echte wereld leven, maar in een computersimulatie van een hogere beschaving. Zoiets als The Matrix. Ik vind dat een fascinerende gedachte, die meteen kan verklaren waarom je soms glimpen lijkt op te vangen van hogere bedoelingen en werkzaamheden achter de schermen. Signalen van de kosmos, noemen mensen dat die erin geloven. Het probleem met de kosmos is dat hij nooit veel moeite doet om zich helder uit te drukken. Zijn signalen zijn dubbelzinnig en raadselachtig. Te krachtig om ze naast je neer te leggen, te wazig om er de Lotto mee te voorspellen. Je neemt daar akte van en je wandelt verder, hoofdschuddend, in je wereld die is aaneengelijmd met chemische formules en wetten van de fysica.

Je luistert naar een streepje Abba. Je blijft geloven in de liefde en de goedheid van de mensen.

Zelfs in de verkiezingsnacht deed je je best om niet te knarsetanden.

jean.paul.mulders@knack.be

JEAN-PAUL MULDERS

Sinds 1999 heb ik geen sigaret meer aangeraakt. Met vrouwen stoppen vind ik moeilijker. Dat blijft levenslang vechten met afkickverschijnselen