GIRL GANGS

CYCLO CATS © Debby Termonia

Voor girlpower hoef je het stof niet van oude Spice Girls-platen af te blazen. Deze drie vrouwenclubs banen zich triomfantelijk een weg doorheen een mannenwereld. En ondertussen kletsen en lachen ze erop los.

CYCLO CATS

Onafscheidelijk zijn deze ‘stoere poezen’ en hun stalen ros. Elke woensdagavond en zondagochtend fietsen de Cyclo Cats minstens 50 kilometer.

Nele (34): “Toen ik stond te supporteren tijdens de koers, voelde ik voor het eerst de drang om zélf op de fiets te kruipen. Na een poosje kwam het idee voor de Cyclo Cats.”

Gudrun (34): “In de krant las ik Neles oproep. In het eerste en tweede middelbaar waren we vriendinnen, maar we verloren elkaar uit het oog. Ik voelde mij meteen thuis in de groep. We praten over álles en delen dezelfde helden: Sanne Cant, Marianne Vos, Wout van Aert.”

Nele: “Op je koersfiets door landschappen razen, samen met je vriendinnen: de max. Maar het is niet voor watjes, want we fietsen door weer en wind. Toch doet iedere rit deugd.”

Gudrun: “Fietsen is als uitwaaien aan de kust: tijdens zo’n rit kan ik de dingen loslaten, krijg ik ingevingen voor mijn werk maar ook wilde ideeën voor groepsactiviteiten.”

Nele: “Er staat trouwens ‘Keep your eyes on the road’ op de achterkant van onze tenue.”

Gudrun: “Ja, want mannelijke coureurs bleven al eens opzettelijk in ons wiel hangen.” (lacht)

Nele: “‘Stoere poezen’, zo noemen ze ons weleens.”

Gudrun: “Al vinden mannen het best vaak denigrerend als wij ze inhalen. Eén keer was er een man die per se die afgang – zo noemde hij het zelf – wilde vermijden, zodat hij een tandje bijstak. Maar omdat we bergop gingen, moest hij een eindje verder staan uitblazen. Hij had zich zodanig kapotgereden.”

Nele: “Maar we blijven vrouwen, we babbelen er zo lustig op los dat je ons al van ver hoort komen.”

cyclocats.be

WHISKEY LADIES

In 2005 begonnen de Whisky Ladies als een gewonnen weddenschap. Want whiskyminnende vrouwen vinden, dat is géén onmogelijke klus. Van twintigers tot zeventigers : elke meeting proeven ze het beste van wat Schotland te bieden heeft.

Krien (44): “Al 25 jaar gaan mijn man en ik op reis naar Schotland. Daar ontstond onze liefde voor whisky. Inmiddels bezochten we er alle distilleerderijen. Met hart en ziel maken ze die whisky’s. Dat zijn hun kinderen, waar ze maanden op wachten.”

Griet (44): “Tijdens onze bijeenkomsten komen er af en toe vrouwelijke whiskykenners spreken. Zo was er Juliette, een Française die met een Schot trouwde. We hingen aan haar lippen, want ze praatte wondermooi over geuren, kleuren en smaken.”

Krien: “Eigenlijk zijn er geen typische mannen- of vrouwenwhisky’s. Ik zie piekfijne dames genieten van de gerookte variant, die je herkent aan zijn asfalt- en teerachtige karakter.”

Griet: “Toch plakt er een mannenetiket op. In films gieten mannen hun glas whisky in één slok naar binnen. Zo moet het niet, want dan verbrand je je smaakapparaat dat niet meer dan 26 graden kan verdragen. Je drinkt het idealiter uit een klein glas, neemt een slokje, houdt het in je mond en laat toe dat je speeksel produceert; zo kan de whisky je smaakpapillen verwennen.”

Krien: “Soms kunnen wij zelfs beter whisky proeven, omdat het dichter bij onze natuur aanleunt en wij meer stilstaan bij een banaan- of appeltoets.”

Griet: “Krien leerde mij die mooie kant ontdekken. Aan het kampvuur van de scouts dronk ik weleens whisky maar dat goedkope spul en dat branderige gevoel in mijn keel waren niet mijn ding. En nu, jaren later, verkies ik whisky boven wijn.”

whiskyladies.be

DÉ DUIFKES

Al twee jaar verenigen Dé Duifkes vrouwen met een kloppend hart voor natuur en vogels. In groepjes gaan ze, in gummilaarzen en met een verre-kijker, op zoek naar ‘bird-gasms’.

Anna (26): “‘Moeten jullie niet terug naar de keuken in plaats van hier vogels te staan kijken’, horen we weleens. Het is een machowereld. Als ik vroeger bij een groep aansloot, was ik vaak de enige vrouw. De gemiddelde vogelkijker is man, vijftigplusser, weinig sociaal en gekleed in camouflagekledij. Ik kreeg altijd rare blikken, maar dankzij Dé Duifkes kan ik met vriendinnen de natuur in. Een verademing.”

“Vogelspotten, dat kan nochtans iedereen. Je hoeft heus niet standaard met een fleece en bottines rond te lopen. Als we thuiskomen, ruilen we onze wandelschoenen ook weleens in voor naaldhakken.”

“Toch is de vogelwereld gesloten, waardoor velen niet weten waar een bepaalde soort te zoeken. Zo is de vrijwel uitgestorven korhoen in de Hoge Venen nog te bewonderen. Wij delen die insidertips graag met de groep. De natuur is van iedereen.”

Melina (35): “Een zeldzame vogel spotten is als een coup de foudre. Zo’n exemplaar van dichtbij zien en er een foto van nemen : dat noem ik een bird-gasm. Het geeft een even grote kick als voor het eerst een liveconcert bijwonen van je lievelingsartiest.”

Al zo’n tweehonderd soorten vogels hebben we gespot, in België en omstreken. Bij ons is er zo’n aaibare sfeer. Als we pauze nemen, is dat vaak met koffie en taart.”

Anna: “Wel grappig, één keer reed een mannelijke gids zich met zijn 4×4 vast in de gracht. Een van Dé Duifkes sleepte de auto eruit. Een egodeuk voor die man, maar voor ons een overwinning.”

facebook.com/DeDuifkes

Tekst Melissa Janssens & Foto’s Debby Termonia

“Op de achterkant van onze tenue staat Keep your eyes on the road”

“In films gieten mannen hun whisky in één slok naar binnen. Zo moet het echt niet”

“Een zeldzame vogel spotten is als een coup de foudre”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content