Warre Borgmans speelde niet enkel de nonkel van Dimitri Leue in ‘Nonkel Eddy’en ‘W@=D@’, hij ís zijn oom. En hij was het grote voorbeeld van zijn neefje toen die toneelambities begon te koesteren. Binnenkort bundelen ze opnieuw hun krachten in het door Dimitri geschreven en geregisseerde sprookje ‘Armandus de zoveelste’ bij HETPALEIS.

DIMITRI LEUE

“Als Warre en ik onder de mensen zijn, zullen we allebei proberen om de sfeer in de groep te houden. Opdat iedereen zich goed zou voelen. Maar als we thuis komen, krijgen we met een energiecrash af te rekenen. Dan storten we fysiek in en worden we heel stil, om terug op adem te kunnen komen.”

“Familiefeestjes animeren, deed ik van jongs af. Als ik de verhalen mag geloven, dan was Warre als kind niet anders. Hij vroeg 50 centiemen en voerde dan toneeltjes en poppenkast op in de tuin. De wil om te entertainen, is genetisch bepaald. Ik merk dat nu ook bij mijn kinderen en ook bij Julie en Lennert, de kinderen van Warre. Zij hebben geen moeite met publiek. Lennert wordt iemand anders als hij op een podium staat. Mijn zoon kan net als Lennert met woorden de aandacht van een publiek vasthouden.”

“Warre is een veel beter acteur en verteller dan ik. Hij heeft heel weinig nodig om een publiek te kunnen boeien. Dat noem ik een grote kunst. Hij doet me denken aan onze nonkel Jos. Een oom die in Congo had geleefd en terugkeerde met straffe verhalen. Die zette graag alles dik in de verf. Zo sappig vertellen als hij en Warre, dat kan ik niet.”

“Warre heeft als acteur veel respect voor de tekst. Hij zegt altijd : ‘Je zult wel een reden hebben waarom je het zo hebt geschreven.’ Hij doet heel hard zijn best om de tekst voor zich te laten spreken, en dat apprecieer ik. Hij kan het ook heel natuurlijk brengen. Het is een meester in het vertolken van gevoelens.”

“Hij zal nooit ruziemaken. Wél stelt hij pertinente vragen, zij het pas nadat hij er twee weken mee heeft rondgelopen. Vorige week zei ik na een repetitie voor Armandus de zoveelste tegen mijn vrouw : ‘Ik denk dat ik tegen Warre iets scherper ben geweest dan tegen de rest van de cast.’ Vanuit de reflex : tegen familie kun je je meer permitteren. Ik denk niet dat hij er zelf iets van gemerkt heeft, maar ik had het er achteraf lastig mee. Eigenlijk zou ik tegen iedereen even eerlijk moeten zijn, maar ik ben te voorzichtig. Het is mijn principe dat je acteurs niet in de war mag brengen.”

“Dankzij Warre ontdekte ik de magie van theater. De mogelijkheid om mensen mee te nemen in een fictieve wereld. Eens je van die magie hebt geproefd, ben je verslaafd. Toen ik toneel wou gaan studeren, heb ik een gesprek van drie uur gehad met Warre. Hij raadde het mij af. Hij dacht al vooruit. Hij zag al die jonge acteurs zonder werk. De onzekerheid is vervelend. ‘Je kiest voor een moeilijk leven, ook relationeel’, zei hij. Dat ik toch doorzette en voor mijn toelatingsexamen slaagde, verraste hem. Pas toen ik afstudeerde, bleek dat hij het heimelijk toch wel toejuichte dat ik acteur was geworden.”

“Toen ik, pas van school af, in Windkracht 10 meespeelde, moest ik in een bepaalde scène huilen. Voor de close-up moest ik nog een tweede keer wenen. Bleek dat nu het andere oog traande. ‘Ik kan er niets aan doen’, verontschuldigde ik me. Ze moesten een druppeltje in mijn oog doen om het op te lossen. Een oudere acteur riep toen : ‘Dat noemt zich acteur. Wat kom jij hier doen ?’ Omdat ik totaal van de kaart was door die reactie vroeg ik Warre om raad. Hoe moest ik reageren op een acteur die me op de set uitscheldt ? En was zijn kritiek terecht ? Warre heeft het toen voor me opgenomen.”

“Warre kan heel joviaal zijn. Maar ook heel stil. Ik denk dat hij vaak verliefd is op het leven, maar zich soms ook afgewezen voelt door datzelfde leven. Hij heeft duidelijk een lichte én een zwarte kant. Die wisselen elkaar af. Waar ik mee worstel ? Dat er zoveel in mijn hoofd zit dat ik soms niet kan slapen. Bij mij situeert het zich vooral in mijn hoofd, bij Warre in zijn buik.”

WARRE BORGMANS

“Toen Dimitri nog kind was, zag ik geen acteur in hem. Eerder een entertainer. Op familiefeestjes amuseerde hij zich door de mensen te amuseren. Dan stak hij bijvoorbeeld een quiz van drie uur in elkaar. Ik schrok echt toen hij na zijn humaniora naar de toneelschool wou. Zelf had ik al in amateurgezelschappen gespeeld toen ik die stap waagde. Bij Dimitri was de weg niet in die mate geëffend.”

“Soms ben ik bang. Stel dat er in een professionele context een conflict tussen ons zou ontstaan. Hoe moet het dan verder ? Want laat het duidelijk zijn : Dimitri is mij zeer genegen. Ik vind hem een integere jongen én een heel goeie schrijver. Al van bij zijn eerste monoloog Maura of de zeven magen der eenzaamheid was ik onder de indruk. Hij heeft een eigen stijl, maar kan veel genres aan. Een sprookje, een filmscenario, een tv-serie over een voetbalploeg : met open mond sta ik naar die diversiteit te kijken. Ik vind het heel leuk om zo’n jonge, talentvolle auteur te kunnen dienen.”

“Dimitri is meer een ondernemer dan ik. Hij kan een groep mensen langs een parcours loodsen. Als regisseur is hij de leider, al profileert hij zich niet zo. Hij staat heel open voor de inbreng van iedereen die bij de productie betrokken is. Soms suggereert iemand om zinnen waarop hij gezwoegd heeft te schrappen. Hoewel hij nog vrij jong is, gaat hij heel menselijk met die opmerkingen om. Anderen zouden direct gaan steigeren.”

“Ik ben nieuwsgierig. Iets wat ik niet ken, kan ik niet weerstaan. Zo hou je het ook fris. Die honger naar nieuwe ervaringen zie ik ook bij Dimitri. Neem nu zo’n opdracht als het schrijven van een eigentijds sprookje. Dat ligt toch niet zo voor de hand.”

“Misschien knaagt het wel wat dat hij in Armandus de zoveelste niet zelf meespeelt. De kiem om zelf te creëren zit diep in hem ingeplant, maar hij blijft toch ook een speelvogel. Vaak krijgt Dimitri de rol van sullig mannetje toegewezen. Een macho is hij zeker niet. Al heeft hij ook wel slangenlaarzen. Op de première van de nieuwe James Bondfilm Quantum of Solace verscheen hij helemaal in het zwart. Toen ik dat zag, besefte ik : dat trekje zit toch ook wel een beetje in hem.”

“Dimitri is ongetwijfeld ambitieus, maar stelt zich heel eenvoudig en bescheiden op. Dat zit in de familie. Mijn vader had dat ook. Wij lopen niet met onszelf te koop. Mijn zus, Dimitri’s moeder dus, is tien jaar ouder dan ik. Onze relatie heeft nooit grote stormen gekend. Eigenlijk schuwen we allebei het conflict. We kunnen ons makkelijk in anderen verplaatsen. Passen ons snel aan. Een eigenschap die in mijn beroep niet zo van pas komt : als acteur ben je beter onaangepast.”

“Ik hou heel erg van jonge acteurs, zoals Matthias Schoenaerts, die hun eigen persoonlijkheid in de weegschaal kunnen leggen. Ze drijven hun wil door, wat anderen er ook van mogen denken. Dat mis ik, en daar worstel ik wel wat mee. Ik zal vlugger aan een regisseur vragen : ‘Wat wil je dat ik doe ?’ Een mens zit gevangen in zichzelf. Onzekerheid is mijn gevangenis.”

“We hebben allebei graag mensen rondom ons. We willen door anderen uitgedaagd, gevoed en geprikkeld worden. Een gezond evenwicht vinden tussen openstaan voor de rest en jezelf blijven, is een eeuwige uitdaging voor mij. Mensen met een sterkere ruggengraat zullen daar wellicht minder bij stilstaan. Ik ben daar iets wankeler in.”

Première van ‘Armandus de zoveelste’ : 5/12 in de Grote zaal van HETPALEIS in Antwerpen. Nog te zien tot 28/2 volgend jaar. Meer info : www.hetpaleis.be

Door Peter Van Dyck Foto’s Saskia Vanderstichele

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content