Korfoe, het grootste en groenste eiland van de Ionische archipel, biedt veel meer dan zon en zee. In het heuvelachtige binnenland nestelen schilderachtige dorpen en de oude kern van Korfoe-stad met zijn prachtige Venetiaanse architectuur werd pas tot Werelderfgoed uitgeroepen.

Het mooie van Korfoe is dat er wat is voor iedereen. Er is een kustlijn van meer dan tweehonderd kilometer en geschiedenis en legendes liggen verstrengeld in een groen heuvellandschap van ongekende schoonheid. Het eiland biedt plaats aan zonaanbidders, vogelaars, botanici, sportievelingen en historici. In de loop der eeuwen werd Korfoe veroverd door Romeinen, Noormannen, Byzantijnen, Venetianen, Fransen en Britten alvorens onderdeel te worden van het moderne Griekenland. Geen wonder dus dat het kosmopolitischer is dan enig ander Grieks eiland.

Korfoe is ook een eiland vol mysteries. Dit is de plek waar Odysseus, koning van Ithaka en de bedwinger van Troje, 3000 jaar geleden NausikaƤ zou hebben ontmoet, dochter van Alkinoƶs, koning der Faiaken, wiens paleis was versierd met glanzende metalen en werd omgeven door een betoverende tuin. Andere beroemde passanten waren onder meer keizerin Sissi van Oostenrijk, die er het neoklassieke praalpaleis Achilleion liet optrekken, en de Britse schrijver Lawrence Durrell.

Kruising tussen Venetiƫ en Napels

De Venetianen hebben bijna vierhonderd jaar lang over Korfoe geheerst (1386-1797). Ze gebruikten het strategisch gelegen eiland aan de monding van de Adriatische Zee als bolwerk tegen de Turkse expansiedrift. Ze legden vestingen met weidse uitzichten aan, bouwden bastions en groeven complete tunnelstelsels uit. Ook trokken ze statige herenhuizen en schitterende landhuizen op. Ze betaalden de Korfioten om olijfbomen te planten – waarvan er nu nog ruim drie miljoen zijn – en gaven hun voorliefde voor kruiden, rijst en pasta aan de bevolking mee. Ze hebben zelfs wat van hun dialect in de taal achtergelaten.

Aan Korfoe-stad is er weinig typisch Grieks. De stad heeft iets mediterraans, een kruising tussen VenetiĆ« en Napels misschien, met een vleugje Parijs en een zweempje Londen. In het hart van de stad kijken verbleekte Venetiaanse herenhuizen uit over een weidse esplanade – de Spianada – waar op zondagmiddag cricket wordt gespeeld in de schaduw van een Victoriaans muziekpaviljoen. Aan Ć©Ć©n kant van de Spianada nippen mensen aan koffie en ouzo, onder de lange zuilengalerij van het Liston dat door de Fransen onder Napoleon werd aangelegd, naar het voorbeeld van de rue de Rivoli. Het Liston is nog steeds een ideale plek om af te spreken. Aan de noordzijde van de Spianada hebben de Britten het imposante Palace of St. Michael and St. George (met een prachtige collectie kunst uit het Verre Oosten) gebouwd, terwijl aan de oostkant de oude vesting oprijst, die in de zevende of achtste eeuw, toen de Byzantijnen aan de macht waren, is versterkt.

Op weg naar de nieuwe vesting en de haven in het noordwesten van de stad beland je in kronkelstraatjes met winkels, markten en mooie kerken, zoals die van St. Spyridon. Het lichaam van deze beschermheilige van Korfoe ligt in een zilveren lijkkist die vier keer per jaar met veel ceremonie de hele stad wordt rondgedragen. Verder kom je vele schilderachtige plekjes tegen, zoals het Kremastiplein met zijn oude Venetiaanse putrand, en het plein aan het stadhuis, dat op zomeravonden dienstdoet als openluchttheater. De moeite is zeker ook een bezoek aan het Byzantijns Museum met zijn fraaie iconencollectie in de Panayia Antivouniotissakerk en aan de Joodse wijk vlakbij de haven, met zijn synagoge, juwelierszaken en rommelwinkeltjes. Het jodendom, de Grieks-orthodoxe kerk en de Byzantijnse kunst floreerden hier allemaal onder de tolerante heerschappij van de Venetianen, wier gevleugelde leeuw van St.-Marco nog steeds op poorten en muren prijkt.

Het moderne zuidelijke deel van de stad heeft brede lanen, grote pleinen en ouderwetse koffiehuisjes en pasticceria’s. Vlakbij de kustweg langs Garitsa Bay bevindt zich het Archeologisch Museum, waar onder andere een stenen fronton te bewonderen is met een van de angstaanjagende Gorgonen die een riem van slangen draagt, maar ook een leeuw met geplette kop, Romeinse standbeelden en tal van muntstukken, allemaal overblijfselen van een welvarend verleden. Even om de hoek vormt de Britse begraafplaats een bijzondere bezienswaardigheid. In het wild, tussen de Victoriaanse graven groeien er wel dertig verschillende, zeldzame ochideeĆ«n.

Kust en binnenland

In het heetst van de zomer is het wellicht prettiger om de dagen door te brengen aan zee of in de koelere heuvels en ’s ochtends of ’s avonds de stad te verkennen. De kustlijn heeft vele gezichten, van de rotsbaaien, grotten en kristalheldere wateren bij Paleokastritsa in het noordwesten en de eindeloze zandstranden en duinen bij Santa Barbara en het Korissionmeer in het zuidwesten, tot de door de natuur gebeeldhouwde zandstenen kust bij Sidari in het noorden en de rotsige inhammen en vissersdorpjes in het noordoosten. Volg je een landweggetje het binnenland in, dan ontdek je kleine dorpjes en oude kerken, passeer je door olijfbossen en langs stapelmuurtjes en maak je kennis met de vriendelijke bevolking.

In het noordoostelijke kustdorpje Aghios Stefanos kun je een dag lang een boot huren en richting zuiden varen, langs de stranden van Kerasia, Kouloura, Kalami en Agni. Kouloura heeft een pittoresk vissershaventje met een mooie witte villa, een taverna en kleurrijke scheepjes, en in Kalami staat het Witte Huis, waar de schrijver Lawrence Durrell woonde in de jaren dertig (nu een taverna met huurappartementen erboven). Ten zuiden van Kalami ligt een kleine baai met een kapelletje, cipressen en glashelder water, dat Durrell ook beschrijft in zijn eerste reisboek Prospero’s Cell, met herinneringen aan zijn verblijf op het eiland. Reizend naar het zuiden vanuit Korfoe-stad kun je Kanoni bezoeken met zijn beroemde uitzicht op Pontikonissi (Muizeneiland) en het Vlachernaklooster. Liefhebbers kunnen nog Sissi’s Achilleion bewonderen, om vervolgens de beeldige dorpjes in de centrale heuvels aan te doen, zoals Sinarades met zijn folkloremuseum, Kinopiastes, Agii Deka en Stavros. Ouderwetse bakkerijtjes, verlaten olijvenperserijen, kerken en kloosters liggen in oogstrelende landschappen vol olijfbomen en cipressen.

Het uiterste zuiden wordt door velen als een teleurstelling ervaren : te plat, te heet en te saai ! Toch is de kade van Lefkimmi bijzonder de moeite waard, werkt Kavos als een magneet op vele Europese jongeren en lopen de stranden over in fraaie zandduinen.

De mooiste zonsondergang

Maak ook een dag vrij om noordwaarts te trekken, via de bruisende badplaats Kassiopi, dwars door de olijfbossen naar het verlaten bergdorpje Paleo Perithia. Met een goede kaart en een paar stevige wandelschoenen kun je van hieruit te voet omhoog naar de top van de berg Pantokrator, waar een oud klooster staat. Het uitzicht alleen al loont de klim, en de bergflanken zijn begroeid met wilde bloemen en brem. Stapelmuurtjes markeren verlaten velden en ontzielde gehuchten. Dit bergachtige gebied is doorspekt met kronkelweggetjes en mooie dorpjes, zoals Strinilas en Episkepsis.

De westkust alleen al bestaat uit ruim 80 kilometer strand ! De grotten, baaien, rotsige landtongen en lange zandstranden maken er een ideale bestemming van om op ontdekking te gaan. Een lastig probleem voor de bezoekers is het kiezen van de beste plek om de zonsondergang te bewonderen ! Sommigen zweren bij het uitzicht vanuit Sunset Restaurant in Krini, vlakbij de twaalfde-eeuwse vesting Angelokastro, iets ten noorden van Paleokastritsa. Anderen geven de voorkeur aan het hoogste punt van het dorp Pelekas, pal ten westen van Korfoe-stad, en weer anderen nestelen zich liever bij het Korissionmeer in het zuiden.

Door Preben Kristensen

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content