Eenvoudige wijnen die geen pijn doen in de portemonnee. Daar willen we het over hebben in deze rubriek. Château Simple (275), wijn voor beginners, die ook de kenners wel bevalt. Deze week : elzaswijn.

In Frankrijk vertoont de Elzas, door zijn Duitse trekjes, het karakter van een buitenbeentje. De keuken is on-Frans, de wijn is alleen wit en dikwijls zoet en, bovenal, de druivensoort staat op het etiket vermeld. De Rijn vormt de levensader van de streek en daarmee gaat de meeste uitvoer noordwaarts. In het zuiden van Frankrijk, pakweg in de Provence, zul je niet veel elzaswijn tegenkomen.

Vanaf de Tweede Wereldoorlog is er een evolutie ten goede begonnen, namelijk met de promotie van de zogenaamde ‘edele’ druiven-soorten : riesling, pinot gris, gewürztraminer en pinot noir. Edelzwicker, een mengsel van verschillende dooreengeplante druivensoorten, en de dorstlesser pinot blanc kwamen wat in de verdrukking.

Het ‘edele’ karakter van de gebruikte druivensoorten heeft de vermelding ervan op het etiket meegebracht. Dat is erg on-Frans. De Franse wijnregelgeving wil namelijk dat het geheel van de productiefactoren het product en de ermee verbonden appellation definieert, en niet alleen de druivensoort. Anderzijds mag elzaswijn wel gechaptaliseerd (verzoet) worden, wat dan weer helemaal on-Duits is. In Duitsland is het aanrijken van AOC-wijn ( Prädikat-wijn) met suiker in het druivensap strikt verboden. Elzaswijn kun je dus echt een ‘grenswijn’ noemen.

De gemiddelde opbrengst in de Elzas bedraagt 100 hectoliter per hectare. Dat is vrij hoog als je kwaliteit nastreeft, maar het moet worden toegegeven : witte wijn verdraagt hogere rendementen dan rode.

Pas in 1962 werd in de Elzas de AOC ingevoerd en in 1973 volgde de officiële erkenning van de grands crus : speciaal afgebakende wijngaarden met terroir-roeping. Daar is veel om te doen geweest. Deze grands crus werden al van veel vroeger apart gehouden. De officiële erkenning ervan heeft dus de kwaliteit van de rest niet omlaag gedreven. Dat is niet altijd het geval met classificaties. De cuvées spéciales uit de champagnewereld bijvoorbeeld, zijn als ‘het beste’ uit de grote champagneplas gelicht. Het apart houden ervan verlaagt dus de kwaliteit van de gemiddelde champagne. De seconds vins van de grote Bordeauxse chateaus daarentegen zijn selecties van minder goede wijn uit het hoofdproduct en verbeteren dus het gemiddelde.

De supergeconcentreerde wijnen zoals de vendanges tardives ( spätlese) en de sélection de grains nobles ( auslese) verliezen in de concentratie een groot gedeelte van hun bodemspecificiteit en zijn bovendien moeilijk te plaatsen aan tafel.

Pinot Gris 2006, Ziegler

Goed gevulde kleur, naar het geel toe. Rijpe neus met de typische, wat weeë toets van pinot. Smaak met zoet accent maar ook met goede vulling en lengte. Kan passen bij desserts met vers rood fruit. (Delhaize : 9,99 euro)

Riesling 2006, Bennwihr

Lichte groengele kleur en een rijpe, wat neutrale neus, nauwelijks als riesling herkenbaar. De smaak is mooi droog maar karakterloos. Geen gastronomische functie. (Colruyt : 4,95 euro)

Pinot Gris ‘Les Cigognes’ 2006, Cave D’Obernai

Volgele kleur en een florale, rijpe neus met zelfs een honingtoets. De smaak is rijp en zoet en met lengte. Kan passen als aperitief maar dan goed gekoeld. (GB/Carrefour : 4,85 euro)

Riesling 2006, Cave de Turckheim

Lichte groengele kleur en een zwakke, dunne, nauwelijks als riesling herkenbare neus. Ook een lichtzure, droge, karakterloze smaak. Geen gastronomische functie, tenzij hij gebruikt wordt om vis te pocheren. (GB/Carrefour : 5,35 euro)

Gewürztraminer 2006, Bennwihr

Gevulde geelgroene kleur en typische muskaatneus. Zoete en rijpe, exotische smaak met redelijke vulling. Moet passen bij sommige Aziatische gerechten. (Colruyt : 5,99 euro)

Pinot Blanc 2005, Domaines Schlumberger

Lichte groengele kleur en frisse, sprankelende, wat neutrale neus. De smaak is ietsje zoeterig. Kan als goed gekoeld aperitief.

(Delhaize : 6,49 euro)

Door Herwig Van Hove