De schrik van elke ouder die jarenlang de zorg heeft gehad voor één of meerdere kinderen. Hoe kun je als ouder die het laatste kind uit huis ziet vertrekken nog min of meer evenwichtig het bestaan doorkomen ? Het klinkt als een bijna onmogelijke opdracht, maar ik kan u geruststellen : het lukt allemaal best. Sinds kort is de jongste van mijn drie kinderen het nest uit. En dan zou er zoiets moeten komen als een gigantisch zwart gat waar het achterblijvende ouderpaar vertwijfeld intuimelt. Het emptynestsyndroom noemen likkebaardende gezondheidwerkers dat.

Likkebaardend omdat het feit dat geen van de kinderen nog thuis slaapt een emotioneel onoverkomelijke last zou zijn. Wat jarenlang een drukte van jewelste is geweest, valt opeens in een ander, gezapiger, vrijer ritme. Vooral de vrouw zou erg gevoelig zijn aan dat syndroom.

In ons geval zou dat nog niet eens onlogisch zijn, want door mijn soms extreme uithuizigheid heeft mijn vrouw zowat de hele zorg voor de kinderen op zich genomen. En dan zou het niet gek zijn natuurlijk dat bij het wegvallen van die zorg ook gevoelens van verlies en leegte horen. De kinderen waren al die tijd hét voorwerp van zorg en bezorgdheid. Dat is bij ons niet anders geweest. Meer dan dertig jaar lang bepaalde het ritme van de kinderen ook het ritme van het huis.

Ik hoef er geen tekeningetje bij te maken : het wonder van de geboorte, de zorgen voor het kleine kind met de onvermijdelijke kinderziekten, eerste tand, eerste schooldag, eerste weetikwatnogallemaal, naar school brengen, van school halen, naar muziekscholen en andere jeugdbewegingen brengen, eerste lief…. Het hele repertoire is ons ook bekend. Een paar jaar geleden zaten we door omstandigheden nog met zijn achten in ons huis, nu zijn we nog met twee.

De gezellige drukte van toen is nu een serene rust geworden.

We hebben er altijd voor gezorgd dat het huis open was. Open van buiten naar binnen, maar ook omgekeerd. En vooral : dat iedereen in het huis zijn gevoel van vrijheid had, zowel de kinderen als de ouders. En dat iedereen elkaars vrijheid ook respecteert.

Gaat die overgang helemaal vanzelf ? Dat hoor je mij niet zeggen, maar het enige wat ik wel weet, is dat verandering bij het leven hoort. Het leven hangt nu eenmaal aaneen van het zoeken naar evenwichten. Tussen gevoelens, mensen, bezigheden.

Kinderen opvoeden is zowat het mooiste wat een mens kan overkomen. Maar als je eigenwaarde samenvalt met dat proces, en er ook bij ophoudt, dan maak je jezelf wel erg kwetsbaar. Let wel : ik wil zeker niet lacherig doen over mensen die met dat syndroom worstelen. En elk geval is verschillend. Elk gezin heeft zijn eigen evenwichten, gevoelens, gevoeligheden… En ja, het is ongetwijfeld zo dat voor een zorgende vrouw die nieuwe fase een boel onzekerheid met zich brengt.

Wie aan het syndroom lijdt, zou zich ook doelloos en nutteloos voelen. Met permissie : ik kan me best inbeelden dat taxichauffeur spelen, wassen, plassen, kortom zorg dragen, een groot nuttigheidsgevoel genereert, maar er is meer in het leven dan dat alleen.

En zo kunnen de behoeders van het lege nest weer op ontdekking naar nieuwe verrassingen, nieuwe bezigheden, nieuwe avonturen.

Met de drie kleinkinderen bijvoorbeeld… Aloha !

Jan Hautekiet U kunt Jan Hautekiet aan het werk zien in de theatervoorstelling ‘Op Drift’, samen

met Rick de Leeuw.

Info : www.

hautekietendeleeuw.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content