Als filerijden een olympische discipline was, dan had ik al een resem medailles bijeengereden. Afgelopen maand heb ik alweer een paar ’topprestaties’ kunnen neerzetten met tijden die variĆ«ren van anderhalf tot 2 uur en dat voor een dikke 25 kilometer. Het traject Leuven-Brussel is een echte afknapper, zoals er nog wel een paar zijn.

Volgens de routeplanner Mappy bedraagt de afstand van mijn huis in Heverlee tot mijn kantoor in Evere 26 kilometer, waarvan 20 kilometer snelweg. De route mag me 20 minuten kosten, schat Mappy. Helaas, in de meer dan vijftien jaar dat ik naar Brussel kom werken, is de weg geleidelijk dichtgeslibd en vooral de jongste jaren onmogelijk geworden. Zelfs flexibele werktijden helpen nog nauwelijks, nu de ochtendspits tot na tien uur duurt. En waar denkt u dat de verloren tijd vanaf gaat ? Het werk moet toch gebeuren, van de vrije tijd dus.

Natuurlijk, een mens kan wel wat doen in de file. Via de gsm al beginnen afspraken te maken, overleggen of vergaderen. Lippenstift en mascara aanbrengen, als daar thuis geen tijd voor was (een oogpotlood gebruiken is niet zo’n goed idee weet ik uit ervaring). Verder is naar de radio luisteren een optie. Zo vind ik de Ochtend op Radio 1 een goede gids door de actualiteit (met Kathleen Cools als mijn favoriete reporter). Als het laat wordt en Annemie Peeters streng komt aanzetten met al dat consumentenleed in Peeters en Pichal, kun je zappen. Al naargelang mijn stemming wordt het dan Klara of het Foute Uur op Donna. Ondertussen overweeg ik ook de aankoop van audioboeken, volgens sommige collega’s een ideale manier om verloren tijd nuttig te besteden.

En toch. Hoe je het ook aanpakt, die files zijn vervelend en stresserend. Zeker als je ergens echt op tijd moet zijn. Steeds meer begin ik het zwaar gestreste personage te begrijpen dat Michael Douglas vertolkt in Falling Down. Zijn stoppen slaan door wanneer hij weer eens in een toeterende file staat. Daarop stapt hij gewoon uit, laat de auto achter en bedreigt vervolgens voorbijgangers met een geweer. Nee, ik heb geen wapenvergunning en ben niet van plan er ooit een aan te vragen. Wat ik mij wel wil aanschaffen, is een vouwfiets. Onze autoredacteur Pierre Darge is al jaren een fervent pleitbezorger van de vouwfiets (“Chauffeurs op 2 wielen”, pagina 61). Hij staat er trouwens op dat hij er Ć©Ć©n had voor het een trend werd en ziet zijn Brompton als een verlengstuk van de auto. Hij rijdt tot de rand van de stad, parkeert en fietst dan naar het centrum. Weg parkeerboetes en weg stadsfiles. Maar twee andere collega’s op kantoor zien zo’n fiets als verlengstuk van de trein. Onze kantoren liggen ver van de grote Brusselse stations en daarom was de trein nooit een optie. Kleine stations in de buurt van onze redactie, maar net te ver om te stappen, hebben dan weer geen busverbindingen. Zo’n vouwfiets lijkt de oplossing. Benieuwd of het wat wordt.

trui.moerkerke@knack.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content