Ze hebben uitheemse roots en brengen elk een eigen interpretatie van wat je wereldpop zou kunnen noemen. Ronny Mosuse (37) en Hadise (22) zijn de ideale ambassadeurs van het Jaar van de Interculturele Dialoog.

RONNY MOSUSE

Een verstandige meid. Dat was mijn eerste indruk toen ik Hadise enkele jaren geleden in Het Auteurscafé van Sabam zag optreden. Ze weet duidelijk wat ze doet. Zij is het prototype van de nieuwe generatie artiesten, waartoe ik ook Leki reken. Meisjes die gestudeerd hebben. Soms denk ik : misschien had ik ook wat langer naar school moeten gaan. Maar ik wou op m’n achttiende op eigen benen staan. En dus koos ik voor de universiteit van het leven.

Ik ben, net als Hadise, heel jong in het vak gestapt. Ik ontdekte al snel dat muziek spelen en op een podium staan een louterend effect hadden. Onder toezicht worden geplaatst van een jeugdrechter, in tehuizen terechtkomen : zoiets kan je leven blijvend bepalen. Voor mij en mijn broers was de muziek een manier om aan dat lot te ontsnappen. Ik had niet willen ruilen met de jonge talenten die nu via zangwedstrijden à la Idool de hemel in worden gekatapulteerd. Ik heb de kans gekregen om op een natuurlijk ritme te groeien, de druk was toen minder groot.

Toen Europa 2008 uitriep tot het Jaar van de Interculturele Dialoog polste Bert Anciaux, de Vlaamse minister van Cultuur, of ik daar ambassadeur van wou worden. Het charmeerde mij dat hij verder wilde gaan dan de uitwisselingsprojecten waartoe andere lidstaten zich beperken. Het is de interculturele dialoog op straat die mij het meest interesseert. De vele culturen die hier naast elkaar leven, zouden met elkaar moeten leven : daar gaat het om.

Mijn enige eis was een resultaatsverbintenis, van beide kanten. Ik zal zoveel mogelijk voor dit doel opdraven, op voorwaarde dat het kabinet mij achteraf ook cijfers laat zien. Bijvoorbeeld : zullen er op het einde van het jaar effectief meer allochtone kinderen bij een jeugdvereniging ingeschreven zijn ? Ik geloof echt dat we iets kunnen veranderen.

De drempelvrees moet weg. Toen ik als kind met mijn broers in home Zonnehuis in Sint-Amands verbleef, voelde ik dat de mensen in het dorp bang waren van die vier kleine zwartjes. Pas toen ze merkten dat we helemaal in het plaatselijke leven geïntegreerd waren, verdween het wantrouwen. Daarom zeg ik : met elkaar praten, zal de angst wegnemen. Alleen bemoeilijkt de polarisering in de media, zoals met het hoofddoekendebat, het gesprek.

Nu ik BV ben, valt mijn huidskleur niet meer op. Toen ik nog niet bekend was en als tiener ronddwaalde in Antwerpen, daarentegen, kreeg ik zo vaak paspoortcontroles en werd ik zo vaak van de trein geplukt om volledig gefouilleerd te worden dat het enkel om doelbewuste pesterijen kon gaan. In het begin ben je geïntimideerd, maar na enkele keren vraag je aan zo’n agent waarom jij er altijd uitgepikt wordt. “Geen grote bek opzetten, maat”, krijg je dan te horen. Je staat er machteloos tegen-over. Als er rellen zijn met allochtonen denk ik daar altijd aan terug. Ik kan me levendig voorstellen dat sommige jongeren zich geviseerd voelen. Ik kon dat destijds gelukkig relativeren, maar anderen zullen zich daar tegen afzetten.

Ik ben hier geboren en heb mijn Congolese vader nauwelijks gekend. Lange tijd was er slechts een flauwe, louter biologische interesse in mijn afkomst. Door een tijdje terug naar Congo te reizen, is de zoektocht plots aangewakkerd. Misschien speelt het ook mee dat ik nu ouder ben en me realiseer dat die Afrikaanse roots voor mijn kinderen een lege bladzijde blijven. Mijn vader kwam uit een regio die best vruchtbaar is. Wat heeft hem bezield om zijn familie te verlaten en naar België te komen ? Dat houdt me nu vooral bezig.

HADISE

Er zijn weinig artiesten die ik graag hoor zingen in het Nederlands. Ronny behoort tot die uitzonderingen. Zijn songs zijn zo onvoorspelbaar. Hij kan in uitzonderlijke bewoordingen over de liefde zingen. Ronny doet echt zijn eigen ding, en dat is cool. Je voelt dat hij erin gelooft. Als hij iets doet, doet hij het goed. Daar herken ik mij wel in. Het is soms angstaanjagend hoe druk ik mij kan maken in alles wat bij mijn muziek komt kijken. Ik lach graag, maar mijn werk neem ik héél serieus. Als kind was ik al zo’n controlefreak. Dat perfectionisme heb ik van mijn mama. Tegenwoordig let ik erop dat ik niet overdrijf. Anders wordt het ongezond en verlies ik mijn creativiteit.

Ook als ambassadeur méént Ronny wat hij doet. Zijn maidenspeech was vier keer zo lang als die van mij. Ik ben amper 22 en zeker geen betweter. Ik luister graag naar Ronny omdat hij ouder is en meer ervaring heeft. Wat hij te vertellen heeft, inspireert mij. Ik weet zeker dat ik door samen te werken heel veel van hem ga bijleren. Hij is het perfecte gezicht voor deze campagne. Het positivisme straalt van hem af.

Wij krijgen zoveel aanvragen voor goede doelen. Daar kan je niet altijd op ingaan. Maar deze campagne is me op het lijf geschreven. Ik was het eerste Turkse meisje dat in België songs en clips kon maken mét oog voor mijn cultuur en traditie. Ik besef dat ik een voorbeeld voor anderen kan zijn. Als ik lees hoeveel allochtone jongeren vroegtijdig de school verlaten, dan doet dat pijn. Ik heb mijn studie marketing gecombineerd met mijn zangcarrière. Dat was afzien, maar ik ben trots dat ik het heb gehaald. Dan denk ik : als ik dat kon, met al die druk die op me lag, dan kan iedereen het. Daarom heb ik me ook achter de Kif Kif Awards gezet. Er is zoveel talent dat niet aan de bak komt.

Veel hangt af van de gezinstoestand. Veel al-lochtone ouders praten hun kinderen de ambities uit het hoofd. Ik heb altijd op de steun van mijn ouders kunnen rekenen. Voor mijn ontwikkeling als artiest en mens is dat essentieel geweest. Ook de stimulerende rol van de leerkrachten, die toch een groot aandeel in de opvoeding van kinderen op zich nemen, mag niet onderschat worden.

Mijn ouders waren heel strikt als het op studeren aan kwam. Wij werden gepusht om goed te presteren op school. Dat mijn zus en ik een hoger diploma zouden halen, was hun grote droom. Afstuderen was het mooiste cadeau dat ik mijn ouders kon geven. Ik heb genoten van de studententijd. Ik mis die nu enorm, om eerlijk te zijn.

Als ik ooit een zingende dochter krijg, dan word ik haar manager ( lacht). Het is geen simpele wereld, de muziek. Het is de druk die op je rust die het zo eng maakt. Als je bekend wordt, praat iedereen over je. Je krijgt al eens kritiek. Je moet constant op je tellen passen. Zonder goeie begeleiding verlies je het noorden. De ervaringen van de voorbije zes jaar hebben me volwassen gemaakt. Je moet ook realistisch blijven. Morgen kan het alweer voorbij zijn.

Ik heb altijd een band gehad met Turkije, maar sinds ik daar ook een carrière heb, vlieg ik er vaker naartoe. De mentaliteit is er heel anders. Ik weet niet of ik er zou kunnen leven. België is en blijft mijn thuis. Anderzijds, als ik lange tijd in België blijf, hunker ik weer naar Turkije. Ook het omgekeerde geldt. Ik ben een fiftyfiftymens.

Meer info over Alter Ego, een van de projecten van het Jaar van de Interculturele Dialoog : http://www.alterego-europe.eu

Hadise is ook meter van de Kif Kif Awards. Meer info : www.kifkifawards.be

Door Peter Van Dyck I Foto’s Lieve Blancquaert