Friend zone

Ze blijven komen, de verhalen over seksverslaafde mannen die te veel in de pap hebben te brokken. In het wereldje circuleren namen van hoge koppen die binnenkort zullen rollen. Sommigen schijnen het op een akkoordje gegooid te hebben: eerst mogen ze het tv-seizoen nog uitdoen, dan zal de hel losbarsten.

“De strapatsen van die gasten stralen af op ons, gewone mannen”, zegt een vriend die met zorg een pasta puttanesca voor mij bereid heeft. “Het was al niet gemakkelijk in de dans der seksen. Nu weet je helemaal niet meer hoe het aan te pakken. Je moet een bandido zijn, maar wel nog juist aaibaar. Je moet zachtaardig maar kordaat zijn. Je moet je wassen, maar niet te hard naar zeep ruiken. En bovenal moet je ‘hen aankunnen’, zoals vrouwen vaak zeggen. Ik heb nooit goed begrepen wat ze daarmee bedoelen.”

Hij voelt zich wat verlaten sinds zijn lief van jaren, een fiscaliste met ogen om voor te moorden, er met een circuskunstenaar vandoor is. Mijn kameraad countert dat met een goed gestoffeerde kerstboom en door om de dag verse soep te maken. Hij is het type dat vrouwen beweren te willen, maar geredelijk laten staan voor een foute snuiter. Ondanks al zijn talenten, verzeilt hij gemakkelijk in wat tegenwoordig de friend zone genoemd wordt.

Naar het schijnt wil je overal zitten, behalve in de friend zone. Daar vind je mannen die in de vrieskou een nieuwe accu in de auto van vrouwen monteren, maar geskipt worden voor spannender kwesties. Vrouwen luchten bij hen hun hart over macho’s die alleen aan zichzelf denken – maar op wie ze halsoverkop verliefd zijn geworden.

Mijn kameraad vraagt of ik kaas wil voor op de pasta. Dat wimpel ik af; hij weet als geen ander dat kaas op pasta puttanesca zoiets als vloeken in de kerk is. “Je hebt toch genoeg vrouwen die gewoon een leuke en betrouwbare vent willen?”, werp ik tegen.

“Misschien,” zegt hij, “als echtgenoot en vader voor hun kinderen. Maar diep in de vrouwenziel sluimert een onstuitbare drang het gevaar op te zoeken.”

Hij verwijst naar Charles Manson, de beruchte Amerikaanse seriemoordenaar die onlangs is gestorven. Tot aan zijn dood kreeg hij jaarlijks duizenden brieven. Een stoet vrouwen kwam hem in de gevangenis bezoeken. Hij was al 81 toen hij nog bijna in het huwelijksbootje stapte met zijn verloofde van 26 – maar terugdeinsde toen zij zich liet ontvallen hem na zijn dood te willen opzetten en uitstallen.

“Dat zijn gekkinnen”, zeg ik met een wegwerpgebaar.”Ongetwijfeld”, zegt hij, en kijkt dromerig in de verte. “Maar hij deed ze toch maar binnen, met zijn mottige baard en dat hakenkruis dat hij in zijn voorhoofd gekerfd had. Soms kan ik daar stiekem naar opkijken.”

Zijn telefoon rinkelt; een vriendin heeft haar gsm in het toilet laten vallen. “Ja Valerie”, hoor ik mijn vriend zeggen. “Misschien kan ik die nog redden. Laat het water er uitlopen en leg hem op de verwarming. Probeer hem in elk geval niet aan te zetten voor ik bij jou ben.”

“Ik moet straks nog even weg”, zegt hij verontschuldigend. Good guys finish last, moet ik denken. En ik neem nog een van zijn zelfgemaakte gemberkoekjes, die perfect zijn afgebakken.

jean-paul.mulders@knack.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content