De kapper van Hillary Clinton draait overuren. Nu de Democratische voorverkiezingen spannender zijn dan de verkiezing van de president zelf, is het zelfvertrouwen van de voormalige first lady zichtbaar gedeukt, net als haar permanent. Een emotionele ‘uitbarsting’ in New Hampshire werd wereldnieuws. Want Clinton zou de race toch op haar hakken winnen ? Ze zit op de grootste oorlogskas, heeft een ervaren campagneteam rond zich en geniet een naambekendheid waar de tegenstrevers alleen van kunnen dromen. Ze staat bekend als een hardwerkende senator met hersens, en het bespaart ook flink op de renovatiekosten, per slot van rekening zat ze al een keer in het Witte Huis.

Ondertussen is Clinton gedoodverfde winnaar af, en is niet ervaring maar change het ordewoord. De kiezers zijn het geneuzel en gebeuzel in Washington spuugzat. Glazen plafonds of niet, Hillary is old school en haar ‘goed en fout’-beeldspraak behoorlijk out of date. En wat de geloofwaardigheid betreft : uiteindelijk zat Bill in de Oval Office, niet zij. En iedereen weet hoe dat afliep.

Voor de ambitieuze presidentsvrouw (“met ons krijg je er twee voor de prijs van één”) moet het een hel geweest zijn. Natuurlijk kwam het hoogste ambt haar toe, maar die Monica Lewinsky ? Dat was er echt over. En dan laat zoiets nog sporen na ook ! Hillary Rodham Clinton, ziedend van woede, beet op haar lip. Sterker nog, ze toonde zich een toegewijde, vergevingsgezinde echtgenote en werd net niet heilig verklaard. De transformatie van politiek beest tot new royalty resulteerde eind ’98 in een Vogue-cover en de hoogste waarderingscijfers uit haar carrière. Kan het ironischer ?

Ook de presidentskandidate van de Franse socialisten Ségolène Royal kreeg vorig jaar met een overspelige echtgenoot te maken, in volle verkiezingstijd nog wel. “Ze heeft slechts één gebrek”, liet een woordvoerder zich daarover ontvallen. “Haar partner.” Waarop Royal haar medewerker het zwijgen oplegde. Verkiezingscampagnes kunnen slaande deuren en rondvliegend servies wel missen. Ségolène deed wat ze dacht te moeten doen, en verloor. Dat ze François Hollande kort na de nederlaag de bons gaf, versterkte de indruk dat Royal talmde, dan wel uit koele berekening handelde.

Is het daarom dat feministische retoriek ook bij Hillary niet aanslaat ? Met de Lewinsky-affaire viel immers geen eer te halen. Natuurlijk had ze Bill publiekelijk op zijn donder moeten geven. Hem in zijn blootje zetten in de Engelse tuin die ze zo mooi liet aanleggen. Of, waarom niet, zijn presidentiële staf onthoofden. Hillary maakte waardig het beste van de situatie, maar won weinig harten. Daarvoor zag de kiezer te weinig vlees en bloed, en te veel politics as usual. Ook wat de invasie in Irak betreft, benadrukte regisseur Michael Moore vorige week op zijn blog : “In bed vraagt ze zich af hoe het zou gelopen zijn als ze niet naar haar rekenmachine had geluisterd, maar naar haar geweten.” Of de kapper natuurlijk.

Wim Denolf