“Wat betekent evenwicht voor jou ?” Het is een vraag waar ik niet meteen een antwoord op heb. Toch zeker geen beklijvende oneliner. En ja, ik ben er druk mee bezig geweest voor dit traditionele eindejaarsnummer waarbij we steeds even uit het hectische ritme stappen en ons verdiepen in een filosofisch thema. Ik kan zwaaien met wijsheden uit het boek De Kunst van het evenwicht, honderd verzamelde columns van de Duitse filosoof Wilhelm Schmid. Ik kan vertellen over de boeiende opvattingen van onze geïnterviewden, van professor emeritus en relatietherapeut Alfons Vansteenwegen tot zenmonnik Tom Hannes. Ik kan u ook de columns van onze gastauteurs Joost Vandecasteele, Els De Pauw, Jan Hautekiet en Misjoe Verleyen warm aanbevelen : zij schrijven over het hervinden van evenwicht in een nieuwe levensfase. En ook Het Pleidooi voor onevenwicht hoort in dit nummer thuis , een averechtse stem in onze queeste, een redactie is nu eenmaal een astrante bende.

Rond het jaareinde zal evenwicht zeer zeker ook op vele goedevoornemenslijstjes te vinden zijn, in een of andere gedaante, zoals meer sporten voor een goede lichaam-geestbalans of minder stress door een beter evenwicht tussen werk en gezin. Niet dat ik mijn lijstje bekend wil maken – ik heb geleerd voornemens stil te houden, het is zo belachelijk als er niets van in huis komt – maar die balans tussen werk en gezin is natuurlijk een thema dat me na aan het hart ligt.

En als ik dan toch moet antwoorden op de vraag wat evenwicht betekent ? Wel, vorige week had ik het allemaal perfect op een rij. Mijn dochter kondigde aan dat ze journalist wilde worden. Ze had een schriftje en een potlood vast waarin ze met haar eersteleerjaarkennis verhaaltjes noteert. Ik maakte net geen rondedans : ondanks de grote drukte af en toe bleek het kind niet getraumatiseerd, meer nog, ze zag in haar ma een rolmodel. Viel het toch mee met dat evenwicht. Combineren, ach een fluitje van een cent. Het is een goed gevoel om in balans te leven. Aan het eind van de week, waarin ik een paar avonden later thuis was, kwam mijn dochter op haar beslissing terug. Ze zei het niet verwijtend, zelfs een beetje verontschuldigend, maar overtuigd : “Ik zal geen journalist worden. Ik wil toch mijn kinderen meer zien.” Het was de kers op de taart na een dag met een vreselijke ochtendfile, een rotvergadering en een strakke deadline. Weg evenwicht.

Na een nachtje goed slapen, zowel voor moeder als dochter, was de balans weer beter. Misschien is dit een plausibel antwoord : evenwicht is een te koesteren momentopname. Voor 2010 wens ik u veel van die momenten toe.trui.moerkerke@knack.be